dinsdag, december 16, 2008

Bekentenis

"Heb jij een idee wie er laatst voer in het aquarium gegooid heeft?" Stilte. Daarna: "Ik misschien? Hoeveel juf? Drie handjes? Dan was ik het echt niet. Ik heb maar twee gedaan."

dinsdag, december 09, 2008

Crime passionel in het aquarium

Ik kom na drie dagen in dienst. De goudvissen zwemmen raar hoog in de bak. Af en toe steken ze hun oranje snuitjes amechtig boven water uit. Zo moet het gegaan zijn: iemand heeft handenvol eten in de bak gestrooid. Liefdevolle poging tot moord. Na schooltijd snel ik naar de dierenwinkel. De dame achter de toonbank leeft mee en blijkt bereid de werking van een electriek vissenkomstofzuigertje te demonstreren. Met dit apparaatje zou het schoonmaken van de meest vervuilde bak een peulenschilletje worden. "U sluit het simpel aan op het slangetje van de pomp en alles komt in orde!"
Jammer genoeg lukt het de dame aan geen kant de plastic onderdelen op enigszins logische wijze in elkaar te schroeven. De plastic onderdelen vliegen alle kanten op. Rijen diervriendelijke klanten proberen op te rukken naar de kassa."Ik kom morgen wel terug" , zeg ik. "Dan probeer ik in de tussentijd die chemicalieën wel uit die beloven dat ze het vuil naar de oppervlakte van de kom stuwen, waar het vervolgens gemakkelijk weg te vangen is. Doet u mij ook maar zo'n fijn schepnetje." Weer terug in de klas koortsachtig de helft van het water verschoond. Alle vuil dat omhoogkomt via het schepnet afgevoerd. De ramen aan de binnenkant van de bak gezeemd. Nu rest slechts hopen.

maandag, december 08, 2008

Geheime tunnels

Hij loopt al dagen te smalen. Dat hele sinterklaasfeest is onzin. Hem kun je hoogstens wakker maken voor een diepte-excursie over internet. Desnoods voor een ongeremde, verboden renpartij door de schoolgangen. Hij is al zes en hij snapt werkelijk niet waar al die 'kleintjes' zich over lopen op te fokken.  Tot vijf december. Dan is hij de deskundige, die me precies weet aan te wijzen waar de geheime pietengang is. Een diepe, waarschijnlijk donkere tunnel, die de ene school met de andere verbindt. Heel praktisch voor de Sint. Zo kan hij snel en door geen kind gezien, van de ene plek naar de andere komen. Hij klimt op de vensterbank en priemt met een vingertje richting een van de buurscholen. 'Kijk, want al onze Pieten liepen net die kant op, en ik heb ze nog niet zien terug komen.'  Hem zal die Sint niet voor het lapje houden. Hij blijft op zijn post tot hij dit raadsel voor eens en altijd ontsluierd heeft.

dinsdag, december 02, 2008

planning voor morgen...

Zo kwam het, dat er nu twee Saroma-puddingen op school in de koelkast stonden. Een aardbeien en een frambozen. Die moesten morgen in het restaurant verkocht worden. Zou dat simpel gaan als ik de ijsschep mee nam? Dat ze dan spontaan gave bolletjes pudding zouden gaan scheppen?Was ik bereid mijn ijsschep (nog van oma geweest) hier aan te wagen? Hoe zou een en ander zich ontwikkelen in combinatie met kant en klaar gekochte pannenkoeken en poedersuiker? De hamvraag: gaf het over het algemeen veel troep als 22 kinderen 20 pannenkoeken met schaartjes in vieren knipten? Zou het jonge volkje bereid zijn gedisciplineerd af te rekenen met chocolademunten? Om die munten daarna weer bij mij, het gezag, in te leveren ter voortzetting van de (af)rekenlessen? Of zat ik geheel uit vrije wil een ontzettende pan in elkaar te draaien die zou eindigen in moord om een koude pannenkoek? Zou het helpen dat er inmiddels een papier klaar lag waarop het uitserverend personeel bij moest houden welke waren de klanten daadwerkelijk bereikten? Morgen zal de juf het eerlijk opbiechten.

scherp


'Dokter Oetker', leest ze. Leest ze? Sinds wanneer kan dat kind lezen? 'Hoe doe je dat?', vraag ik. 'Ik zie het aan dat mannetje', is het antwoord. Het is een vrouwtje, onderwijs ik, 'geen mannetje. Dat zie je aan het haar.' Maar ze heeft evengoed een scherp waarnemingsvermogen. Daar zal ze nog plezier aan beleven. En ik, als juf, aan de zijlijn hopelijk ook.

woensdag, november 26, 2008

Vies

Het heeft de Sint behaagd net voldoende chocolade in de schoentjes van de kinderen te stoppen om te zorgen voor bruinig vette vingertjes. Tweehonderdtwintig. Als bonus ontving eenieder een blauw potlood met een gammel gummetje aan de achterkant. Het gummetje bleek zowaar te werken, maar een behoorlijk puntje kon geen mens aan de andere zijde slijpen. En zeker geen juf. Zelfs niet met een elektrische slijpmachine. Dio mio man, heeft die juf dan nooit normaal werk?

maandag, november 24, 2008

Kruit

Innig vergenoegd, heeft juf op haar vrije dag drie Sinterklaas/ganzenborden in elkaar geflanst. Om morgen mee te laten spelen tijdens de rekenles. Een fikse baal pepernoten zal ingezet worden als pionnen en fiches. In de koelkast liggen twee pakken supermarkt-pannenkoeken zich warm te lopen om uitgeserveerd te worden in de restauranthoek. Dan hebben we het nog niet gehad over de vijf in te zetten netjes chocolademunten. Of over de uit de folder van V&D geknipte Sinterklaasfiguren. Verstevigd met het papier waarvan de tasjes van de 'Nespressoclub' gemaakt zijn, zijn het poppenkastpoppen geworden. Nu het Sinterklaaskruit waardig, didactisch verantwoord, proberen te verschieten.

vrijdag, november 21, 2008

Varkens zijn ok

'Viezerik, jij stinkt naar rotte vis, jij eet varken. Ze hebben heel veel snot in hun neus en ze liggen altijd in de modder!' Twee piepjonge Amsterdammertjes van verschillende vlees-denominatie vliegen elkaar achter in de klas bijkans naar de strot. Ik spring ertussen.  'Onmiddellijk ophouden over varkens. Een plakje ham kan heerlijk zijn. Als je ervan houdt tenminste... Ik wil hier nooit meer een slecht woord over een varken horen!' Na de middagpauze komt de vleeseter als een overwinnaar binnen. 'Lekker gegeten juf! Varkensworst tussen mijn boterham.' Per ongeluk toch weer geluisterd. Geef me wijsheid.

dinsdag, november 18, 2008

Gedetineerde

'Wat is er nou?, vraag ik aan de zesjarige. 'Waarom loop je andere kinderen te vangen en te schoppen?' Ik heb hem mokkend gedetineerd in de motregen. Naast me op een muurtje. Hij draait zijn hoofd woedend weg. Na een minuutje komt hij er toch maar mee op de proppen: 'Ik wilde met G. spelen, maar zij wil nooit', zucht hij droevig. Ik maak de match moeiteloos. 'Ja hoor, wat gaan we spelen?', vraagt ze. Ze stuiven hand in hand door de plassen weg. En nu maar hopen dat hij oppikt hoe je een prettig contact legt.

maandag, november 17, 2008

Hervatting

Met het grootste gemak loog juf op deze plaats vrijwel dagelijks de waarheid aan elkaar. Ze begon al te denken dat dat een speciaal talent van haar was. Nu blijkt dat het makkelijker schrijven is over charmante ontboezemingen van jonge kinderen, dan over door pubers op haar afgevuurde propjes, gummen en kritische opmerkingen. Een toevallig opgevangen : 'Moet je kijken wat een dikke poten dat wijf heeft', vertelt minder makkelijk na dan een direct: 'Lekker zacht ben jij en je hebt ook hele mooie grote grijze haren'. Juf gaat het maar weer zoeken in een vrijwel dagelijks verslag van haar belevenissen in een derde groep basisschool. Met flashbacks naar het VMBO, uitsluitend op dappere dagen.

vrijdag, november 07, 2008

Remmen los!

'Zeg schat', zei partner H. een weekje terug. 'Nu toon je je toch wat erg van je wereldvreemde kant! Ik weet niet of je het weet, maar het adres van je website staat op je CV en je bent druk aan het solliciteren. Ik ben zo vrij geweest je laatste huilerige aflevering tijdelijk te parkeren onder de noemer: drafts. Zodra je een nieuwe baan hebt, zal ik de echtelijke censuur opheffen. In jouw en mijn financieel belang." Dus lezer, vanaf dit weekend gaan bij juf Aukje de remmen als vanouds los. Wat zij nog niet verdrongen heeft over haar VMBO-belevenissen, zal zij melden. Ter lering ende vermaak.

vrijdag, oktober 31, 2008

Yoga

Vandaag een kop koffie over het volle bureau van een collega uitgestort. Zijn klas kon de grap wel waarderen: een juf en een meester aan het redderen en documenten aan het droogdeppen. En zij eersterangs zitplaatsen. Toen een stapel belangrijke papieren op de vloer uiteen laten waaieren. Gelukkig uit het zicht, want op de gang. Verschillende keren heen en weer gelopen omdat ik verzuimde na te denken over wat ik ook alweer van plan was te gaan doen. Misschien is yoga iets.

woensdag, oktober 29, 2008

Pijn

Naast de auto van de juf, dook een in doorweekt colbert gestoken volkomen kale man op. Hij drukte zijn vochtige neus nog net niet plat tegen het zijraampje. Wel belette hij haar bij school weg te rijden. Wantrouwend draaide zij het raampje op een piepkleine kier, hoewel dat iele kereltje haar natuurlijk niets kon maken. Wie weet echter, was dit een creatieve nieuwe overvaltactiek. Zijn natte kornuiten konden wel achter een boom staan. Een stalen voorwerp in de knuisten... 'Het is een heel brutale vraag die ik u nu ga stellen', toeterde de meneer angstige verwachtingen wekkend door het spleetje. 'Ik doe het toch maar gewoon. Ik heb een hele grote injectie in mijn arm gekregen ziet u. Zonet.  En nu heb ik dus ook hele erge pijn. Ik moet snel naar de apotheek op de Meeuwenlaan. Wilt u me brengen?' Die smoes was verre van waterdicht. Iedereen wist dat juffen pas op huis aan gingen, als alle apotheken van Amsterdam hoog en breed gesloten waren. Hoewel pijn het beoordelingsvermogen natuurlijk flink aan kon tasten. Toch maar een dotje gas gegeven en weggestoven. Dan maar geen barmhartige Samaritaan.

zaterdag, oktober 18, 2008

Een fijne vakantie gewenst

Een uur geleden heb ik huilend en op hoge toon staan kijven tegen leerlingen die mij achterna stormden toen ik trachtte de klas met enige waardigheid te verlaten. Het is bijna herfstvakantie, ik heb de eindstreep net niet gehaald. Nu zit ik in het kantoortje van de dames van de administratie. Ik mag helpen brieven vouwen. Als ik precies goed vouw, komt straks het desbetreffende adres exact voor het doorzichtige venstertje van de envelop tevoorschijn. Het is een lekker werkje. Dit zou ik uren vol kunnen houden. Misschien durf ik straks wel weer in de spiegel te kijken en nieuwe mascara op te doen. Ik moet er niet aan denken dat ik me nu door de IJ-tunnel richting huis zou moeten storten. Die muren zitten veel te dicht bij elkaar voor een juf in in een Smart in deze toestand. Ik denk aan alle juffrouwen Frans, Duits en Engels die me wenend voorgegaan zijn. Sommigen opgesloten in de bezemkast, anderen achternagezeten met de meetlat. Een buitenissig gilde. Ineens staan er twee leerlingen uit de zo temperamentvol verlaten klas naast mijn stoel. Het korte toespraakje dat ze gaan houden klinkt oprecht: 'Juffrouw, wij willen onze verontschuldigingen aanbieden. Dit was niet onze bedoeling. Wij weten dat u nieuw bent, dat u nog veel moet leren  en dat u daarvoor ook uw best doet. Wij zien ook al wat verbeteringen bij u...' Ik antwoord dat ik blij ben dat ze dat nog voor de herfstvakantie zijn komen zeggen. 'Maar ik ga jullie niet zonder meer gewoon weer les geven. Eerst gaan we met elkaar praten. Jullie zeggen wat jullie willen en kunnen bieden. Ik doe hetzelfde. Pas als ik akkoord ga met de opgestelde regels, kunnen we eventueel weer verder met Duits en Nederlands.' Daar kunnen ze het wel mee eens zijn, ze knikken plechtig. Vervolgens wensen ze me 'een hele fijne vakantie juffrouw!'

woensdag, oktober 15, 2008

Doorgeladen

'Heeft u dat ook wel eens?', vraag ik aan de de school bezoekende agent van politie. 'Dat u steeds denkt: ik zou nu van dit grote zeeschip kunnen springen alleen om te kijken wat er dan gebeurt?" De agent kijkt mij afwachtend aan. De cursus -rustig blijven als de verdachte rare taal uitslaat- heeft hij waarschijnlijk met zeer goed gevolg afgesloten. 'Net zoiets heb ik met uw dienstpistool', wauwel ik door in de koffiekamer. 'Dat ik dan steeds denk: wat zou hij doen als ik dat pistool stiekem afpak. Niet dat ik het echt ga doen', voeg ik er voor de zekerheid aan toe. 'Want die dingen zijn tegenwoordig al vrij snel schietklaar, dacht ik.' 'Die dingen zijn onmiddellijk schietklaar', antwoordt oom agent. 'Bovendien breng ik heel veel tijd door op de schietbaan, moet mevrouw weten.' 'Maar u herkent dat gevoel dus niet', probeer ik nog een laatste sociale-praatjes-draai aan mijn ontboezemingen te geven. 'Nee, ik heb van dit soort neigingen totaal geen last ', zegt de man vriendelijk.' 'Het was prettig kennis met u te maken.' 'Van hetzelfde', mompel ik en tap nog maar een gratis cappuccino.

Bonding

Wat zit dat joch daar toch te pielen? Het ziet er in ieder geval niet uit alsof hij vlijtig aan zijn weektaak werkt. Bij nadere beschouwing blijkt hij iets bleeks, langs en rekbaars rond een stokje te winden. Volledig geconcentreerd. Ik ga naast hem zitten, wat hem de stuipen al aardig op het lijf jaagt.  Als ik aan het stokje begin te rukken, heeft hij het helemaal niet meer. 'Niet doen, niet doen, ik wil niet dat u het gaat weggooien', roept hij. 'Het heeft me uren gekost om die elastiekjes aan elkaar te knopen.' 'Ik gooi het niet weg, ik ben zelf een hele getalenteerde bollenwinder', schep ik op. 'Ik wil gewoon ook even.' Aarzelend laat hij de stok los. Tenslotte is hij bereid een college elastiekjes aan elkaar binden aan mij te geven. Kees de Jongen, maar dan anders.

maandag, oktober 13, 2008

Streep

Vandaag kon een leerling nog net de prullenbak bereiken. Hij zag letterlijk groen en geel. Onmiddellijk rende juf heen en weer met van een keukenrol gescheurd, nat gemaakt papier.
Tot zo ver niets bijzonders. Dat joch was  ziek, moest verzorgd en dan snel naar huis. Toen hij weer een klein beetje uit zijn ogen kon kijken vertrok hij. Wat daarna gebeurde vond juf pas echt curieus. Blijkbaar werd het de plicht van het onderwijzend personeel geacht nog waardevolle artikelen uit de ondergekotste vuilnisbak te vissen. Hoe kwamen die artikelen daar zult u zich misschien afvragen? Tja, dat is weer het onderwerp voor een volgend stukje... 'Ik ga hem niet pakken!', snerpte een meisje. "Maar ik moet die halve tramkaart terug, anders kan ik niet naar huis. U moet dat pakken juf, voor mij is dat te vies.' En nou moet juf een hoop, maar zelfs zij trekt soms een streep in het zand. Dit was er dan eindelijk een.

donderdag, oktober 09, 2008

Zielig verhaal

'Je kunt een krakerig geluidje horen', zegt de tandarts. "Steek je hand op, als je wat voelt. Dan verdoof ik je wel even bij.' Geruime tijd later wankel ik de stoep van zijn bloeiende praktijk af. Liever beval ik in één nacht van meerdere kinderen, dan met een bloederig gaasje tussen mijn kaken geklemd in lijn 12 te zitten, denk ik verbeten. Thuisgekomen kondig ik aan dat ik 'Waarschijnlijk binnen niet al te lange tijd ga huilen.'
Mijn familie knikt meewarig en suggereert dat ik misschien beter met een aspirientje achter de overgebleven kiezen onder de wol kan gaan. Vervolgens maakt men zich ijlings uit de voeten. De volgende ochtend word ik grieperig wakker. Waar tot voor kort een wortelpuntontsteking zijn warme holletje had, werkt mijn lichaam druk aan herstel. Maar moet er bij dit werk in uitvoering echt zo gebonkt worden?

zaterdag, oktober 04, 2008

Wat mij betreft krijgt hij een acht+

We zijn met een groep collega's uit eten in het restaurant van het ROC. Aan  onze tafel doemt een in keurig zwart pak gestoken bleke adolescent op. 'Ik zal u vertellen wat we vanavond voor u op tafel gaan zetten', begint hij zwierig. 'Ten eerste een stukje tonijnfilet op een, op een... Dat is een beetje een moeilijk woord begrijpt u...' hij spiekt tersluiks op een verfrommeld briefje dat hij in zijn klamme rechterhandpalm blijkt te klemmen. Hij rolt met zijn ogen. 'Een macedoine de légumes', kraait hij plots opgelucht en fonetisch. 'Gevolgd door een lichte, maar krachtige bouillon', stoot hij dan uit. Vervolgens debiteert hij een waarschijnlijk tien keer gerepeteerde passage, over de wederwaardigheden van een boutje parelhoen. Zwetend zoekt hij wederom telkenmale steun bij zijn briefje. 'Joh, gooi dat vodje toch weg, vertel het nou maar gewoon', stel ik voor. Dit ziet hij, wat hem tot eeuwige eer strekt, als spelbrekerij van een domme volwassene. Hij stottert gewoon door tot we alles van de receptuur rond het stukje wild weten.
Als ik hem bij het uitserveren van het toetje vraag waarom een paar borden wel van een rood siroopje zijn voorzien en andere niet, geeft hij een mij zeer goed bevallend antwoord. 'De siroop was op', zegt hij. Heeft iemand ooit een betere verklaring uit de mond van een ober horen komen? 

donderdag, oktober 02, 2008

Toets 2

'Ik weet wel hoe het komt dat bijna niemand Duits wil leren', zegt een jongen die ik vandaag een toets afneem. Ik maak een mentale notitie: het verhaal over de geringe animo voor de lessen Duits, doet klaarblijkelijk nogal de ronde... 'Het zijn de opa's en oma's', gaat hij verder. 'Die kunnen die Duitsers niet uitstaan. Dus wij kleinkinderen hebben er ook moeite mee. 'Trouwens', gaat hij in één verwarde adem door; iedereen met meer dan één paspoort, die moet maar ophoepelen.' Een conclusie waarvan ik gehoopt had dat de opa's en oma's die inmiddels, en zeker in dit verband, hadden afgezworen.

woensdag, oktober 01, 2008

Avondje uit

'Ga jij maar vast naar de kassa van de bioscoop', zei het onderwijsvriendinnetje. 'Bestel twee kaarten voor de film die over die zigeuners gaat. Laat mijn kaartje bij de kassa achter, ik kom wat later.' 'Twee maal voor die zigeunerfilm', zei ik dus politiek volledig incorrect, maar de boodschap kwam evengoed over. De aardige meneer achter de computer begon als een razende op zijn toetsenbord te rammelen. Almaar 'Zigeuner' zigeuner', mompelend. 'U bent denk ik bij de verkeerde bioscoop mevrouw', concludeerde hij tenslotte.
Toen het collegaatje twee cappuccino's later aan kwam sjokken, had ik de hoop op een film al opgegeven. De door haar bedoelde film bleek in tweede instantie over het circus te gaan. Over vooroordelen gesproken. Bovendien draaide hij 's middags en niet op woensdag.We hebben de avond uit armoede verder doorgebracht in het café. Aan de thee met nacho's. Misschien geen doorsnee combinatie, maar morgen moet ik werken. Uit plichtsbesef volg ik het alcoholloos regime van de topatleet.

dinsdag, september 30, 2008

Anger Management

We bekijken "Anger Management', met Jack Nicholson. "Hebben we geen andere film juf?', vraagt een stel meisjes. Als ik antwoord dat dit een nuttige film is, en echt de enige die we op dit moment draaien, gaan ze zitten mokken. Eerst laten ze een paar talentvol knallende boeren. Met inspanning van al mijn krachten houd ik een reactie binnen. 'Een film, daar hoeven we niet voor naar school te komen. Die kunnen we thuis ook wel bekijken', mort het opstandige jonge volkje. Twee meisjes trekken inmiddels spuitbussen als pistolen. Ze beginnen er enorme wolken van iets adembenemends uit te vernevelen. Of het hier om deodorant of een goedkope eau de toilette gaat, wordt mij onvoldoende duidelijk. Ik zet de bovenramen flink open. Deze eigengereide tegenzet van het bevoegd gezag wordt beantwoord met opstandig rillen en bibberen. Het is een kille dag. De verwarming moet aan en die ramen moeten juist dicht en niet open. Na de strijd nog geruime tijd te hebben voortgezet met als wapens: snoepjes, boterhammen en verzoeken om naar het toilet te mogen, laten de eerste leerlingen zich meeslepen door het verhaal. Het is dan ook een Oscarwinnaar, die Jack Nicholson. Tegen het eind van de film zingen ze uit volle borst mee. Ze zijn zelfs in zo'n goede stemming gekomen dat ze beginnen te helpen de tafels weer ongeveer op hun plek te smijten. Eindelijk, men troept naar buiten. Ik kan toetsen gaan nakijken. Boven de eerste tien ervan staat: mevrouw T. had ons niet opgegeven wat we moesten leren. Vandaar dat we alle antwoorden fout hebben. Het onderwijs, iedere dag anders.

maandag, september 29, 2008

Toets 1

Mijn vuurdoop als surveillant. Jongens die ik alleen als mini-macho ken, zitten als gedrilde domineeszoontjes lijkbleek in het niets te staren. Als een vreemde het me verteld had, zou ik het nooit geloofd hebben. Zodra ze de papieren op hun tafel hebben liggen ontwaken ze uit hun verstarring en komen steunend in beweging. Nu blijkt dat er her en der essentiële hulpmiddelen vergeten zijn. De een mist een gum, de tweede heeft geen puntenslijper. Een derde maakt van de verwarring gebruik om 'ongezien' zijn waarschijnlijk goed gevulde agenda op tafel te leggen. Ik heb er, met mijn mede-surveillant de handen vol aan. Wij sluipen heen en weer om spullen af te pakken en vlakgommen aan te reiken. Een eerstegroepertje blijft herhaaldelijk zijn vinger opsteken om me naar zijn tafel te lokken. 'Ik snap die vraag niet', fluistert hij telkens radeloos. "Wat is dat juf? Een pictogram?'of: 'Wat bedoelen ze nou met die gekke zin?'  Ik fluister terug dat hij eerst de vragen moet gaan beantwoorden waarvan hij het antwoord zeker weet. De lastige vragen moet hij open laten of pas aan het eind doen. Het dringt niet tot hem door. Met grote angstogen blijft hij mij de vele voor hem onbegrijpelijke passages in de tekst aanwijzen.
Vandaag wil hij van mij bij hoge uitzondering maar één ding: deugdelijk onderwijs. 

zondag, september 28, 2008

Tuiltje

Stuurs duwt ze me twee zojuist in de les 'bloem' vervaardigde boeketjes onder de neus. 'Welke vindt u het leukst?', vraagt ze. 'Die met die sprietjes', antwoord ik naar waarheid. 'Dan is die voor u', zegt ze. Tegenwicht voor minstens vijf ammunitie-tampons. 

Simpel

'Zeg', vertel ik mijn schoonzus, 'nou werd er al een enorme tampon door de klas gesmeten, hoe schat jij de ontwikkelingen in? Denk je dat ik vorderingen maak?' 'Kind, in mijn tijd plakten we de inhoud van hele pakken maandverband op het schoolbord van de Engelse lerares', antwoordt ze nog nagenietend. 'Zij vroeg in zo'n geval steevast of het bord even vrijgemaakt kon worden voor haar in krijt uitgevoerde vervoegingen van Engelse werkwoorden. Vervolgens ging ze stoïcijns door met de les. Dat werkte perfect. Iedereen was tevreden.' Soms zijn de dingen zo simpel.

donderdag, september 25, 2008

Natte propjes

'Juf, mag ik alstublieft, alstublieft zo'n lekker schoolpennetje?'
 'Waarom jongen, je hebt toch zelf al een pen?'  'Ja, maar die pennen van school. Ik weet niet hoe ik het uit moet leggen. De naam van de school staat er zo mooi op. Ze rollen zo lekker over het papier. Ik kan er veel mooier mee schrijven.' 'Vooruit dan maar, hier heb je je schoolpennetje. Hang het niet aan de grote klok. Straks wil iedereen er een.' Even later zie ik hem met de huls van de gesloopte pen tussen zijn getuite lippen geklemd rondsluipen.  Keihard schiet hij natte propjes naar gillende wegstuivende meisjes.  Ik ben betrokken geraakt bij wapenhandel.

maandag, september 22, 2008

100%

'Dat wijf is niet helemaal 100%', zegt hij. Hij kijkt erbij als een veldheer die vanaf zijn briesend ros de troepen toespreekt. Laat niemand het wagen te beweren dat er aan dat nieuwe mens geen steekje los zit! Ze heeft het gewaagd hem te verplaatsen naar een ander plekje. Alleen omdat hij een beetje praatte. De hele les blijft hij sputteren. Letterlijk uit het veld geslagen incasseer ik zijn sarcasme. Dit komt nooit meer goed, denk ik. Later in de week komt hij naar me toe voor een complimentje. 'Deed ik het goed juf? Was ik rustig? Werkte ik goed door?' Ik moet nog veel leren.

Nog meer kokos

Als een cicade in de boom boven mijn hangmat.  Zo irritant en aan een stuk door krijst dat kind. Nee, niet waar. Niet aan een stuk. Om haar wijde omgeving in te peperen hoe verlammend haar geluid werkt, houdt ze soms een minuutje haar viswaffel gesloten. Ze last een pauze in om met des te meer macht verpletterend toe te slaan.
'Je ruikt lekker!', zeg ik tegen haar. Ze mag de schrille stem van een dolgedraaide krekel bezitten. Ze heeft het uiterlijk van een naar kokos geurende antilope. Meteen houdt ze me een pot haargel voor. Van schrik smeer ik veel te veel van het spul op mijn haren. Sindsdien heb ik ze nog niet willen wassen. 

woensdag, september 17, 2008

Rutte's kokosmat

Mark Rutte geeft op de vrijdagochtenden les op een VMBO-school. Hij wil af van de rode lopertjes die tijdens normale werkbezoeken voor hem worden uitgerold. In 'de Wereld Draait Door', mocht hij het stralend komen vertellen. Dat hij samen opwerkt met een leraar Mens en Maatschappij, zou hij beseffen dat dat ook een rood lopertje is? Nou vooruit: een rode kokosmat.

Protectie

'Wat is er met u aan de hand?' Twee mij onbekende meisjes komen aangestoven. Ze doorgronden in een oogopslag mijn armzalige situatie. Amechtig sta ik moed te verzamelen tegen de muur van mijn eigen klaslokaal. De buitenmuur wel te verstaan. Jolige cafégeluiden dringen luid en duidelijk tot mij door.
'Laat ons maar even.'  Tenslotte zijn zij vierdeklassers, ze hebben een hoge positie in de school-hiërarchie. 'Weet u wat wij vinden? Die kinderen moeten blij zijn dat ze Duits krijgen. Ze moeten stoppen zo strontvervelend tegen u te doen. Hadden wij maar zo'n kans gehad als zij. In onze tijd gaf er helemaal niemand Duits'. Ze werpen me ouwelijke blikken toe. Dan stevenen ze me voorbij. Even later hoor ik ze op hoge toon te keer gaan. Een vreemde stilte daalt neer. Er wordt klaarblijkelijk naar ze geluisterd. Wat zou hun 'protectie' op regelmatige basis ongeveer kosten?

maandag, september 15, 2008

Veilig.

'Niet dat ik jullie leuk vind vandaag. Ik wil niet dat iemand mij vals van vleierij beschuldigt. Wat ik ga doen, doe ik alleen voor mezelf. Vat het niet op als een voorstel het vuren te staken. Deze grote, cadeau gekregen doos chocola moet op. Bonbons gaan op mijn heupen hangen. Ik zie ze liever op die van jullie.' Verbijsterd rukt iemand het folietje van het A.H.-zeebanket en begint uit te delen. Door  het lokaal gaat een golf van goedkeurend smakken. Aan het eind van de les komt er een meisje naar me toe. 'Pas op juf, er zitten er nog net zeven in. Ze staan daar onbeheerd voor het grijpen. Straks pikt iemand er één.' Alle zeven veilig met mij de pauze ingegaan. De slag gewonnen. Nu de oorlog nog.


zondag, september 14, 2008

Sorry

Mijn lokaal ligt pal tegenover de keuken. De leerlingen maken daar de heerlijkste hapjes. Vandaag bakken ze cake. Smekend kijken en vleiend met mijn ogen rollen is mij wel toevertrouwd. Ik heb het kunstje in mijn leven geregeld met succes toegepast. Dat het me ook hier direkt een hapje op zou leveren had ik niet meteen verwacht.
Als vier meisjes me een papieren zakje voorhouden waar ik een nog stomend baksel uit mag kiezen, zeg ik iets doms. 'Jullie hebben er toch niet op gespuugd?' Wat ik jolig bedoel, wordt hoog opgenomen.
'Waarom zegt u dat nou juf? Dat is toch weer helemaal niet aardig van u? Wij zouden u toch nooit kwatcake geven?'
Ik val van schrik bijna voor ze op mijn knieën en begin sorry's te stotteren.
Vijf minuten later hoor ik ze in de gang verderop nog tegen hun vriendinnen aanblazen. 'En toen zei ze sorry, sorry, sorry. Ze krijgt nooit meer wat. Alsof wij kwatcake bakken!'
Kwatcake: wat een taalgevoel!

donderdag, september 11, 2008

Hoera!

Hij valt in de categorie 'bewerkelijk'. Als hij probeert me staande te houden in de gang, vermoed ik dan ook onraad. 'Juf, ik wil u graag even spreken.' 'Dat kan, wat is er?', zeg ik plichtmatig, mij ondertussen gezwind voort haastend. 'Blijf nou even staan, niet iedereen hoeft het te horen! U was toch jarig?' Daar ik in zijn klas heb getrakteerd, kan ik moeilijk anders dan bevestigend antwoorden.
Hij gaat op zijn tenen staan en begint in mijn oor te fluisteren. 'Houdt u van chocola?' 'Chocola wordt nog eens mijn ondergang', antwoord ik naar waarheid. Trots zegt hij, dat hij dat wel dacht en dat hij me daarom een grote doos bonbons gaat geven. Die heeft hij al gekocht, maar hij is vergeten hem mee te nemen. Hij vindt het belangrijk dat ik het vast weet, van die doos. Dat die er dus aan komt. Dan heb ik iets om me op te verheugen.

Geluk

Het eerste lesuur. Vandaag staan er een stuk of vijf op het programma. Een rustig dagje dus.
De eerste vijf minuten, probeer ik o.a. te zeggen dat de vloer netjes moet zijn, voor de leerlingen naar een volgende les mogen. Omdat ik aan geen kant boven het opstandig gekakel uitkom, is het mooi meegenomen dat ik de boodschap in duidelijke blokletters op het bord heb gezet.
Als ik even naar de gang moet om een paar meisjes te helpen die daar lekker rustig werken, blijkt er een fragmentatiepopcornbom afgegaan te zijn.
Vijf minuten voor de bel gaat, wijs ik naar de regel over opruimen op het bord. Niemand begint te redderen.
Als de bel daadwerkelijk gaat, en de deur gesloten blijft, stijgt een geweeklaag uit vele kelen op. Men heeft een wiskundetoets, wat juf zich wel niet verbeeldt om hen zo lang op te houden?
Juf verbeeldt zich niets, juf wacht af. Uit alle macht visualiseert zij een schone vloer. Dat schijnt volgens sommigen te helpen. Ondertussen is de volgende klas flink op de deur van het lokaal aan het bonken. Nog niet eerder toonde een groep zo'n gretigheid om zich toegang te verschaffen tot mijn les. Dank God voor collega's. De verse groep wordt liefderijk door de buurman opgenomen. Ze zinken bij hem weg in een TMF-clip, uitgeworpen op een smartscreen.
Groep een ondertussen, begint verdeeld te raken. Sommigen manen de juf inmiddels zeer strenge straffen op te leggen aan leerlingen die niet op tijd luisteren. Iemand pakt schuchter de bezem: 'Niet om u een plezier te doen, maar omdat we een belangrijke wiskundetoets hebben!'
Als juf altijd zo blij zou zijn met mensen die haar geen plezier willen doen, was zij een heel gelukkig mens.

donderdag, september 04, 2008

Rottaal

De leerlingen stormen de Duitse les binnen.
Vlak voor mijn les, zijn er twee lesuren uitgevallen.
Die zijn, al improviserend, door een collega gevuld met het vertonen van een leerzame documentaire.
Over het nationaal-socialisme en W.O. twee.
Weet juf wel, dat er een man geleefd heeft die Hitler heette?
'Dat was een slimme man, maar toch een hele slechte. Een eersteklas idioot.'
Ik knik en bereid me voor op een schot voor open doel.
'En die vent sprak Duits! En nou wilt u toch dat wij die rottaal leren!'
Walgend wordt her en der de Hitlergroet geparodieerd.
Ik begin aan een uitleg over Duitsers die kozen voor het fascisme. Over meelopers met en tegenstanders van het systeem.
Meesmuilend hoort men mij aan.
Het duurt nog lang voor het weer rustig is in de klas.

donderdag, augustus 28, 2008

Dia's

'Waarom kent u de namen van uw eigen kinderen niet eens?', vraagt hij verontwaardigd.
Hij bedoelt de zestien namen van de leerlingen in mijn mentorklas.
Niet de namen van de ongeveer honderd leerlingen die ik verder nog per week aan me voorbij zie paraderen.
De schat...
Er staat hem nog veel reden tot verontwaardiging te wachten.
Op de basisschool haspelde ik steevast tegen de herfstvakantie konstant dertig procent van de namen door elkaar.
Mijn bloedeigen tweeling krijgt soms gedachteloos de naam van de huishond toegevoegd.
Partner H. noemde ik ooit per abuis Jan.
Maar dat was tegelijk het hoogtepunt van mijn afwezigheid.
Om een goede indruk te maken heb ik mezelf huiswerk gegeven.
Koortsachtig bestudeer ik minutenlang schimmige vellen vol vale zwaar verouderde pasfoto's.
Op de fiets prevel ik de reeksen namen: Cassandra, Danny, Joerie, Sylvia en Edje.
Ondertussen projecteren mijn hersenen een bijpassende dia op de langsrazende roze tegels der hoofdstedelijke fietspaden.
Het is een wonder dat ik de oprijklep van het pontje totnogtoe feilloos gevonden heb.
Geestelijk op de tast.

maandag, augustus 25, 2008

Hond

Toen haar hond drie was, deed haar vader hem weg. Naar vreemde mensen. Terwijl het nog wel de liefste hond van de hele wereld was. Het kon niet anders, dat begreep ze wel, haar ouders gingen destijds uit elkaar. Ze konden niet goed genoeg meer voor het beest zorgen. Beest ja, het was een hele grote hond. Maar lief... Als zij nog elke nacht aan hem dacht, zou dat dan betekenen dat hij in zijn mand ook nog steeds aan haar dacht?
Hij had haar altijd als enige verdedigd, dus het zou kunnen?
Ze wist niet of ze het moest hopen of juist niet.

zondag, augustus 24, 2008

Puberneusjes

Vrijdagmiddag hebben de leerlingen een B.B.Q.georganiseerd. Om de opening van het schooljaar feestelijk in te luiden.
Als groentje krijg ik een overzichtelijke taak: uitscheppen van zalmsalade. Minutenlang zie ik slechts omgekrulde puberneusjes aan me voorbij trekken. Haastig op weg naar de hamburgers en de kipsaté. De Supersize-Me bekers Cola gaan te grif van de hand.
Mijn marktkooplui-genen kunnen dit niet op zich laten zitten.
'Verse zalmsalade', begin ik te gillen. 'Bijzonder smakelijk. Je moet het geproefd hebben.' Ik mime er zelfs bij.
Als een van de leerlingen , waarschijnlijk om mij een plezier te doen een klein likje wil proberen, heb ik meteen drie volgende klantjes.
Zo gaat het steeds, als één kind een klein schepje uit mijn bak blieft, willen de omstanders ook.
Zullen mijn lessen ook zo gaan?

dinsdag, augustus 19, 2008

Ongevraagd advies

Ze blijft in het lokaal hangen aan het eind van de les. Begint een moederlijk gesprekje.
'Een van die vorige juffen kon het echt niet. Die is nou weg.'
Ik: 'Vertel, wat kon ze niet? Misschien kan ik er wat van leren.'
'Ze raakte hysterisch om elk grapje, die bleef nou nooit eens rustig.'
Ik: 'Geef eens een voorbeeld! Wat bedoel je met een grapje?'
'Nou, we hadden de deur van de klas op slot gedaan terwijl zij er in haar eentje nog in zat. En voor extra hadden we de bezem schuin tegen de deur geklemd. Plus wat lijm op haar stoel. Toen ging ze als een halve gek op de deur staan bonken. Schreeuwend en gillend.'
Ze kijkt nog steeds verbaasd als ze het vertelt.
Ik besluit ter plekke mijn mobieltje hele werkdagen met me mee te zullen gaan sjouwen. Voor het geval dat.
Wat heeft een mens op crisismomenten tenslotte aan een dure telefoon die voor dood in een onbereikbaar lockertje ligt?
'Hallo, hier juf Aukje. Even geen details vragen graag. Ik zit met twee componentenlijm vastgekleefd aan een tafeltje.
Kom onmiddellijk noodrantsoen brengen. Bij voorkeur gevulde koek.'

maandag, augustus 18, 2008

Toeval?

Vandaag was mijn eerste 'echte' dag op de nieuwe school. Een pittig dagje, laten we het daar maar op houden. Thuisgekomen bleek ik mail te hebben van een oud-leerling die destijds mijn gedachten nogal druk bezet hield... Post die maanden geleden door hem geschreven was en die ik, via zijn vader, nu pas ontving. Een citaat uit de brief:
Ik heb de kleinste kamer,
Maar ik heb wel de meeste ramen van de kamers.
Want ik heb zeven ramen en en de anderen één.
Het kind heeft natuurlijk gelijk. Het is altijd maar net hoe je tegen iets aankijkt. Hoezo pittig? Leerzaam, enerverend, boeiend en interessant, dat was mijn eerste schooldag.

donderdag, augustus 14, 2008

Want een man mag niet huilen...

Juf  keek er van op toen ze vandaag een cavia in een kooitje op het bureau van een manager aantrof.
Mag het honderdmaal een groenschool zijn.
Op haar vraag of het beestje misschien verdwaald was, kreeg zij te horen dat het hier een  Jehova-getuige in een bontjasje betrof. Het diertje had met zijn voorpoot ergens tussen beklemd gezeten. Misschien een voordeur, maar meer waarschijnlijk de kaken van een moordlustige mede-cavia. Nu hielden de mannen al rooster-makend een oogje in het zeil. Niet dat ze verder waren aangedaan.

dinsdag, augustus 12, 2008

Nieuw gevaar

Op deze school slepen niet de juffen of ouders met het meubilair. Ik hoef niet bang te zijn om door mijn rug te gaan. Het zware werk wordt verricht door het Onderwijs Ondersteunend Personeel.
Een beetje juf zoekt echter subiet nieuw gevaar.
Dit seizoen heb ik dus hijgend overjarige stickers losgeweekt met oplosmiddel voor viltstiftvlekken. Niet inademen, kan longschade veroorzaken waarschuwde de fabrikant paniekerig op het etiket. Hoe kan een mens stoppen met ademen als zij hijgt? Om de kwalijke dampen te verdunnen de ramen flink opengezet.

woensdag, augustus 06, 2008

Broek en paard

Toen ik zijn straat inreed omdat ik mijn spullen kwam verhuizen, kwam ik de oud-leerling van inmiddels acht jaar oud tegen.
'Heb je het al gehoord?', brulde ik hem door het open raampje van de Smartmobiel toe.
'Ik ga op een school werken waar ze een paard hebben. En ook slangen.'
Mijn enthousiasme werd enigszins misprijzend ontvangen.
Ja, knikte hij beleefd, hij was inmiddels op de hoogte.
Maar of ik niet liever zijn billen even wilde zien?
Dan kon ik zelf waarnemen hoe de zon had huisgehouden op het vel van zijn rug.
Vrijwel onmiddellijk liet hij zijn broek zakken.
Gelukkig stond zijn moeder erbij.

Een nieuw schooljaar en een nieuw begin

Tijdens de vakantie in Griekenland schoot het af en toe ineens door haar hoofd. Zo komt het dat zij met de mondhoeken druipend van de fetakaas trillend schwere Wörter heeft zitten reciteren.
De kogel is door de kerk: vanaf nu is juf; juf Nederlands en Duits. En leerlingenbegeleider. Op een VMBO-groenschool.
Een groenschool, een school waar ruimte is ingeruimd voor een inwonend paard. Waar ratten, slangen, vissen, pompoenen en kroppen sla gedijen. Waar een kruidentuin ruist en geurt als rondom een Middeleeuws nonnenklooster.
Daar juf ruim na de oorlog in het verzet gegaan is, heeft zij zich nooit overmatig aangetrokken gevoeld tot de Duitse taal. Voorlopig lijkt het verstandig als zij zich zet op een dieet van louter Duitse literatuur.
Eerst Berlin Alexanderplatz maar eens ontspannen opnieuw bekijken.

woensdag, juni 25, 2008

Gedicht door meisje B.

de hemel is mooi
de hemel is lelijk
als je ruzie hebt gehad
en dat is vervelend

dinsdag, juni 24, 2008

Bende

Mijn hoofd loopt om. Links en rechts laat ik kasten leeg trekken en lades soppen. Dit wordt anders waargenomen.
'U bent gewoon gemeen bezig', snikt een van mijn favorita's. 'Eerst zegt u: ga maar lekker tekenen en nou moet ik ineens toch rekenen.'
'Dat kan ik niet gezegd hebben', snib ik defensief terug. 'Dit is een school, hier wordt helemaal nooit lekker getekend. Alles moet hier leerzaam zijn.'
Ik zet mijn visvrouwenarmen nog net niet in mijn zij.
Zij komt ook lekker op stoom. 'Dan loog u dat van dat lekker tekenen. U zegt gewoon maar wat!'
Daar heeft ze een punt.
'Voor deze ene keer', capituleer ik om erger te voorkomen. 'Ga dan in vredesnaam maar tekenen.'
En met geheven hoofd stap ik bovenop mijn dure doos Rembrandtkrijtjes.

maandag, juni 23, 2008

Reclamebrokjes

Over de post ontving de juf een zak hondenbrokken.
Afzender: het Legermuseum.
Binnenkort gaat de gezellige Nederlandse familiefilm 'Snuf de hond in oorlogstijd' in première.
De trouwe herdershond beschikt over een geweldige neus waarmee hij menige vredesmissie tot een goed einde snuift.
De betreffende brokken zou hij kunnen lokaliseren in nog volledig gesloten fabrieksverpakking.
Wist de schooljeugd trouwens dat de handige dolfijn inzetbaar is bij het opsporen van menige mijn?
En wat verwachten de knapen en meiden van Nederland: kunnen vier leerlingen net zoveel trekken als een strijdkameel?
Neem contact op met het bureau reserveringen van het Legermuseum en boek een leerzaam bezoekje.
De legerbrokken gaan vanavond nog naar de luisterhond. Van dat bezoekje zal het wel niet komen.

dinsdag, juni 17, 2008

C

'Ja, maar c + c, dat kan ook best 6 zijn', zegt hij.
Hij zal bedoelen dat hij zelf pas zes is.
Een zesjarige, die zijn juf voor volgend schooljaar aan het uittesten is.
Net iets te gretig antwoord ik: 'bedoel je soms de c die 3 is?'
Hij knikt minzaam.
Ik kan maar beter zorgen dat ik hem het komende jaar een paar bladzijden voorblijf.

maandag, juni 16, 2008

Veel

Ze komt vlak naast me lopen.
'Juf', zegt ze.
'Weet jij of er meer zandkorrels of meer mensen op de wereld zijn? En dingen, hoe zit het met de dingen? Hoeveel dingen zijn er precies op de wereld?'
Even later, als we bij de zandbak zijn, wil ze weten hoeveel fossiele resten van zeeëgeltjes hier ongeveer zullen liggen. Ze is bang dat we er teveel vinden en dat ze op zullen raken.
'Elke duizend jaar worden er weer nieuwe gemaakt en die kunnen we wel weer vinden, bemoedigt ze me.'
Ik word duizelig. We wankelen terug naar school.

zondag, juni 15, 2008

Hert


Tenminste dit plastic hert rust nu dan toch in grazige mosterdweiden.
Alle kinderen hebben hun deksels en bakjes dit weekend mee naar huis.
Tegen twee dagen school zonder schoolkinderen is geen plant bestand.
Hopelijk kunnen er morgen al meer dieren in een dekseltje springen.

vrijdag, juni 13, 2008

Karretje

Juf zat ooit te bulderen van het lachen bij het zien van een aflevering van Dertig Minuten (A.Ederveen)
Een sullig hondje werd door handenwringende mensenouders rondgereden in een electrisch invalidenkarretje.
'Je gaat met je spot naar bed', waarschuwde mijn oma al. Daarmee wilde ze zoveel zeggen als: blaas maar niet zo hoog van de toren, je weet nooit hoe het loopt.
De boemerang des levens raakt nu zelfs de luisterhond.
Daar kan partner H. mooi over schrijven.
Klik dus op deze link en u bent weer zo'n beetje op de hoogte.

woensdag, juni 11, 2008

Hotdog

Volgende week komen de kinderen die het volgend schooljaar in mijn groep zullen zitten, officieel kennis maken.
Sommigen besluiten dat het beter is dat moment niet af te wachten. De aanval is nog altijd de beste verdediging. De eerste klap een daalder waard.
'Een hotdog, dat is gewoon een broodje paardenlul!' Het wordt me in het passeren door een zevenjarige toegebeten. Dat ik maar weet dat hij zich geen knollen voor citroenen zal laten verkopen.
Waarvan acte.

dinsdag, juni 10, 2008

Koeksoorten

Om mij de koekjes van het lijf te houden, deel ik traktaties van jarigen uit. Vandaag aan Roeland.
'Roeland, jongen, wil je liever een chocolade sprits of een puur scholiertje?'
Paniek. 'Ik weet niet wat je bedoelt juf!'
'Of je die grote koek met die golven wilt, of die kleine met dat glimmende chocolaatje erbovenop geplakt.'
'Doe maar die met die golven.'

zondag, juni 08, 2008

Duvel



Vlak voor het moment dat de diagnose: onomkeerbare uitval in de achterpoten wordt gesteld.
Juf Aukje heeft het in haar hoofd gehaald haar dier een feestelijke strijdkar te laten trekken.
Weliswaar is het kind dat zo dadelijk in de kar plaats zal nemen beslist licht te noemen.
Weliswaar trekt een kittige jonge tekkelachtige aanstonds mee.
Weliswaar bestaat de beloning (nu nog buiten beeld) uit magere HEMA-worst.
Maar toch. Soms weet je ineens weer waar de uitdrukking; alsof de duvel ermee speelt vandaan komt.

donderdag, juni 05, 2008

Schoolreisje

Na het dagje Dolfinarium, weer met alle kinderen in de bus, maakte zich een ontspannen prinses-Irene-stemming van de juf meester.
Een vader van een kind begon de chauffeur aanwijzingen te geven over de te volgen route. Juf ging er van ganser harte in mee.
'Natuurlijk, links voorsorteren!', riep ze. 'Meneer hier weet waar hij over praat, hij is in deze polder geboren.'
'Op jullie verantwoording', riep de bestuurder en gooide het stuur om.
Even later betwijfelde de goede man vals monkelend de juistheid van deze beslissing.
Hij wilde maar één ding: keren.
Het moment voor vijf jongens en een meisje om aan te kondigen te willen plassen. Meteen graag, want ze hielden het echt niet.
Binnen de minuut stonden de schapen wild te plassen in de berm.
Dat had de Ouderraad nog een lieve duit kunnen kosten.
De tijd drong, wij keerden veel later dan de chauffeur wilde. Waarna de TomTom meteen dwingend maande tot opnieuw keren.
Kregen we alsnog gelijk. Terwijl de prikklok van zijn baas bijna hoorbaar tikte, onderging hij het stoïcijns.
Een man met engelengeduld.
Als hij een boordtoilet koopt en belooft zijn GPS meteen aan te zetten, wil juf hem volgend jaar weer op de bus.

dinsdag, juni 03, 2008

Lenteschoonmaak

"Wat heb je gedaan met de troep die uit je laatje puilde? Heb je dat nou een beetje netjes weggewerkt?'
'Eigenlijk een beetje wel ja...'
'Netjes, het moet wel netjes! Je moet de helft minstens weggooien.'
'Ok, dan stop ik het in een grote zak en dan neem ik het mee naar huis.'
'Ik wil niet dat je vader en moeder merken wat een bende het hier is.'
'Ik leg die zak wel onder mijn bed.'
'Daar vinden ze hem.'
'Nee, die vorige heeft ze ook niet gevonden.'
'Ik wil hem niet onder je bed.'
'Bovenop de kast dan, daar kijkt ze nooit.'
'Breng hem snel naar de gang, voor ik spijt krijg.'
'Ja juf.'

vrijdag, mei 30, 2008

Transactie

De school organiseert een rommelmarkt voor 'het goede doel'.
Loffelijk initiatief. In het onder de leerkrachten verspreide reglement staat echter dat kinderen niet zelf voor geld iets mogen kopen. Ouders dan wel verzorgers zijn de enigen die de portemonnee mogen trekken.
Daar veel ouders werken is dit een regelrecht rampenscenario.
'Juf!', komt D. op me afgestormd. 'Ik bedoel : Aukje!'
Een vergissing in aanspreektitel die zijn verwarring treffend uitdrukt.
'Ik heb een knuffel gezien, een leuke, maar ik heb geen geld...'.
'Waar is dat ding', zeg ik zo onaangedaan mogelijk. "Ik koop hem voor je, maar het geld wil ik terug. En als je niet betaalt, moet je de vloer van de klas dweilen. Twee maal.'
Hij vindt het best.
Vijf minuten later staat hij hijgend en verwilderd opnieuw voor mijn neus.
'Wat zei je nou?Krijg je €75,00 of €0,75 van me?'
De schooljuffrouw in mij wil op dat moment maar twee dingen: een schoolbord en een krijtje.
Ik krijg bijna mijn zin.
Hij vraagt of ik het even op zijn hand wil schrijven. Dan kan hij het niet opnieuw vergeten.

donderdag, mei 29, 2008

in de war en paniek



Wel even groter klikken

Ik ben door de war juf, schrijft de een.
Ik raakte in paniek, de ander.
Eerst boven de opgave. Bij nader inzien verkiest ze schriftelijke communicatie vanuit de hokjes van de tabel.
Omdat ze zeker weet dat een echte juf daar  op zoek zal gaan naar antwoorden.

maandag, mei 26, 2008

Doosje

'Waarom staat die broodtrommel op je tafel jongen? We zijn aan het rekenen.'
'Dat is mijn brood niet juf, dat zijn mijn rupsen.'
'Rupsen stikken in dichte trommels. Je moet een gaatje open laten.'
'Ik wil niet dat ze ervandoor gaan!'
'Zet die doos op een kier, of breng ze naar buiten! Nu!'
'Nou heb ik ze nog laten vallen ook...'
Voor ze allemaal gevangen en buiten op een struik geplaatst zijn, is de les voorbij.
Op naar het volgende intermezzo.

vrijdag, mei 23, 2008

Goede doelen

'Ik ben nog wel een kind met een platte tv', zegt ze.
'Ik heb heus wel wat rommeltjes liggen voor arme kinderen.'
Ze snuift en gaat achterstevoren op haar stoeltje zitten.

donderdag, mei 22, 2008

Boos

Wat hebben de kinderen in groep vier geleerd? Ik ben er benieuwd naar. Vandaar dat ik de opdracht geef een kort opstel over dit onderwerp te schrijven. Gecorrigeerd en keurig getyped zal het aan het rapport dat naar de ouders gaat worden toegevoegd.
Zoekt men de waarheid dan moet men soms even slikken.
Ik heb de tafels van vermenigvuldiging geleerd, schrijft menigeen braaf.
Taal op Maat vond ik stom, schrijft een enkele durfal.
Plotseling een dreun voor mijn hoofd.
Ik heb geleerd dat ik voor boze juffen niet bang hoef te zijn, schrijft L.
Staat hier: veel geschreeuw en weinig wol of: ze valt uiteindelijk toch wel mee.
Aangeslagen probeer ik haar in een voor mij zo gunstig mogelijke richting te sturen.
Dat vindt ze totaal onnodig, ze laat het zo.
Er staat wat er staat en daar moet de juf het maar mee doen.

woensdag, mei 21, 2008

Verpletterende Boete

Als het het telefoonboek van New York geweest was, was het me ook gelukt. In één soepele beweging scheurde ik de Donald Duck, jaargang 2004, nummer 21, doormidden.
Hiermee het slechte voorbeeld gevend op minstens de volgende gebieden.
Ten eerste: vernieling van andermans eigendom.
Ten tweede: ongegeneerd ten toon spreiden van drift.
De eigenaar van het tijdschriftje kwam binnen de kortste keren verhaal halen.
Wist juf wel dat de DD die ik van zijn vriend had afgepakt eigenlijk van hem was?
En wat of ik eraan dacht te doen? Op welke termijn?
Heeft er nog iemand het onderhavige nummertje in bezit?
Oh, die kinderen te zullen kunnen verpletteren met mijn vindingrijke en elegante genoegdoening!

vrijdag, mei 16, 2008

Ondervraging

Pal voor mijn woning rollen groepjes pubers uit een touringcar.
Ik registreer het uit mijn ooghoeken als ik na een ochtendje werken naar binnen wankel.
Wat komen ze doen? Bestuderen wat er van plan Zuid geworden is? Of komen ze voor de coffeshop twee straten verder?
Er wordt aangebeld. Tegenover me staan vijf jongeren, bloknootjes in de aanslag.
'Mogen wij u iets vragen mevrouw?'
'Natuurlijk jongens, vraag maar', zet ik me schrap.
'Zou u dit een voortuin willen noemen?'
Ze wijzen een beetje misprijzend op mijn geveltuintje. Mijn met duizendschoon, goudsbloemen, rozen en lavendel gevulde trots.
'Natuurlijk', bits ik, 'hoe zou je het anders willen noemen?'
Ze maken allemaal een aantekening: Voortuin: aanwezig.
'En dan nog een vraagje: beschikt u over een achtertuin?'
'Ja', hou ik het kort.
'Dan de laatste vraag, die is een beetje persoonlijk. Verkeert deze achtertuin in: slechte, gemiddelde, of goede staat van onderhoud?'
Ik aarzel.
'Geeft u gerust uw eigen mening', animeren ze.
'Goed', zeg ik, 'zeer goed.'
Ik sluit de voordeur.

donderdag, mei 15, 2008

Tenue

Onze gymjuf is de zachtaardigheid zelf. Dit wil niet zeggen dat ze geen duidelijke regels stelt.
En handhaaft.
Correcte gymkleding, ze staat erop.
Twee jongens komen al in de kleedkamer met me overleggen.
'Juf, ik ben mijn spullen vergeten, zegt de een. Denk je dat ik mijn korte broek en mijn shirt aan kan houden?'
En benauwd:' Zie ik er wel uit als een gewone jongen die naar gym gaat?'
De ander vergeet om de haverklap zijn schoenen. Omdat hij last van voetwratjes heeft, is dat een echt probleem. Hij mag niet meedoen zonder gympen.
Ik denk de zaak met de vader voor eens en altijd geregeld te hebben. We hebben het zelfstandig maken van zoonlief op dit punt gewoon opgegeven. De tas zal mij telkenmale door een volwassene persoonlijk overhandigd worden.
Zo ook vandaag.
Alleen jammer dat de appel niet ver van de boom blijkt te vallen.
Uit de tas rollen twee hagelwitte rechterschoenen maat 34.
Een tennis- en een sportexemplaar.
Hij is nog lang bezig met zijn pogingen zijn linkervoet in een van de schoenen te wurmen.

dinsdag, mei 13, 2008

Lente 3

Klik voor heel erg veel groter...

Lente 2

Lente 1

Scherp

Door twee weken meivakantie vergat de juf glorieus dat ze in het onderwijs zat.
Vanaf vandaag geen twijfel meer: ze staat op scherp.
Deze laatste periode voor de grote vakantie zullen er voornamelijk indrukwekkende punten op de I gezet worden.
Om erin te komen, hierboven wat voorbeelden van kinderwerk.
Vers van de lentepers.

dinsdag, april 22, 2008

Generale repetitie

We gingen proefracen met de zeepkar. Meteen rolde er majesteitelijk een achterwiel van de wagen.
Aan het in haar nieuw aangeschafte tuigje hijsen van de luisterhond waren we trouwens al bij voorbaat niet begonnen.
Juist nu sleepte ons trekdier met haar achterpoot.
Als het hondenpootje een mensenvoetje was geweest, zou ze op de rug ervan rondgehinkt hebben.
Baas en hond, ze gingen steeds meer op elkaar lijken.
Onaangeroerd, in stil verwijt, bleef de magere lokrookworst op de tafel van de juf liggen.

maandag, april 21, 2008

Puntje

Het hele jaar al, denk ik dat ze niet zo best in rekenen is.
Nu schiet haar vinger de lucht in, zodra ik klassikaal een som opgeef.
'Het dubbele van 44? 88 juf!'
Ze knalt het eruit, ze kan eigenlijk niet op haar beurt wachten.
Dit kan niet waar zijn.
Check en dubbel-check.
'Het dubbele van ....... = 26' , verzwaar ik de opdracht.
Mijn dreigend uitgesproken: 'puntje, puntje, puntje', heeft al menig kind van de wijs gebracht.
Haar niet.
'13', zegt ze stralend.
Dat ik nog minstens zeven werkweken van dit wonder mag genieten.
Het is bijna teveel.

vrijdag, april 18, 2008

Stiefbeen

Vrijdag aanstaande gaan we een hut bouwen in het plantsoen.
Het zal onze bijdrage worden aan de 'Technoparade', waaraan alle groepen van de school meedoen.
Vandaag was het grofvuildag.
Mijn klaslokaal lijkt inmiddels sterk op de opslagruimte van Stiefbeen en Zoon.
Hierin nu, heb ik nog meer plezier dan in de mij beloofde loonsverhoging.
Dat hij netto maar ruim moge uitvallen....

Luister Trekhond!

Komende vrijdag staat er een zeepkistenrace op het programma.
Zowat alle groepen zijn druk aan het timmeren en verven en zagen.
Twee van onze meest technische vaders combineerden een halve autoped, twee kinderwagenwielen en wat metalen buizen. Het is een soepel sturend gevaarte geworden, dat alleen nog maar een beetje opgepimpt hoeft te worden.
Het is ons voornemen twee trekhonden voor de kar te spannen.
Vandaag draaiden we proef met onze eigen luisterhond.
Een stok met daaraan een boterham van Hartog (de beste bakker van Amsterdam) geprikt, hielden we vlak voor haar zwarte dropneus.
Zoals verwacht, zette ze zich schielijk in beweging.
Jammer genoeg feilloos richting superboterham.
Enigszins de lucht in.
Dit kwam de snelheid waarmee we ons over de stoep voortbewogen niet ten goede.
Moeten we nog even iets op verzinnen.

maandag, april 14, 2008

Stof

"Niemand verlaat dit pand, voordat de vloer volkomen leeg is'.
Walging voorwendend wees de juf op twee (2) per ongeluk op de grond achtergebleven stompjes afgekloven schoolpotlood.
Een kind opende met feilloze precisie de tegenaanval.
Kwam zogenaamd gehoorzaam aansjouwen met een paar stoffige Birkenstocks van vorig jaar zomer.
Maatje juf.
Als ze Engels gesproken had zou ze gezegd hebben: 'I rest my case.'

donderdag, april 10, 2008

Duh.......

Ik moest een half uurtje lestijd vullen.
Het leek me nuttig zelfstandig naamwoorden eindigend op d, en zelfstandig naamwoorden op t te laten bedenken en opschrijven.
Omdat in de door ons gebruikte methode de begrippen lidwoord en zelfstandig naamwoord verre toekomstmuziek zijn, zocht ik naar een duidelijke omschrijving.
'Er staat altijd de of het voor die woorden', zei ik. 'In gedachten kun je de dingen waar die woorden over gaan optillen. Hoewel dat bij bv. de wereld of een bacterie tamelijk moeilijk zal gaan.'
Altijd weer die nuance, ik word vaak ziek van mezelf.
De kinderen echter knikten vol vertrouwen, ze hadden de opdracht begrepen.
Tot ik erachter kwam dat een enkeling de zelfstandig naamwoorden waar het lidwoord de bij hoorde, oversloeg. Omdat de 'd' aan het eind van het woord moest staan. En niet ervoor.
'Dat had juf toch zelf net gezegd?'
Wat min of meer waar was.

woensdag, april 09, 2008

Actor's studio

We zitten neus aan neus.
Als we elanden waren zouden onze geweien zich verstrengelen.
Ik eis van haar dat ze een regeltje schoon-schrijft.
Een opdracht, maar daar houdt ze helemaal niet van!
Tranen als karbonkels beginnen via haar wangen in haar schoot te denderen.
Hoe verricht dit kind, keer op keer, moeiteloos dit mirakel?
'Stel je niet zo aan', zeg ik om in een sfeer van samenwerking te geraken.
'Dat zijn namaak tranen, kan ik ook. Makkie.'
Ze gaat er eens goed voor zitten.
Ik zoom in op mijn overleden familieleden.
Presto!
Niet zo groot als die van haar, maar respectabel.
Ze schiet in de lach. Wij ontwarren onze geweien.
Ze slijpt een puntje aan haar potlood.

Kapitein Haak


Klik om te vergroten

We hebben schier eindeloos geoefend.
Klinkt een klank lang, maar staat hij aan het eind van een lettergreep, dan heb je aan één klinker genoeg.
De ontzettend foute daame, die naast de al te saaie zinnen staat, blijft, pijnlijk keurig gespeld, op hoge haken rondtrippelen.
Tenslotte kan er van een verveelde achtjarige niet verwacht worden, dat hij twee fouten uit één oninvoelbare zin zeeft.
Zeker niet als hij net een toneelstuk over Kapitein Haak gezien heeft.

maandag, april 07, 2008

Kabouter helpen

Vandaag gaf ik een les stenen huizen metselen. Om de kinderen een beetje te interesseren voor de opdracht liet ik ze een 'kabouterhuis' bedenken.
De aandacht van de groep werd gevangen door het langdurig nadenken over de gemiddelde lengte van de Amsterdamse kabouter.
Metselspecie mengen, erg interessant, maar hoe hoog moesten die deurtjes worden?
Dat die kabouters wel vannacht naar binnen zouden kunnen en niet doelloos door de school zouden hoeven dwalen.
Dat ze zouden denken: wat een mooie bungalow en dat ze er dan alsnog niet in zouden kunnen.
Dat was pesten!

dinsdag, april 01, 2008

Streng

'En denk erom: ik ben streng maar rechtvaardig', zegt de op een stoel staande mevrouw van jeugdtheater de Krakeling ferm tegen de honderd-zesentachtig leerlingen die verwachtingsvol naar haar opblikken.
'Hoor nou juffrouw! Net als u!', kraait de vaak gecorrigeerde leerlinge luidkeels door de foyer.
Amen.

maandag, maart 31, 2008

Geluk

'Scherven brengen geluk' , zei ik toen ze mijn mooiste koffiekopje per abuis van tafel maaide.
'Die broek is ook veel te lang en te wijd', toen ze op mijn zoom stapte en zich tot aan haar navel in mijn broekspijp wikkelde. Bijna maakte ik de doodsmak.
Drie maal is scheepsrecht, een beetje bezorgd over wat er morgen kan gebeuren ben ik wel.

zondag, maart 30, 2008

BBBBBBBBB

Sinds een paar dagen heb ik de schuurpapieren letters van Maria Montessori in de klas.
Ik ben ooit geëxcommuniceerd als lid van de beweging, maar Maria kan bij mij blijvend een potje breken.
Meteen toen de plankjes er waren, begon ik -met twee vingers tegelijk en met mijn ogen dicht-, letters te voelen en woorden te prevelen.
BBBBBBeer, hoorde ik mezelf al tastend brommen. BBBBBBal. BBBBBBezemsteel.
Het materiaal haalde de rituelen meteen weer in mij naar boven.

vrijdag, maart 28, 2008

Suggestie

'Als je op zaterdag terugkomt, kun je je kast eens goed opruimen', zei een van de meisjes.
Goed gezien. Logisch geredeneerd. Waarvoor hulde!
Maar ik wou toch maar niet op de suggestie ingaan.

donderdag, maart 27, 2008

Brommen?

Privilege: de enige van de hele school met een eigen parkeervergunning, dat ben ik!
Maar helaas, er waart een parkeerwacht rond die loert op zwarte Juffensmartjes
Tot voor kort werden mijn boetes steeds alsnog geseponeerd. Nu vindt het stadsdeel Zeeburg het blijkbaar welletjes. Doodleuk blijft men beweren dat er 'geen parkeerbewijs werd aangetroffen'.
Maar mevrouw mag in beroep gaan hoor....
Er wordt alvast gewaarschuwd dat een dergelijke zaak ooit reeds tot voor de Hoge Raad werd uitgevochten en verloren. Het woord van een ambtenaar in functie gaat namelijk altijd boven dat van een burger.
Een juf een juf, een woord een woord.
Straks ziet deze juf zich eventueel genoodzaakt voor de afwisseling een keertje uit principe te gaan brommen.
Ik beloof u een interessant bajeslesje voor uw kroost te zullen schrijven.

dinsdag, maart 25, 2008

Hollandse zuilen

Omdat er een paar millimeter sneeuw lag, speelden we het eerste half uur buiten.
Het witte laagje smolt in razende vaart rondom ons weg.
Wij schraapten evengoed twee slappe sneeuw-pilaartjes bij elkaar.
Vervolgens plempten we ze naar behoren aan.
Soms met alleen onze blauwe blote handen.
De zuiltjes reikten tot de navel van ons kortste kind.
Toen was de sneeuw op.

zondag, maart 23, 2008

Trainingsschema


'Ik ben aan het trainen om sterk te worden', zegt ze.
'Onmiddellijk vertellen', probeer ik haar te animeren.
'Hoeft niet', zegt ze, nog vermoeid van alle inspanning.
'Ik heb het opgeschreven'.
Voor de zekerheid hier de lijst zoals ik hem lees:

*bak gewicht getild
*gewicht getild met twee handen
*uitrekken en rekken oefenen
*klimmen
*gevaarlijk doen
*schaatsen
*hardlopen
*springen
*tafel-optillen
*mooi-springen
*luik-schuiven
*trampoline
*hol maken van bed-deken
*20 keer trap beklimmen

En: niet op het plaatje:
*de grote trap tien keer op en af
*verspringen
*aan de trap hangen
*trucjes
*lezen
*fluit spelen
*plantenbakken maken

Zintuigen

De kinderen krijgen de opdracht een paar regels over de lente te schrijven.
Ze mogen eerst met een ander kind praten om wat ideeën omhoog te laten borrelen.
Een van de meisjes blijft boven een leeg vel papier voor zich uit staren.
Ik kan het niet uitstaan en begin vragen op haar af te vuren.
'Trek jij iets anders aan in de lente?', vraag ik.
'Nee, waarom? 'Gewoon; mijn jurk, mijn maillot en dit vest', mompelt ze.
'En buiten?', dring ik aan. 'Verandert daar iets? Wat groeit er in het gras, wat komt er aan de bomen?'
Met moeite laat ik haar bekennen dat ze wel eens een madeliefje ziet.
We komen niet verder.
Als ik haar in de pauze tegenkom, bespeur ik een nieuwe kans.
'Doe je ogen dicht en ruik!', beveel ik.
Mijn eigen neus zit vol met een penetrante mestlucht die me in een oogwenk verplaatst naar eindeloze graslanden.
Kuddes dartele, mollige, net uit hun winterstalling bevrijde koeien, huppelen door mijn hoofd.
Braaf begint ook zij met stijfdichte ogen en haar neus parmantig in de lucht te snuiven.
'Laat nou maar', zegt ze dan kalmerend.
'Ik merk echt niets van deze lente, ik ben te verkouden.'

maandag, maart 17, 2008

Gevonden bon


Bekeuringen worden vaak onterecht uitgeschreven.
Maar deze spant de kroon.
Waarom staat er op het niet hebben van een auto 50 euro?
Niet spelen is blijkbaar zo alledaags dat het je maar 50 cent kost.
Wel goed opgeteld.

zaterdag, maart 15, 2008

Nuchtere maag

Ik feliciteer mijzelf met mijn vermogen me bewonderend uit te laten over kindertrofeeën.
Zwemdiploma's zijn makkelijk: die hang ik onmiddellijk te pronk op het bord.
Zielige knuffels die nog maar in het bezit zijn van één oog, neem ik minzaam in ontvangst. Als ik een goede bui heb, beloof ik zelfs op zoek te zullen gaan naar een vervangend oog.
Een braakbal van een uil? Hier ermee, ik maak binnen een dag een lesje!
Van de week moest ook ik mijn grenzen trekken. Bij een plastic zakje met inhoud.
'Ga weg met dat vieze ding! Snel, weg, ik word misselijk!', riep ik hysterisch.
Beteuterd blies de bezitster de aftocht met haar afgestorven teennagel.
In een fractie van een seconde had ik het ding herkend. Ik herinnerde me maar al te goed dat ze er ooit, tijdens de gymles, mee onder een bank terecht was gekomen.
Nu heb ik spijt. Misschien wil ze hem nog een keer meenemen, dan kan ik het goedmaken.
Na de lunch.

donderdag, maart 13, 2008

Takkentelevisie

De kinderen moesten vandaag bedenken wat ze zoal in elkaar zouden willen fabrieken als ze aanspoelden op een onbewoond eiland. Tot hun verrassing en geluk zouden ze wel een (onze, in de hoek van de klas) reeds lang verlaten boomhut op dat eiland aantreffen. Verder alleen puur natuur. Strand, palmbomen, zee rondom.
Bedenken waar je dan het eerst behoefte aan krijgt, kostte niet zoveel moeite.
Maar hoe fabrieken wij een televisie in elkaar?
Dat wordt nog een harde dobber.

dinsdag, maart 11, 2008

Toeval

En het geschiedde dat men op straat een kastje vond. Het spiegelbeeld van het handige IKEA-kastje dat ik net voor goud geld had aangeschaft. Elk zinnig mens snapte dat dit een teken was.
Het toeval bood mij de gratis mogelijkheid meer structuur aan te brengen.
Eerst krijgen de rekengroepjes elk een laatje voor de schriften en zwerfkopieën.
Er moet daarna nog een hobbel genomen worden. Die groepjes moeten vliegensvlug en liefst stil kunnen wisselen van plek.
Zodat HET laatje triomfantelijk in hun midden kan worden gezet. En er niemand heen en weer hoeft te lopen.
Het handigst zou het zijn als ik twee tafelgroepen van negen en een van acht formeerde.
Maar wie moet er dan naast wie?
Zou het toeval misschien nogmaals een handje willen toesteken? Of anders tenminste de heilige inspiratie?

dinsdag, maart 04, 2008

Onderwereld

Vandaag verplichtte ik de kinderen hun kwartiertje frisse lucht op een ander plein dan normaal op te snuiven. Dit vreemde gebied was nog amper in bezit genomen, of er scheurde een busje van het Nuon de stoep op. Mannen in blauwe overalls sprongen naar buiten en begonnen druk te doen. Kordaat riepen zij bevelen die bedoeld waren om de groep te verspreiden. Plotseling klapten ze een metalen deksel omhoog. Als wespen die een boterham met jam ruiken, hergroepeerden mijn scholieren zich rondom dit luik. Zij hadden zich namelijk altijd al afgevraagd waarom er in de stoep af en toe van die rare deksels ingebouwd werden. Allicht dat zij het nu te weten zouden komen...
De mannen ondertussen, begonnen mopperend op het onderwijzend personeel van tegenwoordig, langs metalen laddertjes af te dalen in een peilloze diepte.
Om te verdwijnen in een fel verlichte, betegelde, onduidelijke zwembadachtige ruimte.
En de juf? Die heeft hoogtevrees, dus die begon te krijsen dat iedereen bij dat enge gat weg moest. Nu!
Het gekke is, dat ze gehoorzaamd werd. Nu weet nog geen kind wat voor ruimte dat was, daar diep onder de straatstenen. Een gemiste kans. Maar: niemand te pletter gevallen en dat is ook wat waard.
Donderdag gaan we een briefje schrijven aan het Nuon. Krijgen we misschien alsnog een officiële rondleiding onder onze eigen straatstenen. We hebben wel gekkere dingen voor elkaar gekregen.

maandag, maart 03, 2008

Voorjaarsweelde

Wat een weelde! De nieuwe lijmpotten zijn gearriveerd.
Voorlopig heb ik ze in rotten van vier in een plastic bakje opgesteld.
Bemoedigend knikken ze me toe vanaf de kast. 'Je kunt de boel best netjes ordenen juf, kijk maar hoe opgepoetst wij hier naar je staan te glimmen!'
Ik ga ze dus nog maar liever even niet vullen. Dan loop ik maar weer kans dat de lijm baldadig over de randen van de potjes naar beneden gutst. Gummi-korsten vormt.
Beter even wachten tot er een hulpvaardig iemand in de buurt is. Iemand die in het bezit is van een trechter.
Een timmermansoog en vaste handen.
Dit jaar geen nare harde juffenvlekken in mijn nieuwe voorjaarsbroek.

vrijdag, februari 22, 2008

POP

Wees ik vandaag bij het uitgaan van de klas iemand behulpzaam een stapeltje rapporten aan. Toegegeven, met ietwat priemende vinger. Deinsde er een vader achteruit. 'Nee, niet weer een berisping!', riep hij verschrikt.
Zou het tijd worden voor een p.r.-training?
Kan ik eventueel nog net in mijn verplichte POP-plan proppen.

donderdag, februari 21, 2008

Tante Leen

Onderweg naar de gymzaal, maakt ze langs haar neus weg een opmerking. 'U bent toch al wat ouder juffrouw?' Ik beaam het gretig, tenslotte is alles betrekkelijk en tevens ijdelheid. Opgewekt vervolgt ze haar betoog.
Of ik dan misschien toevallig bekend ben met het fenomeen Tante Leen? Tenslotte was dat ook een al wat oudere vrouw. Ik begrijp wat er van mij verwacht wordt. Tweestemmig knallen we er een Oh Johnnie uit. Het schalt over de Eilanden.
Tevreden stel ik vast dat mijn Amsterdams nog beter is dan dat van haar.

dinsdag, februari 19, 2008

Zelfinzicht


'Juf, wat betekent matig eigenlijk?', kwam een van de kinderen tamelijk verontrust aan me vragen. Ik veronderstelde dat dit een late vraag over het pas verschenen rapport was, tot ik dit briefje vond.
De schrijfster geeft zichzelf een dikke voldoende. Dat zal ze de komende tijd weten.

maandag, februari 18, 2008

Billen

Ineens ontdekte ik een manier om kinderen te leren klokkijken. Het begon ermee dat ik een plek vrijhakte in de klas. In het midden ervan liet ik een grote cirkel om me heen tekenen, op de vloer, met krijt.
Toen bleek dat het (lampje!) niet uitmaakte waar de twaalf kwam. Maar als we eenmaal die twaalf hadden aangewezen, dan stond de plek van alle andere cijfers meteen ook muurvast. Als we tenminste wisten wat het begrip 'met de klok mee' inhield.
Hiertoe ging ik met mijn voeten op de rand van de cirkel staan terwijl ik mijn billen naar het centrum van de cirkel richtte. Nu hoefde ik alleen nog maar rechts af te slaan, dan liep ik altijd de goede kant op.
Probeer het eens. Het kan ook met een op een a-4tje getekende cirkel, waarop een poppenhuispoppetje rondloopt. Voor als u uw eigen billen liever buiten beschouwing laat.

vrijdag, februari 15, 2008

Steen

Ze laat wel eens per ongeluk het een en ander vallen. Van de week kwam ze moedeloos aangesjokt met een gebroken fossiele haaientand. Mijn advies: 'laat hem door een groot mens lijmen met één-secondelijm' is haar goed bevallen. De tand is als nieuw.
Ik ben in haar aanzien gestegen.
Nu staat het weekend voor de deur en wil ze uitsluiten dat ze haar mooiste steen kapot smijt.
'Kun jij er misschien voor zorgen?', vraagt ze. Plechtig neem ik hem in ontvangst.
Inderdaad een fraai exemplaar.
Na schooltijd fantaseer ik onmiddellijk griezelscenario's met halfedelstenen en juffen in de hoofdrol. Voorzichtig zeul ik het ding mee naar huis. Het hengsel van mijn tas snijdt diep in mijn schouder.
Op de keukenweegschaal weegt het kreng op de kop af 526 gram.
Twee dagen helemaal niet aan gaan zitten friemelen en dan op dezelfde manier retour school.
Dan kan ons niets gebeuren.

dinsdag, februari 12, 2008

Spiegelen

Rendement van mijn inspanningen krijg ik optimaal, als ik acht kinderen tegenover me laat zitten en de rest zelfstandig laat werken.
Het boek of het lesje houd ik goed zichtbaar rechtop voor de acht leergierige neuzen.
Dit dwingt mij tot boeiend op zijn kop voorlezen.
Soms hort en stok ik een beetje, maar dat vergeef ik mezelf.
Pak ik de lei en het krijtje erbij, voor extra uitleg, dan wordt het pas echt moeilijk.
Ik schrijf steevast de 3 binnenstebuiten en met de 5 en de 2 heb ik ook moeite op zijn kop.
Het is goed voor een juf om geregeld te voelen dat alleen dat wat je al kunt, makkelijk is om te doen.

maandag, februari 11, 2008

Vrouw van elastiek

Sommige kinderen heb ik constant op de radar. Het is een tweede natuur geworden.
Een van de slachtoffers raakte hierover vandaag in extase.
'Kijk dan toch! Juf heeft uitschuifbare armen!', riep ze.
Inderdaad plukte ik haar even tevoren nonchalant uit de lucht.Terwijl ikzelf niet eens in de gaten had dat ik naar haar keek.
Nog een paar dagen en ik kan alsnog mee met het circus.

spam



Mooi plaatje, kan groter geklikt worden.

Als je vecht, eindig je in een ziekenhuisbed.
Doe je een beetje aardig, dan mag je misschien wel bij iemand thuis komen spelen.

Ook iets voor internet-pestkoppen.
Voor de verandering hand in hand op weg naar thee met een virtueel koekje...

donderdag, februari 07, 2008

Klotsen

'Ik heb samen met mijn moeder pizza gebakken', zegt ze. "Eerst duwden we het deeg plat tot zo'n soort rondje. Toen deden we er worst op en lekker veel tomatensaus.
Op Klokhuis bakken ze ook wel eens pizza' , associeert ze verder. 'Daar kijk ik maar liever niet naar. Dan krijg ik te veel trek. Dat heb ik ook zo erg bij golfjes.' Als ze mijn vragende blik ziet, zegt ze:' Je weet wel, die kleine golfjes op het water, die de hele tijd tegen elkaar aanklotsen.
Die geven mij honger.'
En dat terwijl ze in een van de waterrijkste buurten van Amsterdam woont.

vrijdag, februari 01, 2008

Oponthoud

Ik vraag het jongetje dat neuriet en danst, zijn sommen op de gang te gaan maken. 'Neem maar een vriendje mee,' probeer ik de situatie een schijn van gezelligheid te verlenen.
Ook geef ik hem een stopwatch. Dan kan hij: 'kijken wie van de twee het allersnelst een som kan maken.'
Huilend komt hij even later de klas in. 'Kun je het niet bijhouden?', vraag ik verbaasd. 'Of vind je het zo erg om op de gang te werken?'
Nee, dat allemaal niet, maar dat zijn vulling leeg is en dat die zogenaamde vriend op de gang nou een valse voorsprong neemt!
Vulling gepakt en ingedraaid. Sommen ongeldig verklaard. Vrede getekend. Verder gerekend.
Zonder neuriën en dansen, maar met vertrouwd oponthoud.

woensdag, januari 30, 2008

Geef nooit op

We lazen een gedicht over een centaurus. Van voren mens, van achteren paard.
Het vers eindigde met de mededeling dat er nooit fossielen van dit wezen zijn gevonden.
Dit vond men typisch een conclusie voor verstarde volwassenen.
'Laten wij dan maar beginnen met graven', zei er een.
'Als we zijn skelet niet vinden, vinden we wel iets anders ouds', ging een ander daar op in.
Het zal toch niet juist deze groep kinderen zijn, die komende week per ongeluk op de gemummificeerde resten van een eenhoorn stuit?

dinsdag, januari 29, 2008

Moe

'Waarom speel je niet mee? Is er iets?'
'Mijn zusje was gisteren jarig!'
'Was het geen leuk feest?'
'Jawel, maar ik ben moe, het was zo'n gedoe...'
'Hoe bedoel je?'
'Er zaten twee nijlpaarden in de poppenkast. Twee!
We moesten een race doen met een aardappel op een lepel.
En ook nog zaklopen.
Een jongen van negen deed zijn race tegen een meisje van vier. Dat is niet eerlijk toch, of wel soms?'
Ze kijkt er talentvol zorgelijk bij.

Het Peter Pan-complex

Gisterenavond zat ik in een zaal, die tot aan de nok gevuld was met hongerige onderwijzers. Het rook er doordringend naar rookworst, jus, gebakken uitjes en spek.
En naar leerkracht.
Het thema van het feestelijk samenzijn was: vind het kind in jezelf terug.
Duurt dit nog lang, dacht ik. Afgewisseld door: waar is het deurtje waardoor ik ongezien kan ontsnappen. Ik had geen zin in hongerig opzitten en pootjes geven aan mij opgedrongen juffen en meesters.
Mijn metamorfose van groot mens naar kind was begonnen.
Oerkrachten braken in mij los toen ik hoorde wat ik moest doen alvorens ik het recht verwierf toe te tasten.
Men droeg mij op te bouwen met mijn eten. Ik werd verplicht tot metselen met een berg andijviestamppot.
Augurken veranderden in geschut. Walnoten in patrijspoorten.
Een in mij opgestoken storm joeg kolkende jusgolven woest richting de rand van mijn wegwerpbordje.
Tegen de tijd dat we aan het toetje toekwamen, schepte ik met blote handen rode drilpudding tot smaakvolle rotspartijen.
Op de fiets terug naar huis heb ik gezongen.

donderdag, januari 24, 2008

Slagveld

Een van de kinderen heeft moeite met het uit elkaar houden van de m en de n.
We hebben een ezelsbruggetje bedacht, een filmpje dat ze in haar hoofd kan afspelen.
Een piepklein riddertje rijdt rondjes over de bladzijden van haar leesboek. Het zit niet te paard, maar te kever. Een tamelijk platte kever. Woest zwaait het in het rond met een zwaard, ter grootte van een speld. Die speld is overbodig, maar gezellig om te visualiseren.
Als we de kevermest bijna kunnen ruiken, laten we de ridder zijn trouwe beestje de sporen geven. Hij voert het gevankelijk door de poorten van de letters m dan wel n.
Bij de n, bromt hij chagrijnig: 'Hier valt ook niets te kiezen, nooit meer dan één poortje, meer niet, niks, nada.'
'Ha, de m', roept hij daarna verheugd. 'Mmmm, hier heb ik meer ruimte, mooi, makkelijk, ik kan kiezen welke poort ik neem.'
Mocht het iets opleveren, dan gaan we een film bedenken die de b, de d en eventueel de p temt.

woensdag, januari 23, 2008

Stof tot nadenken

Misschien komt ooit de dag waarop ik een doorgelopen vodje op mijn voordeur geprikt zal vinden. Opgepast, hier woont een lelijke heks. Ik zal het briefje zeker onder de punaise vandaan scheuren. Tegen het licht houden. Besnuffelen. De kleur van de vlekkerige inkt bestuderen.
Onder de grote lamp boven de eettafel zal ik het drogen en daarna zorgvuldig in een map stoppen.
Voor wanneer ik gepensioneerd ben. Dan pas zal ik in alle openheid aan het monsterproject Mijn Leven Als Schoolheks beginnen.
Hoe zit dat bij virtuele schimpscheuten? Moet ik nu andere beslissingen nemen? Wissen? Iedereen kan tenslotte, indien geïnteresseerd, alle briefjes in mijn reactiedingetje lezen. Wil ik dat? Waarom niet eigenlijk?
Kan ik ze misschien toch beter naar het nog aan te maken mapje Stof tot Nadenken slepen?
Ach juffrouw Aukje, alles waaraan men aandacht schenkt wordt groter. Ik had je wijzer gedacht.

maandag, januari 21, 2008

Preek

Van kinderen kun je veel gedaan krijgen als je ze op een positieve manier benadert.
Dit verheven principe is vlak voor het tien-uurtje een beetje uit zicht geraakt.
Misschien omdat er net één propje teveel door de klas gekeild is.
Misschien omdat groepje 5 net te lang zit door te giechelen.
Er breekt iets in mij.
Hartstochtelijk begin ik te preken. Het lucht lekker op.
Net als ik alsnog medelijden met de groep krijg, bereikt mij de volgende vraag:
'Ga je nu dan wel voorlezen uit Meneer Vos?'
Vooruit!

donderdag, januari 17, 2008

Uitje

'In Parijs zijn we naar de klokkenluider van de Rotterdam geweest'.

woensdag, januari 16, 2008

Kulturen

Nog even over God. 
Eén van de meisjes vertelt gierend, waar volgens haar de regen vandaan komt. 'Dan zit God heel hard over de rand van een wolk te plassen.'
Een gelovig klasgenootje kan het bijna niet aanhoren. 
'Ze bedoelt het niet kwaad, hoor', zeg ik, als ik haar gekwetste blik zie.  Ik realiseer me even daarna, dat ik me bemoei met een probleem dat onmogelijk te sussen valt.
Zij blijkbaar ook. 'Ik wil wel een keer voor de klas komen uitleggen hoe het echt zit met God', stelt ze voor.
Ik ben benieuwd.

maandag, januari 14, 2008

Krachttermen

Vlak voor het speelkwartier begint er een jongen benauwd te kijken.
'Ik wil drie dingen zeggen, maar ze mogen geen van allen', vertrouwt hij me toe.
'Ze moeten eruit, ik weet ook niet waarom!'
'Ik doe de deur wel even dicht, dan kan niemand anders het horen', zeg ik.
Dan barst hij los: 'God, Godallemachtig en Godsamme.'
Hij erkent de kracht van woorden.
Een potentieel lid van de Bond tegen het Vloeken.

vrijdag, januari 11, 2008

Berg

'Misschien kun je je verjaardag beter niet morgen vieren', zei ik gisteren tegen een kind. 'Er heeft al iemand afgesproken voor vrijdag.'
Voortijdig feliciteerde ik mezelf vervolgens met het stroomlijnen van de verjaardagsagenda.
Blij werd er hedenmorgen achter elkaar een mandje, een dienblaadje en een kistje met snoep de klas binnen gezeuld. Drie stralende jarigen presenteerden zich tegelijkertijd aan mijn bureau.
'Zie dit als leuk', zei een moeder, die mijn verwarring opmerkte. ' Die kinderen krijgen een smak snoep ineens. Onvergetelijk voor ze.'
Het vreemde is dat het werkte. In tijden niet zo'n leuk klassenfeestje gevierd.

donderdag, januari 10, 2008

Kinderen


Dochter L. heeft zich er reeds lang bij neergelegd : als juf over haar kinderen spreekt bedoelt ze niet haar eigen kinderen.
'Hier, voor je kinderen', zei ze dan ook toen ze terugkwam uit de VS.
En wierp de Educational Cards door ene Carington Bowles zwierig in jufs schoot. Verdraaid goed alfabet, bedacht in 1782.
Het gymlesje werd: schrijf zoveel mogelijk woorden met je eigen lichaam.
Wat interessante observaties opleverde.
Niemand bleek te weten dat links vanuit jezelf gezien, door het publiek als rechts ervaren wordt.
Zo werd wij ijw en aap, paa.
Raar.

maandag, januari 07, 2008

Zoek de zonzij

Ze wil iets van me, mijn god, laat het snel voorbij zijn. Je hoorde het haar denken.
De opgave was zon, enkelvoud, correct gespeld in zonnen, meervoud over te zetten.
'Wat zegt ze nou? Nou wil ze weer dat we nog meer fouten maken', schamperde een linkmiechel door de klas.
Het beproefde kind voor het bord, besloot de tip serieus te nemen. Zonnnnnen, schreef ze in keurig blokschrift op het bord. Goed beschouwd stond er nu inderdaad meer fout dan juf ooit voor mogelijk had gehouden. Een bescheiden succesje.