woensdag, februari 18, 2009

Melodrama

'Ik ga me verhangen hoor! Hier ter plekke, geen mens die me tegenhoudt ', baste juf  tegen dochter L. De afzichtelijk slanke klanten van de hoofdstedelijke Bijenkorf spitsten hun oortjes en deden alsof ze niks hoorden. 'Overal leuke jassen en mij passen ze weer eens niet', zeurde juf verder.  Met de jaren zeer bedreven geraakt in de omgang met haar tot melodrama neigende moeder, nam dochter kordaat de touwtjes in handen. 'Hou je neigingen nog maar heel even in', zei ze bedaard 'en laat mij mijn gang gaan. Ik loop wel even snel wat rekjes door.' Warempel de eerste jas die zij tevoorschijn toverde, bleek een afkledende schoonheid. Bovendien kon hij dicht. Het kostte een bom duiten, maar dan had juf ook wat. En wat bleek vandaag? Het was ook nog eens een echte leerzame juffenjas. Als het motregende kwam er een fijn waas over de stof te hangen. Dan konden de kinderen naar genoegen met hun vingertje schrijven op hun eigenste juf. a, stond er ineens op haar buik. En b op haar linkerheup. En dat waren dan alleen nog maar de delen die ze kon zien.

dinsdag, februari 17, 2009

Helende handdoek

Toen ik naar huis ging zag ik een druipnatte schuimrubberen voetbal op de houten kast liggen. Daar werd ik niet blij van. Het ding lekte grote stralen modderwater. Toen ik nog eens goed keek werd ik alsnog blij. Een zorgzame jongenshand had de bal op een (1) papieren handdoekje gevleid. Wat qua vlekken en kringen op de kast niets uitmaakte. Maar qua butsen in mijn hart ontzettend helend werkte.

Vertrouwen

Er werd een plukje vacht van Zowie's pootje  geschoren. Daarna werd het infuus geplaatst. Het bloedde nogal. Maar ze had haar hele hondenleven lang al een grenzeloos vertrouwen in de mens gesteld. Dus dat hield ze ook nu maar zo. Als wij haar zo graag wilden laten prikken door die aardige mevrouw, dan zou dat wel een reden hebben. Er ging een koddig dierenverbandje met een dessin van blauwe hondenpootafdrukken erop om het infuus. Ze likte de hand van de dierenarts voor de zekerheid nog maar eens een keertje. En toen was het over.

woensdag, februari 11, 2009

vrijdag de dertiende

Met het bovenzintuiglijk gehoor van de luisterhond gaat het onverminderd prima. Elk verdrietje of voorbijtrekkend depressietje van juf of een harer gezinsgenoten pikt het getalenteerde dier feilloos op. 
Niet voor niets heeft deze helpende hond  vele dienstjaren in het basisonderwijs achter de kiezen. Steeds aandachtig geluisterd en geen kind gebeten. Het zijn alleen die rotpoten die niet meer willen. Sinds de destijds zevenjarige R.,  op weg naar de gymzaal uit de rij sprong en riep: 'Juf, Zowie doet zo gek met haar voetje, ze klapt het dubbel!', is het langzaamaan bergafwaarts gegaan. Weg is de associatie met malse kippen of konijnenboutjes (met pindasaus). Al tijden. Twee soepele, gestroomlijnde, gespierde achterpootjes zijn verworden tot alle kanten opvliegende honden-hompel-strompelstokjes. Door het huis ligt een paadje van op elkaar aansluitende kleden en dekens. Over het parket lopen zonder uit te glijden is er namelijk niet meer bij. En nu is het genoeg geweest. 'Kunt u ons opnemen in uw euthanasieronde aan huis van aanstaande vrijdag?', informeerde juf afgelopen maandag zakelijk.' Zo laat mogelijk graag, ik moet werken.' Eerlijk waar dat zei ze: 'Ons' en 'Uw!' Alsof ze zelf een spuitje krijgt.