vrijdag, juni 30, 2006

De bal is rond

We hebben buitengym en ik moet de les geven. Schopbal.
"Dat is hetzelfde spel als slagbal, maar nu moet je de bal zo ver mogelijk met je voet wegtrappen", zegt de juf waarvan ik het fluitje overneem.
"Niks aan."
Dan kent ze mijn onbegrip voor de bal in al zijn verschijningsvormen toch onvoldoende.
Maar gelijk heer Olivier B. Bommel heb ik altijd voldoende balbekwame jonge vrienden om mij heen om in dit soort gevallen snel een waterdichte list te verzinnen.
M. staat al snel elegant en doortastend het spel te regelen.
Dat kind heeft je reinste leiderscapaciteiten, geen homerun ontgaat haar en ze houdt accuraat de punten bij, op de envelop waarin mijn salarisstrook stak.
Precies zoals ik het meester D., de gymmeester al zo vaak heb zien doen.
Waarom kan zij dat nou wel onthouden en ik niet?
Er zit vast een gat in mijn hersens bij het compartimentje dat over de balspelen gaat.

donderdag, juni 29, 2006

Attractie

Plotseling voelden we ons als Madurodam, of als een bollenveld in volle bloei.
Een busje waar aan alle kanten Japanse toeristen uitpuilden, kwam aangescheurd en hield pal voor onze neus stil. Er werd druk naar ons gebaard en in het Japans werden we opgeroepen allerlei passende poses aan te nemen.
Dit nu, was de kinderen wel toevertrouwd.
Zij zwaaiden, staken glimlachend de hoofdjes tesaam, maakten V-tekens en dreigden toen over te gaan op de ietwat minder aandoenlijke kinder-gebarentaal.
Gelukkig reden ze toen snel door.
Zodat de naam van het fiere Hollandse basisonderwijs in het Verre Oosten niet voor altijd door ons besmeurd zal worden.

dinsdag, juni 27, 2006

Regelneven en nichten

In de tijd dat mijn vader school ging, zaten de kinderen aan een eigen tafel,in rustige rijen achter elkaar.
Ik heb er nog een foto van.
De meester liep in een herencostuum minzaam tussen de kinderen door.
Om goed in de gaten te houden wat ze uitspookten.
Dit nu, vindt een bepaald hedendaags kind ook wel een ideetje.
Zie de ontvangen notitie.
Dat het briefje de acrobaat uithangt, komt doordat partner H. in het Concertgebouw zit, terwijl ik thuis zogenaamd aan de rapporten werk.
Ik kan geen briefjes kantelen en wil het ook niet leren.
Ik heb genoeg vervelende dingen geleerd in mijn leven.
En waar heb je anders een partner H. voor?
Mocht het briefje onverhoopt recht staan, dan weet u dat hij weer veilig thuis is.

maandag, juni 26, 2006

Eigen mening

bram

Gestaag vult het prikbord zich met werkjes die het voetbal verheerlijken.
Deze mening van "het kind dat altijd de nuance zoekt", hangt daar morgen tussen.
(KLIK om groter te maken)

Eten

We zijn aan ons "tienuurtje" bezig. Omdat ik zaterdag bij de Decathlon een Adidaspakje heb aangeschaft dat me in een ijzeren greep omklemt, heb ik mezelf niet op dieet, maar op verstandig eten gezet.
Vandaag geen dikke boterham met oude kaas.
Monter lepel ik een rabarberyoghurtje naar binnen.
Plotseling duikt één van mijn meisjes, verontwaardigd kijkend, op naast mijn stoel.
"De laatste keer dat je ander eten at om dun te worden, werd je steeds heel erg pissig om niks", zegt ze meer waarheidsgetrouw dan algemeen beschaafd.
"Ook een juffrouw mag zich nimmer achter haar voedsel verschuilen", antwoord ik deemoedig.
"Ik zal proberen me te gedragen."

woensdag, juni 21, 2006

Toprelaties

Bij de koffie is het het gesprek van de dag.
We mogen met zijn allen gratis op fitness van de baas.
Juichend is iedereen lid geworden van de plaatselijke club.
Een bepaald segment van de dames heeft meteen daarna een zorgelijke subgroep gevormd.
Hierin wordt op fluisterende toon gebrainstormd over op korte termijn aan te schaffen zo verhullend mogelijke outfitjes.
Bovendien wordt getracht van tevoren de houding te bepalen tegenover gestroomlijnde eventueel mee-sportende ouders van leerlingen.
Jufs dochter de topsportster heeft een vriendinnetje zitten bij het hoofdkantoor van de Nike.
Binnenkort maar eens samen langs gaan om te zien of die er nog iets van kan maken.

maandag, juni 19, 2006

Vierkante centimeters

"Wat?", roept hij met schrille stem. "Een bus met 35 mensen erin? Hoe moet ik nou weten wat er nog bijkan?"
Dat komt: hij is zo'n jongen die zich dan gaat voorstellen dat de conducteur zegt: "allemaal een ietsje inschikken alstublieft, dan kan die ouwe mevrouw ook nog mee."
Zijn brein ziet geen open blijvende zitplaatsen, maar mogelijkheden op de vierkante centimeter staanplaats.
Voor jongens die aanleg hebben voor het origineel oplossen van een praktisch rekenprobleem bieden gestandaardiseerde toetsen weinig ruimte.
"Fout" antwoord dus.
Toch jammer.

vrijdag, juni 16, 2006

Juf is de baas

"Jij hebt misschien 10% over mij te vertellen!", pochte een kleine blaaskaak vanochtend.
"Hang maar meteen een mooi rond nulletje achter dat getal jongeman", antwoordde ik.
Babyboomer of niet, ik stond als een rots achter mijn eigen autoriteit.
"Ik wil doen waar ikzelf zin in heb", klaagde het ventje vervolgens.
Bijna had ik toen die van mijn grootmoeder zaliger in de strijd gegooid en was ik begonnen over lieverkoekjes die hier niet gebakken werden.
Maar die bewaar ik tot maandag.
Als ik een kruisje zet bij waar hij moet beginnen en waar hij mag stopppen met werken.
Wat zullen we nou krijgen!

woensdag, juni 14, 2006

Schoolreisje

Morgen gaan we op schoolreisje naar de duinen.
Omdat ik sinds mijn griepje nog niet op school geweest ben, stuurt een van de kinderen mij, de beslisser met ziekteverlof, een mailtje.
Juf,
Ik wil graag mijn walkman meenemen, mag dat?
groetjes X.
Antwoord ik beslist:
Dat lijkt me geen goed idee, dan gaat hij kapot.
We gaan met zand en water spelen en daar kan hij niet tegen.
Hij weer: (laat nooit de minste ruimte in een autoritair bedoeld antwoord)
Hij kan er wel tegen en ik hou hem trouwens in mijn tas.
Ik, nu tot volle autoritaire sterkte gedwongen:
Nee, is nee, jij gaat morgen tikkertje spelen en naar je juf luisteren.
En misschien pootje baden.
Zo
, en als het mee zit, wordt het ook nog gezellig.

dinsdag, juni 13, 2006

Zelfmedelijden

Al dagen lag ik broeierig her en der op dekentjes.
Dan weer in de schaduw in de tuin, dan weer op de bank in de kamer.
Om vervolgens een uurtje of wat in bed te gaan uitrusten van dit rusteloze heen en weer verhuizen.
Juist nu de temperatuur voor de verandering een keertje aangenaam was.
Normale mensen vierden de zomer.
Ik was zielig.
Dat dat nooit meer anders zou worden, was nog het ergst.
Eeuwig zou ik doelloos liggen stoven.
Vandaag kwam plotseling een helder, geurig visioen van verse, ijkoude koffie verkeerd langs.
Met vijf tinkelende ijsblokjes.
Ik sleepte me naar het aanrecht, verrichtte doelgericht de noodzakelijke handelingen en lustte er eigenlijk meteen nog wel zo een.
Dit betekende dat ik bijna beter was.
Zou het morgen wel gaan regenen.

zaterdag, juni 10, 2006

Natuur

Ik woon aan een lommerrijke stadslaan.
Waarover onophoudelijk verkeer raast.
Trams, vrachtwagens, fietsen, dolgeworden pizzabezorgers.
Voor je je auto hier in- of uitgeparkeerd hebt, ben je tien minuten verder.
Als het je al lukt.
Als passerende fietsers niet boos een buts in je dak slaan, wegens geconstateerde overlast.
Plotseling komt een agressief gestroomlijnde PC-Hooft-bolide piepend tot stilstand.
Een eekhoorn steekt traag over, op weg naar de dikke hoge boom op mijn eigen Amsterdamse stoep.
Behendig klimt het dier dan omhoog en verdwijnt definitief uit zicht.
De hond reageert niet.
Slechts op zijn hoede voor de blazende kat van de buren.

donderdag, juni 08, 2006

Rode potlood

In de klas staat een brievenbus om klachten en verzoeken op discrete wijze in ontvangst te kunnen nemen.
Deze keer zat er een brief in waarin Mo vroeg om : een huiswerkschrift om zelf gedichten en verhalen te kunnen gaan schrijven.
Eenmaal overhandigd veroorzaakte het een kleine rage: een flink stel kinderen raakte stevig aan de zelf verzonnen gedichten en sprookjes verslingerd.
Moeilijke afweging: rode potlood wel of niet gebruiken?
Daar kan ik nou van wakker liggen.

dinsdag, juni 06, 2006

Egocentrisch

Een dametje van in de tachtig heeft dit Pinksterweekend haar automobiel bovenop onze Abel van acht geparkeerd.
Op de boot naar Terschelling.
Zij haalde niet opgelucht adem toen vijf sterke mannen het gevaarte optilden om het op zijn buik liggende ventje onder het wiel uit te trekken. Welnee, zij dacht slechts: help, ik word beroofd!
Wat valt er als tachtigjarige vrouw in deze maatschappij anders voor conclusie te trekken als vijf Adonissen je voertuig ten hemel dreigen te dragen?
Gelukkig woei de net opnieuw uitgestorte Heilige Geest vrij oplettend over onze wadden: het kind brak niets. Vandaag liep het alweer blij te huppelen in zijn hagelwitte "verbandje ziektewinst".
Laten we toch nadenken voor we elkaar ervan beschuldigen dat we ons egocentrisch gedragen.
Er is altijd baas boven baas.