woensdag, oktober 31, 2007

Bibberig

Ooit had ik juffen die bibberig rondreden op vooroorlogse omafietsen. Het was een wonder dat ze op hun fiets overeind bleven, zo tuttig trapten ze de trappers rond.
Zo wil ik nooit worden, dacht het kleine meisje dat ik was. Alles, maar zo niet.
Eens komt de dag van de afrekening. Afgelopen vrijdag viel ik in statig juffentempo van mijn eigen damesfiets af.
Ik kwam niet frontaal in botsing met een aanstormende taxi.
Maar ik viel, bezeerde mijn been en werd prompt streng toegesproken en ondervraagd door een vriendelijke horde Amsterdam-Zuiddames. (hoera er gebeurt iets)
'Waarom viel u?' Ik draaide de trappers te langzaam rond, maar dat hang ik jullie niet aan je neus.
'Hebt u vandaag gegeten?' Rare vraag, ik eet altijd.
'Uw hond is keurig de goede kant op uit de mand gesprongen, die heeft niets.' Logisch, slimste hond van Amsterdam. En zeer behendig.
'Wat voor dag is het vandaag?' Vrijdag, dat weet een kind.
Het gaat goed: ik krijg weer praatjes.
Maandag hoop ik weer op school te zijn.

donderdag, oktober 25, 2007

Nieuwe hondenmand

Laatst, op de dag van de leraar, werd er een flinke maat kartonnen doos de klas ingedragen.
Op het deksel stond geschreven: juf Aukje houdt van rekenen en van Zowie.
Op de wanden waren hondse teksten en tekeningen aangebracht. In de voorkant was een opening uitgespaard. Het was duidelijk, het geheel bleek bedoeld te zijn als nieuwe mand voor Zowie.
Vandaag was de dag van de waarheid. Klassenhond en doos zouden voor het eerst met elkaar geconfronteerd worden. Zou het dier de doos aanvaarden als aantrekkelijke rustplek?
Toen ik om acht uur in de klas kwam, schiep ze meteen duidelijkheid. Ze stapte door de opening, zuchtte diep, krulde zich op en ging slapen.
Je bent een luisterhond of je bent het niet. Dat zou ik zo langzamerhand toch kunnen weten.

dinsdag, oktober 23, 2007

Geen echt mooie dag

Briesend ontfutselde ik vandaag een meisje haar zojuist in elkaar geknutselde muizentrappetjes. Al drie keer had ik het bevel 'opruimen' gegeven. Ik voelde me, als probeerde ik me verstaanbaar te maken, dwars door de stevig vergrendelde deur van een gecapitonneerde isoleercel heen.
Woedend smeet ik daarop de vrolijk gekleurde trappetjes in de vuilniszak. Vervolgens gebood ik de zak af te voeren naar de container.
Totale verslagenheid bij de knutselaar.
(Hoe dacht ik me hier nog uit te redden?)
'Waar staat die container?', vroeg ik nors aan degene die de zak had weggebracht. (Alsof ik dat niet wist, dacht ik iets te winnen door tijd te rekken?)
Men gidste mij evengoed behulpzaam naar het piepkleine zakje, onderin een gigantisch, verder leeg vuilnisvat.
Hier lag mijn kans: het toeval wil dat ik vrij klein ben. Dit gaf mij de gelegenheid op mijn juffenkop in de container te duiken en vrijwel uit zicht te verdwijnen.
Van mijn opperste gezag waren spoedig alleen de stevige billen nog zichtbaar. Samen met de spartelende benen. Plakkerig van Fristi en schoolmelk, maar met drie gave muizentrappen triomfantelijk in mijn hand, kwam ik weer boven water.
Het meisje dat niet luisterde kon weer lachen. 'Ik moet ze wel op een nieuw ondergrondje plakken', zei ze.
Met die trappetjes is het dus in orde gekomen.
Maar een echt mooie dag is het niet meer geworden.

maandag, oktober 22, 2007

Niet leuk

De kinderen krijgen de opdracht drie tekeningetjes te maken.
De eerste over iets leuks. De tweede over iets gewoons. De derde over iets wat ze niet leuk vonden.
De gebeurtenissen moeten in de afgelopen herfstvakantie plaats gevonden hebben.
Het brengt een aantal kinderen tot wanhoop.
Iets dat niet leuk was. Waarom verwacht ik van ze dat ze zoiets vreemds hebben meegemaakt?
En nog gekker: waarom moeten ze er een tekening van maken?
Tenslotte geef ik dispensatie.
'Doe dan maar gewoon een tekening over iets leuks', zeg ik.
Opgelucht worden de potloden extra scherp geslepen.

maandag, oktober 08, 2007

Kalf

In de kring zit een meisje irritant met een goedkoop reclamelampje te pielen.
Na twee keer waarschuwen pak ik het af.
Even later, omdat ik moeite heb met consequent gedrag, geef ik het weer terug.
'Hoe kom je aan dat dingetje?', vraag ik.
'Mijn vader heeft een Gouden kalf gewonnen en toen kreeg ik het lampje', schopt ze me de snobistische knieƫn onder het lijf vandaan.
Als het licht gedempt is, verschijnt er inderdaad een schattig schaduwkalfje op de linoleum vloer.
Ik maak nog net geen buiging.
Begin echter luide te kirren.
Rare mensen, die volwassenen.

zaterdag, oktober 06, 2007

Fantasie

'Jij zei laatst dat je ging ontploffen.' Als een jongen met een missie blikt hij naar me op.
'Toen ik in bed lag, werd ik daar bang van.'
Ja, dat kan ik me ook voorstellen. Alleen moet ik er wat moeite voor doen en bij hem gaat het nog volautomatisch:
Het zweet breekt haar uit, ze waarschuwt nog een paar keer tevergeefs, kinderen beginnen dekking te zoeken onder tafeltjes, dan een knal.
Restjes juf op de grijze bakstenen.
Ik kan ze beter wijs gaan maken dat ik op wolken loop.

vrijdag, oktober 05, 2007

Jan

'Juf Aukje, ze is weggevlogen', kwam de broer van Pepijn vanochtend zeggen.
Trouwe lezers zullen begrijpen dat het hier Jan de valkparkiet betreft. Het gevederde vriendje, dat ineens een vrouwtje bleek te zijn. Om vervolgens menig ei liefdevol tot moes te zien knijpen.
'Gecondoleerd', was het eerste wat ik zei toen ik Pepijn tegenkwam.
Soms twijfel ik aan mezelf. Wat een hoogdravende taal. Zelfs op een mensenbegrafenis praat ik niet zo.
Haastig probeerde ik het goed te maken. Ik wees op de troepen vrolijk krijsende grasparkieten. Amsterdams felgroene boombrigades.
'Allemaal kinderen van ontsnapte parkieten."
'Niet van valkparkieten', antwoordde Pepijn met een grafstem.
Kijk, en daar ben je dan juf voor: op dat moment wist ik zeker dat er juist ontelbare valkparkieten in sierlijk verwilderde staat in het rond scheren.
Lezers: strooi toch maar parkietenzaad op dakterras of patio.
Liefst in een kooi met openstaand deurtje.
Zorg samen voor een wonder!

woensdag, oktober 03, 2007

EHBO

In mijn groep hebben drie kinderen EHBO-taak.
Sinds een paar dagen.
Ik was dan ook bijna blij toen ik mijn ringvinger abusievelijk tussen de niettang kreeg.
Stralend werd er een pleister op me geplakt.
Binnenkort doe ik iets met een mitella.

Tips


Ik vertelde de kinderen een verhaal dat al vertellende vastliep.
De hoofdpersoon, een juffrouw met vet, grijs, stijl piekhaar, (nee, geen krul in zicht), had moeite met de muiterij in haar groep.
'Wat kunnen jullie die juf aanraden?', vroeg ik. 'Kom maar met tips, dan schrijf ik het verhaal af.'
Hierboven twee van de antwoorden.
Ten eerste: je moet altijd respect voor je kinderen tonen.
Ten tweede: je moet rustig temmen.
Klare taal.