tag:blogger.com,1999:blog-93804642024-03-05T07:40:58.105+01:00juf Aukjejuf Aukjehttp://www.blogger.com/profile/08405695136042134149noreply@blogger.comBlogger762125tag:blogger.com,1999:blog-9380464.post-78620481565699522032010-01-27T17:47:00.002+01:002010-01-27T21:28:44.583+01:00BehulpzaamIn de gang spreekt een zwaar beladen jongen uit de zevende groep me aan. Of ik hem even wil helpen met zijn tas. Het lukt hem maar niet zijn spullen achter die stroeve rits te krijgen. Dat zo'n grote jongen mijn hulp vraagt! 'Maar natuurlijk', kir ik vereerd. Nadat ik een behulpzame ruk aan zijn rits geef, klettert zijn broodtrommel op de grond. De boterhammen vliegen alle kanten op. <div>Die zal voorlopig niets meer aan me vragen...</div>juf Aukjehttp://www.blogger.com/profile/08405695136042134149noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-9380464.post-2648318426692883492010-01-12T22:45:00.004+01:002010-01-12T23:08:11.131+01:00GladOver opgevroren trottoirs schuifel ik huiswaarts door schemerig Amsterdam. Een gesjochten tasje met nakijkwerk onder mijn arm. Ook dat nog. Een witte pitbull verspert me de weg. Wankelend probeer ik een onopvallende schijnbeweging uit. Vooral niet in zijn bloeddorstige ogen kijken. Daar worden die beesten gek van. Bovendien heeft hij een geduchte voorsprong op deze ijsvloer. Wat vermag ik met mijn bergschoenen tegen zijn scherpe klauwen. Plots klinkt er een helder meisjesstemmetje. 'Ha juf, wat doet u hier?' "Ik ben op weg naar huis", zeg ik zo ontspannen mogelijk. Dit moet ze even verwerken. Dan gooit ze een tennisballetje naar de pitbull en port vervolgens plagend diep met een stokje in zijn zij. "Is dat hondje van jou?', vraag ik huiverend, terwijl ik schielijk passeer. "Nee, van de buren. Tot morgen juf!" Niet eerder geweten dat mijn kinderen zo talentvol beschermengel konden zijn.juf Aukjehttp://www.blogger.com/profile/08405695136042134149noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9380464.post-55307337847382047912009-12-15T21:23:00.002+01:002009-12-15T21:29:23.485+01:00MaanAlle zesjarigen beantwoorden om beurten de vraag of ze de maan wel eens gezien hebben.<div>'Ja' zegt hij. 'Toen ik in het Mirandabad op mijn rug dreef . Ik kon door het dak heen kijken omdat het van een soort plastic gemaakt was. Rond plastic, met ijzeren balken erin, zoals ook om deuren zit. Het licht van de maan scheen overal op de golven van het water.'</div>juf Aukjehttp://www.blogger.com/profile/08405695136042134149noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9380464.post-4347916127437768082009-12-14T22:39:00.003+01:002009-12-14T22:51:18.192+01:00Schriften'Juffrouw, ik zie uw borsten', zegt één van de meisjes op verontruste toon. Onmiddellijk duikt juffrouw de Raadt in mijn geheugen op. Dit kordate vrouwtje gaf, in het jaar 1961, les aan de tweede klas waar ik hele dagen braaf in zat te wezen. Bij haar viel, hoewel het goede mens zwaar gereformeerd was, wel eens het een en ander te zien wat ze misschien liever voor ons geheim gehouden had. Vooral als ze moe werd en in haar stoel ging hangen. Ik moet voorkomen dat er over veertig jaar net zo over mij geschreven wordt als ik nu doe over haar, denk ik. 'Als ik niet gewild had dat je mijn borsten zag', snerp ik, 'dan had ik vanmorgen wel iets anders aangetrokken.' Die zit. Alsof ik de situatie volkomen meester ben, ga ik met driftige vingers een stapeltje schriften recht leggen.juf Aukjehttp://www.blogger.com/profile/08405695136042134149noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9380464.post-65415010649667428492009-11-10T20:58:00.002+01:002009-11-10T21:03:36.811+01:00gebroken hartWij denderen met zijn allen de trappen af, op weg naar de overblijfpauze. Vanuit het niets roept hij naar me omhoog : 'mijn oma heeft een gebroken hart!' 'Hoezo?', vraag ik . 'Mijn opa is dood', schreeuwt hij aangedaan. Later begrijp ik dat opa vijf jaar dood is. Zelf is hij gisteren zes geworden.juf Aukjehttp://www.blogger.com/profile/08405695136042134149noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9380464.post-37814561175630421732009-11-02T22:28:00.005+01:002009-11-02T22:35:07.412+01:00KoeklettersVanochtend werd er een zak met minstens een half pond letterkoekjes de klas binnen gesleept. Onmiddellijk begonnen er groepen kinderen woorden te leggen. Maan, kaal, pot, bus, het hield niet op.<div>'De kapotte letters mogen jullie meteen opeten", kraaide ik opnieuw schel door de groep. Gelukkig pakte geen een kind een hamer. Tevreden peuzelden we aan het eind van de ochtend de gave woorden weg. Morgen weer chocola.</div>juf Aukjehttp://www.blogger.com/profile/08405695136042134149noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9380464.post-5784702642662316312009-10-28T22:19:00.003+01:002009-10-28T22:28:18.827+01:00ChocoladehemelIn de klas hebben we een letterwinkeltje. Al dagen knippen en prikken en kleien de kinderen letters. Tenslotte moet de winkelvoorraad op peil gehouden worden. Vanochtend werd er een doosje chocoladeletters in triomf naar binnen gedragen. Toen ik verordonneerde dat iedereen die een letter herkende er een mocht opeten, spelde men plotsklaps uitstekend. 'Een witte huh graag', zei het jongetje dat anders nooit oplette,. 'En ik graag een pure ah', het meisje dat meestal uit het raam staarde. Zelfs toen ik voor nepgeld chocoladeletters liet aanschaffen, verslapte de aandacht geen moment. De kinderen schreven bonnen en wisselden tientjes, zonder te verblikken of verblozen. Tussendoor stak ik de gebroken lettertjes gedachteloos in mijn eigen mond. Zwevend en smakkend bevond ik me in de juffenhemel.juf Aukjehttp://www.blogger.com/profile/08405695136042134149noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9380464.post-20161830696100046102009-10-27T21:56:00.004+01:002009-10-27T22:06:34.661+01:00Wraak<div>De eerste herfstregens sloegen laatst dwars door het dak van ons verder tamelijk solide schoolgebouw. De inderhaast geplaatste witte plastic emmers stroomden in hoog tempo vol met gifgeel vocht. Alsof een flink aantal jongens via de brandtrappen naar het dak geklommen was. Om eens flink wraak te nemen. Wegens vrijheidsberoving. Op bijna dagelijkse basis.</div>juf Aukjehttp://www.blogger.com/profile/08405695136042134149noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9380464.post-83470251425885555942009-10-20T12:17:00.004+02:002009-10-20T12:29:41.679+02:00Chocoladetaart twee/smartlapIk bedacht dat de laatste dag van de week de vrijdag is. En dat dat mijn vrije dag is. Op vrije dagen bakken slechts engelen chocoladetaart met kleine jongens. De klassenmoeder nam de opengevallen plek gelukkig in. Mij werd verteld dat hij weigerde de taart met vierentwintig anderen te delen. Dat hij op die manier onder een mooie deelsom uitkwam. Dat hij zijn schepping in triomf naar zijn nieuwe huis voerde. Waar hij eerlijk deelde met zijn van het verhuizen doodvermoeide moeder.juf Aukjehttp://www.blogger.com/profile/08405695136042134149noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9380464.post-66748515141186779562009-10-13T21:34:00.003+02:002009-10-13T21:52:51.029+02:00ChocoladetaartOp de laatste dag van deze week neemt er een jongen afscheid van de groep. Daar heeft hij moeite mee. Mijn gevoelens voor hem vertaalde ik, als zo vaak, in termen van voedsel. Onnadenkend beloofde ik hem gezellig samen een chocolade-afscheidstaart te zullen gaan bakken. Naderhand bedacht ik, dat een enorm bakproject logistieke problemen schept. Mijn provisiekast bood uitkomst. Jongstleden zaterdag schafte ik een bouwpakket aan voor een 'Easy Cake'. Beetje melk en olie mixen met een poedertje. Eitje erbij. Vormpje in de magnetron en na drie minuten: presto een Thais instanttaartje. Het smaakt naar helemaal niets. Maar met een beetje spuitslagroom als plaksel en wat Smarties als versiering, wordt het de mooiste, snelst gemaakte taart van de hele wereld. Daar is geen woord aan gelogen.juf Aukjehttp://www.blogger.com/profile/08405695136042134149noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9380464.post-89024350381030638652009-10-12T19:47:00.002+02:002009-10-12T19:51:51.915+02:00Grote neus"En hier woont mijn oma!", zei hij stralend. "Weet ik toch, ik weet bijna alles", pochte de juf. "Oh ja? En God dan? Hoe ziet die eruit?" "Vertel jij het maar, jij schijnt het te weten." "Hij is rond met ogen en een neus." Geen mond?" "Hij kijkt en hij snuift, maar praten, dat doet hij niet." Juf heeft er lang over moeten nadenken.juf Aukjehttp://www.blogger.com/profile/08405695136042134149noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9380464.post-80830247820673944662009-10-12T19:38:00.003+02:002009-10-12T19:47:12.945+02:00Plukken"Die twee plukken bij mijn oren bevallen me niet", verzuchtte juf bij de nieuwe kapper. "Dat vond ik zelf ook al", jokte het jonge ding dat haar knipte. "Ik haal ze even weg en dan pas ik de rest van de coupe ook even aan". Even later blikte de juf beduusd in de spiegel. Wat was hier aangericht? Aanpassen? Noemden ze dit aanpassen? Dit leek meer op kaalslag. Wat de kinderen vandaag bevestigden. De een kwam nog lacheriger binnen dan de ander. Gelukkig maar dat er sprake is van groeifactor acht. Na de herfstvakantie ziet niemand er meer iets van.juf Aukjehttp://www.blogger.com/profile/08405695136042134149noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9380464.post-30441657813992990872009-09-21T20:33:00.005+02:002009-09-21T20:44:05.768+02:00Stoppels op mijn benen...'Juf, ze zeggen dat ik veel haar heb", zegt een meisje tijdens het omkleden voor de gym. "Dat is ook zo", antwoord ik, en je bent echt niet de enige, voel maar!" Acht meisjes, laten zich dit geen twee keer zeggen. Ze wrijven enthousiast over het stoppelveld waarmee mijn middelbare juffenbenen overdekt zijn. "Juffrouw", zegt er dan één geschrokken. "Dit vindt Allah echt niet goed! U heeft die haren gekregen, om uw vel te beschermen, u mag ze niet afscheren". "Oh", zeg ik beduusd, "ik dacht dat een moslima dat juist wel moest. Maar, ik denk niet dat het zo belangrijk is of de vrouwen in het ene land wel en in het andere land niet hun benen scheren. Als we allemaal proberen ons een beetje netjes te gedragen, is iedereen dik tevreden." Ze knikt ernstig, we zijn het eens...juf Aukjehttp://www.blogger.com/profile/08405695136042134149noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9380464.post-79370501165459895272009-09-07T18:56:00.005+02:002009-09-07T19:19:46.766+02:00Administratieve noodLaatstelijk kocht de juf bij de firma Winter, een prijzig blauw koffertje. Daarin bevonden zich als een harmonica uitwaaierende kartonnen compartimenten. Zij zongen juf als het ware toe: stopt u hier uw papieren dan kunnen ze nergens meer blijven slieren... Dit was iets voor haar! Met trillende vingers ordende zij elk slingerend papier onder een eigen, goed gekozen trefwoord. Zingend plakte zij vervolgens links en rechts de bijbehorende etiketjes. Daarna gaf zij, tevreden zuchtend, het koffertje een vaste plek onder haar bureau. Een hele week werkte dit systeem verbijsterend goed. Nu is het koffertje weg. Foetsie. Opgeslokt door het sinister zwijgende schoolgebouw. Net nu het tot de nok gevuld is met onmisbaar papier. Juf smeekt de heilige Anthonius om bijstand. Kan hij niet eens kijken of juf haar koffer per ongeluk in het kolenhok gezet heeft?Verder weet ze het ook niet meer.juf Aukjehttp://www.blogger.com/profile/08405695136042134149noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9380464.post-24186484463748093942009-08-26T22:18:00.002+02:002009-08-26T22:26:32.846+02:00Talent'Dat kan ik niet!' is de mantra die hem dagenlang in zijn mond bestorven ligt. Huilend probeert hij een twee te schrijven. Snikkend produceert hij een soort van tekening. Als dit maar goed komt denk ik... Dan krijgt de groep de eerste toneelles van de docente drama. Juist hij zet spontaan een fantastische marionettenspeler neer. Met zwier en vol overgave trekt hij aan de touwtjes van zijn poppenkind. 'Wanneer kom je weer?', vraagt hij als de dramajuf weg gaat. Dit gaat goed komen.juf Aukjehttp://www.blogger.com/profile/08405695136042134149noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9380464.post-7398915234356797812009-07-07T09:33:00.005+02:002009-07-07T09:45:11.163+02:00MuizenissenIn gedachten ga ik de kasten langs. Onder de gootsteen visualiseer ik een aangebroken zak potgrond, ongewassen schorten en vieze place-mats. Ook mijn neus doet mee; een zure verflucht. Bij thuiskomst onmiddellijk uitmesten. Eigen allesreiniger meenemen, een school is als een oostblokland voor de Wende. Taalkast: opgeruimd door een kind; je weet niet wat je ziet, zo netjes. Rekenkast: onduidelijk uitpuilende berg eierdozen geërfd, hele jaar niet gebruikt, aan Beeldende Vorming schenken. <div>Jammer genoeg passen de blauwe ordners, waarvan elk kind er één beheerde, niet in de laatjes. Misschien naar de gang? De eigen kasten zijn nodig voor de stempelkisten. Over gang gesproken: als ik de elektrische puntenslijper er wegens lawaaioverlast eens heen verplaatste. Zouden er dan volgend seizoen veel vingers worden bijgepunt? Zou ik gek worden van het heen en weer geloop en het klepperen der deur?</div><div>Laat het los juf, je gaat met vakantie. </div>juf Aukjehttp://www.blogger.com/profile/08405695136042134149noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9380464.post-36089167685807583832009-07-03T22:32:00.005+02:002009-07-03T22:55:36.870+02:00Die Gedanken sind freiGisteren begon de kindervakantie. Vandaag diende het onderwijzend personeel dus op te ruimen. Juf is nog steeds niet zo'n juf die de kinderen ruim van tevoren met zachte hand de eigen stoelen en tafels laat soppen. Bovendien, hoewel inmiddels een radicaler weggooier, de neiging af en toe omvallende bergen te bouwen, van wat ooit misschien nog van pas zal komen, blijft. O jee, klettert daar het bakje met de tweehonderd oranje plakpapiertjes ter grootte van een euro uit de kast? Oprapen die handel, of ten prooi laten vallen aan stoffer en blik? Onoverzichtelijke nijverheid. Duizelig neem ik het besluit mañana-maandag terug te komen om de puntjes op de hopelijk tegen die tijd minder chaotische i te zetten. Op weg naar huis koop ik wankelend een tropenbloes in de uitverkoop. In gedachten al een beetje vrij.juf Aukjehttp://www.blogger.com/profile/08405695136042134149noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9380464.post-72803082480226571732009-07-01T22:43:00.004+02:002009-07-01T22:52:15.704+02:00Oranje boven!We bakken muffins. Ze moeten een nachtje afkoelen. Het plan is ze morgen, op de laatste schooldag van het jaar, te glazuren en te versieren met marsepein. De jongen die heel beslist van zichzelf vindt dat hij te dom is om goed te spellen, pakt een krijtje. Met oranje hanenpoten schrijft hij griezelig correct op het bord:<div><br /> <div><i><span class="Apple-style-span" style="color:#FF6600;">niet vergeten, morgen keek versieren.</span><span class="Apple-style-span" style="color:#330033;"> </span></i></div><div><i><span class="Apple-style-span" style="color:#330033;"><span class="Apple-style-span" style="font-style: normal;">Juf overdrijft vaak en graag. Maar eerlijk: nu krijgt ze bijna tranen in haar ogen. Het zal de eindejaarsvermoeidheid wel zijn.</span></span></i></div></div>juf Aukjehttp://www.blogger.com/profile/08405695136042134149noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9380464.post-90192895464527728002009-06-29T15:43:00.010+02:002009-06-29T16:01:21.417+02:00Snik van buiten de gemeentegrenzenVoor haar eigen gevoel werkt juf pas een blauwe maandag, want sinds de herfst, op haar nieuwe school. Dat je je gevoelens moeilijk kunt peilen, bleek onlangs. Ze keek al totaal niet meer op van de uitzinnige gebruiken rond een afscheid in de nieuwe omgeving. Zo bleek er voor een weg-solliciterend collegaatje een overstromende koffer vol spannende cadeautjes bijeengesprokkeld. Onderwijzers streven naar onbaatzuchtigheid. De cadeautjes waren, in deze geest, voor de leerlingen van de toekomstige klas bestemd. Heel toevallig: in de berg zat ook het aardewerken rode theeservies met witte stippen, waar juf zelf als kind zo graag mee gespeeld zou hebben. Links en rechts hield men tedere toespraken. Daarna werd solo een afscheidslied aangeheven met daarin organisch verwerkt een authentieke Amsterdamse snik. Opborrelend uit de keel van een ras-Rotterdamse. Dat dan weer wel.juf Aukjehttp://www.blogger.com/profile/08405695136042134149noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9380464.post-34743988327978933952009-06-26T18:27:00.002+02:002009-06-26T18:28:57.557+02:00Luizen pluizenAls bejaarde apen beginnen twee meisjes mijn haar te doorzoeken op luizen. Gezellig in het zonnetje. Zegt de een tegen de ander: 'Ze heeft geen luizen, ze heeft rozen!'juf Aukjehttp://www.blogger.com/profile/08405695136042134149noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9380464.post-50410593104217174622009-06-21T23:04:00.003+02:002009-06-21T23:15:58.171+02:00WatjeAls ik om half elf 's avonds uit het raam naar buiten hang, zie ik een zo op het oog welvarende egel, chill rondom het vogelhuisje scharrelen. Internet meldt mij even later dat egels veel slakken eten. Dat die in binnentuinen vaak vergiftigd zijn, is de verontrustende tweede zin. De afmaker: -De egel sterft vaak een langzame en pijnlijke dood- . Wat nu te doen? De buren bijeen roepen? Hopen dat ze dit lezen en de slakken, arme slakken, met bier zullen gaan doden? Vertrouwen op de intelligentie en intuïtie van de egel? Een raamposter met waarschuwende tekst ontwerpen? Wie het weet mag het zeggen.juf Aukjehttp://www.blogger.com/profile/08405695136042134149noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9380464.post-23916160620484697622009-06-18T18:26:00.006+02:002009-06-21T23:16:37.825+02:00Glad'Juf wat is dat eigenlijk?', ze priemt met een vingertje richting het kalkoense vel in mijn hals. " 'Dat krijg iedereen die ouder wordt', antwoord ik zo neutraal mogelijk. '"Eerst ben je een hele tijd heel erg glad, en dan ineens krijg je overal van die rare vouwtjes. Soms worden het echte rimpels en op andere plekken verkreukelt je vel alleen een beetje.' Ik til mijn haar op om haar mijn voorhoofd te laten bestuderen. 'Oh ja', zegt ze bij het zien van mijn zorgelijke voren. Waarschijnlijk heeft vooral de passage: <b>een hele tijd erg glad</b>, haar gerustgesteld. Ze gaat weer spelen.juf Aukjehttp://www.blogger.com/profile/08405695136042134149noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9380464.post-81076388913204378682009-06-10T22:36:00.005+02:002009-06-21T23:17:12.541+02:00LeeskwartiertjeEen paar meiden hebben de belofte losgepeuterd dat ze dat mogen maken, waarvan ze de handleiding vlot kunnen lezen. Sindsdien wordt er gesmeekt of recepten voor taart en aanwijzingen over in elkaar te knutselen poppentheatertjes alsjeblieft meegenomen mogen worden tijdens het speelkwartier. Op de rand van de zandbak nemen de dames de vakliteratuur ernstig door. 'Marsepein, wat is dat voor spul?', hoor ik naast me. 'Plakband, ik moet plakband op mijn boodschappenlijstje zetten', zucht de ander. Mooi zo!juf Aukjehttp://www.blogger.com/profile/08405695136042134149noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9380464.post-62043324895444759732009-06-09T21:15:00.005+02:002009-06-09T21:35:57.924+02:00SchattingenDe kinderen kregen een toverbonen-rekenopdracht. Hoeveel bruine bonen dachten ze dat er in een kinderhand pasten? De schattingen varieerden van twee tot driehonderdzestig tot duizend. In tweetallen werd steeds één van de vier handen daadwerkelijk gevuld. Daarna werden de bonen op tafel uitgeteld om te kijken of de schatting van zoëven klopte. Het tellen verliep geanimeerd, maar viel om de dooie dood nog niet mee. Zuchtend begon een groepje telkens opnieuw van voren af aan met tellen, om verbijsterd te concluderen, dat ze, wat ze ook deden, afwisselend tot zesenvijftig dan wel tot zevenenvijftig kwamen. De juf kon het bij de nabespreking niet laten om, wild met haar armen zwaaiend, bibberige voorbeeldrijtjes van telkens tien bonen te gaan leggen. Met dik getrokken viltstiftlijnen, zomaar op de blote instructietafel, zodat de rijen bonen in hun eigen hok geparkeerd konden worden. Afijn, misschien beklijft er iets. Morgen misschien maar eens de stenen in de wand tellen.juf Aukjehttp://www.blogger.com/profile/08405695136042134149noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9380464.post-11801571908280104792009-06-03T21:59:00.006+02:002009-06-03T22:10:10.313+02:00HandleidingHet jongetje wou wel graag tuinkers gaan kweken in lege eierdoppen. In een rijk geïllustreerd boek over de natuur had hij precieze aanwijzingen gevonden over de te volgen handelwijze.<div>'Als jij nou een mooie handleiding schreef', teemde ik. 'En je maakte er een paar leuke tekeningen bij, dan zorg ik meteen voor zaad en aarde.' Verbijsterd keek hij me aan: 'Waarom maken we niet even een kopietje?' 'Omdat ik kopietjes stom vind', zei ik weinig overtuigd. 'Kopietjes zijn te makkelijk.' 'Je maakt zelf zo vaak kopietjes', zei hij onbevangen. 'Bijvoorbeeld bij rekenen, ik kan die sommen heus wel opschrijven en jij geeft toch zo vaak kopietjes.' Beschaamd boog ik het juffenhoofd. 'Ik zal gaan minderen', zei ik als was ik een verstokte roker. 'Maar schrijf jij nou toch maar eerst een nette handleiding.</div>juf Aukjehttp://www.blogger.com/profile/08405695136042134149noreply@blogger.com0