donderdag, november 30, 2006

Beetje moe

Het heeft letterlijk heel wat voeten in de aarde gehad.
Op het moment dat ik dit schrijf, staan er toch maar mooi 27 papieren schoenen op de Sint te wachten.
Toen we tot een laatste check besloten hadden we weliswaar genoeg schoenen, maar twee kinderen zagen er niets van henzelf bijstaan.
Paniek.
Zowel bij de kinderen als bij de juf.
Gelukkig had weer een ander kind zowaar drie schoenen gefabriceerd en kon ze een paar leuke stappertjes te leen geven.
Morgen wil de juf met de groep de dvd gaan bekijken waarop één van haar leerlingen samen met de hele familie als Piet optreedt.
En dan legt ze haar eigen schoenen, met inhoud, heel hoog op een krukje.

woensdag, november 29, 2006

Drie

'Ik heb thuis nog een keer-som gevonden', zegt het jongetje.
'3 x 1 of 1 x 3'.
'Drie wat voor dingen?', vraag ik en ik verwacht de doorsnee vazen of fietsen als wiskundige inspiratiebron terug te krijgen.
'Wc's', zegt hij, 'wij hebben drie wc's bij ons thuis'.
Vast van die hangende dan wel zwevende exemplaren.
Waar de hulp zo makkelijk een dweiltje onderdoor kan halen.
Die ouders zitten niet in het onderwijs.

dinsdag, november 28, 2006

Verhoudingen

We zitten metselspecie voor tussen de zelf gegoten steentjes aan te maken, twee jongens en ik.
De één heeft een koffiebekertje vol bloem in het bakje gegooid, de ander een koffiebekertje vol kanariepietenzand. Ze roeren de twee componenten samen voorzichtig met een plastic lepeltje door elkaar.
'Ga eens snel een gietertje water halen bij juf F.', vraag ik, 'dan gaan we wat water bijmengen tot het cement nog net lekker plakkerig is.'
Ze komen terug met een volwassen tuingieter. Zo een die het met gemak op kan nemen tegen drie decoratieve reuzenpompoenen bij de voordeur van een nieuwbouwboerderij.
Weer wat geleerd.

maandag, november 27, 2006

Rolletje

'Wat heb ik het koud', bibber ik tijdens het speelkwartier. Onmiddellijk houdt één van de meisjes me, met haar eigen lichaam, uit de wind.
Dit beschutten dient u zich voor te stellen als afdoend, tot aan mijn middel.
Omdat ik een volwassene ben, zeg ik even later per ongeluk: 'vooral mijn voeten zijn koud'.
En hopla, daar heeft mijn kleine beschermster zich al als een levend tochtrolletje over mijn schoenen gedrapeerd.
Steeds vaker vraag ik me af wat de buren allemaal zien gebeuren.

Hol

Op de gang is een Sinterklaashol verrezen.
Uit een tafel, een pallet, een driezitsbank en een ruim gevarieerd assortiment lappen is een comfortabel paleisje opgetrokken.
Sinterklaas schrijft van hieruit vileine dan wel milde opmerkingen in zijn grote boek. Om de vijf minuten zendt hij drie Pieten richting klas, om naar speciale wensen te laten informeren.
Soms ook doet hij een tukje.
Zijn mijter, die de juf voor erg mooi hield, weigert hij op te zetten.
Het bleek geen 'werkmijter'.
Daar moet maar eens een tekening van gemaakt worden, van zo'n nieuwerwetse hoed, want de juf heeft geen idee hoe hij er uitziet.

zaterdag, november 25, 2006

Woordwraak

Het is hoorndol.
Waarom, moet je mij niet vragen.
Ik voelde weliswaar nattigheid toen ik horendol schreef, (vorige logje) maar zou niet kunnen navertellen waarom.
Verrassend vind ik, dat het verkeerd gespelde woord zich meestal via hetzij ondertiteling, hetzij leesboek prompt aan me opdringt.
Ik noem dit vanaf nu: de wraak van het woord.

vrijdag, november 24, 2006

Links?

Over het algemeen weiger ik te zeggen wat ik stem of misschien zal gaan stemmen.
Eindeloos geneuzel tijdens het eten van de middagboterham, maakte me de laatste tijd horendol. Voor het gemak en om me uit de tent te lokken hebben de collegaatjes me dus maar bij de VVD ingedeeld.
Toen ik vandaag hoorde dat één van mijn zevenjarige jongens me inschatte op ergens tussen SP, PvdA en Groen Links maakte dat mijn tong alsnog los.
Toen zijn moeder zei: 'nou, vooruit, vraag het nou maar, ze geeft heus wel antwoord', hapte ik met graagte toe.
'Wat denk jij dat ik precies gestemd heb?', vroeg ik.
'Wouter Bos', antwoordde hij.
'Hoe wist je dat?', vroeg ik.
'Nou, gewoon', was het antwooord.
Kinderen en dronken mensen spreken de waarheid.

woensdag, november 22, 2006

Dagje stemmen

Ook in de multifunctionele hal van de basisschool waaraan ik werk, waren inderhaast stemhokjes opgetrokken.
De stembiljetten, diende men te deponeren in een geïmproviseerde plastic kiep-vuilnisbak.
Dat krijg je ervan als je oude schoenen wegdoet voor je stemcomputers hebt.
Een linkshandige vrouw werd boos, omdat het rode stempotlood in de rechterhoek van het hokje was aangebracht.
'In onze oude hokjes zat het potlood in het midden', stamelde de meneer van het stembureau. 'Daar koop ik niets voor', kreeg hij toegebeten. 'Had liever eigenhandig die spijker verplaatst'.
Ondertussen speelden kleuters in ondergoed, met prima uitzicht op het stemgebeuren, luidruchtig in de open deuren van de gymzaal.
Veel verder dan dat bleken ze niet te mogen komen. De enkele ouder die notabene het eigen kind mee het hokje in wilde nemen werd op voorhand ernstig berispt.
'Ik waarschuw u meneer, als u uw dochter meeneemt het hokje in, moet ik uw stem ongeldig verklaren!'.
Jammer dat de prachtige invalidenglijbaan die over het trapje naar de hal werd aangelegd (wettelijk voorschrift), morgen al weer weggehaald zal zijn.
Voor rolschaats-, skate- en knikkerbanen gelden natuurlijk weer andere wettelijke voorschriften.

dinsdag, november 21, 2006

Tijger

Op mijn verzoek leest een leerling een stukje voor uit zijn boek.
Als er een passage voorbijkomt over een rieten dak op een boerderij, besluit ik dit stadskind over de betekenis van dit exotische fenomeen aan de tand te voelen.
'Dat is zo'n dak waar tijgers zich op verstoppen', antwoordt hij prompt.
Ik had elk antwoord verwacht, dit niet. 'Waarom tijgers?', ga ik dieper op de kwestie in.
'Tijgers verstoppen zich altijd in het riet, dat heeft een hele goede schutkleur', weet hij.
Toch maar een een ander boekje uitgezocht samen.

maandag, november 20, 2006

Afbreken, opbouwen

Vandaag hadden we een akelig stemmend akkefietje met een liefdevol uit kleine steentjes opgemetselde toren. Uit bloem, parkietenzand en water was cement van precies de juiste substantie geroerd. Twee kinderen hadden met de tong uit de mond rondjes rondom een wc-rolletje staan metselen.
Voor de pauze stond het geheel er nog pront bij. Het was een toren om een vlag in te hijsen. Na de pauze leek hij nog het meest op een steenhoop, waar met veel moeite een begin van een fundering in te ontdekken viel.
Een regelrecht treurig stemmende bouwval.
Naar aanleiding hiervan verzamelden we in een leerzaam en belerend kringgesprek ijlings met zijn allen synoniemen voor vernielzucht. Zo kwamen we binnen de kortste keren via vernielen op kapot trappen, stuk maken en kapot slaan en verscheuren.
Waarop een van de jongens me weer vrolijk kreeg door de volgende omschrijving in de groep te gooien: 'kaduuk maken'.
Kinderen die zulke mooie woorden kennen, bouwen binnen een week een nieuw kasteel.
Ik kan niet wachten en ik beloof een foto.

zondag, november 19, 2006

Moeilijk

Ik heb het inmiddels nagezocht. Blijken konijnen niet onder de knaagdieren te vallen.
Waarom makkelijk als het moeilijk kan.

zaterdag, november 18, 2006

Linnaeus


Na dwerghamster Catootje was het deze week de beurt aan Kalou de vier maanden oude kater om onze groep een bezoek te brengen.
Een normaal mens zou denken: leuk, dan kunnen die kinderen zo'n beest aaien, een tekening maken en een zinnetje tekst produceren.
Juffenhersenen werken zo niet. Die beginnen acuut te malen.
Zoogdieren, hamsters en katten zijn allebei zoogdieren. Zoveel is zeker.
Bovendien, behoren hamsters, net als ratten, muizen, cavia's en konijnen tot de knaagdieren.
Poezen, behoorden toch tot de familie der katachtigen?
Hoe hard rent een tijger, leeuw, dan wel cheetah?
En nergens een gedegen studieboek te bekennen waarin een en ander op het juiste niveau haarfijn en overzichtelijk wordt uitgelegd.
Gelukkig is er internet.
Ik ga bij Linnaeus beginnen en zal proberen me niet te laten afleiden door de advertentie van de HEMA in de gelijknamige straat.

vrijdag, november 17, 2006

Hollandse types


klik voor opblaasplaatje
Dat in een sarong gewikkelde kind dacht geregeld: ik word nooit groot.
En kijk nou toch eens: ze is in de juf veranderd en mag verkleedfeestjes voor de kinderen organiseren.
Gek, dat jongetje dat verleden jaar haar leerling was, was in 1959 haar klasgenootje.
Misschien iets teveel Char gezien inmiddels.

donderdag, november 16, 2006

De grote golf

Ik wilde de kinderen een verhaal laten schrijven over hun eigen schoenen. Om ze op weg te helpen, stelde ik vragen.
Wat hadden hun schoenen gezien? Waar waren ze met hun schoenen geweest? Wat hadden ze samen beleefd?
Eén meisje vroeg of het ook mocht gaan over 'schoenen die weg waren.'
"Waar zijn ze dan heen?', vroeg ik.
'Ze zijn weggespoeld met de grote golf', antwoordde ze. 'Daarna heeft papa me steeds moeten dragen, want in Thailand is de grond heel warm.'
Ik zat me nog in te denken hoe die meisjesschoenen weggesleurd waren, toen één van de jongens het beeld aanvulde.
'Mijn vriendje was daar ook, die is toen doodgegaan', zei hij.
Deze mededelingen leken als vanzelfsprekend door alle kinderen geaccepteerd te worden.

woensdag, november 15, 2006

maandag, november 13, 2006

Rondje

'Ga maar tien rondjes rennen op het speelplein', zei ik tegen het drukke jongetje. 'Als je uitgeraasd bent, kun je terugkomen'.
Binnen tien seconden stond hij, niet in het minst nahijgend, weer voor mijn neus. Hij had begrepen dat hij tien keer, op zijn hielen staand, een rondje om zijn eigen as moest draaien. Alsof hij een kabouter was die op verzoek een gat in de grond ging boren. Om daar vervolgens geruisloos in te kunnen verdwijnen.
Die kinderen doen de gekste dingen als ik het ze vraag.
Een zware verantwoordelijkheid.

zondag, november 12, 2006

Verpakt voedsel

Mijn oma had geen hoge pet op van de huishoudelijke aanleg van haar zus.
Als we oudtante samen bezochten, siste ze vlak voor we aanbelden: 'als ze je een snoepje presenteert, dan neem je er één in een papiertje! En denk erom dat je evengoed dank u wel zegt.'
Naast het juffen, wil het eigen huishouden er eveneens vaak flink bij inschieten.
Dit weekend had ik eindelijk een mevrouw uitgenodigd, die tegen een redelijke vergoeding het huis wil poetsen.
Ze maakte een zeer professionele indruk.
Dank u wel zeggen, ging de juf gemakkelijk af.
Ze riep nog net geen halleluja.
Wat de voedselsituatie betreft zag ze de wereld ineens door de ogen van oma.
Ze suggereerde dus zeer hygiënische snacks.
Een banaan. Drie mandarijnen.
Desnoods drie droptoffees.
'Ik werk altijd door en eet niet onder het werken', zei de werkster.
Is het nog erger dan ik al dacht?

donderdag, november 09, 2006

Klein, groot


Catootje de dwerghamster was op bezoek.
Ze bleek de moed van een leeuwin te bezitten.
Doodgemoedereerd peuzelde ze een paar zonnebloemenpitten op.
In reuzenhanden.
Toen ze weer weg was, vond één van de jongens een achtergebleven pitje.
'Daar groeit een enorme plant uit, als je hem in de grond stopt', zei ik.
'Ja, dat kunnen zaadjes, die kunnen heel groot worden', antwoordde hij.
En zo was het.

woensdag, november 08, 2006

Scheidsrechter


decibellen

'Ik vind het erg als jij schreeuwt', zei vandaag een meisje tegen me.
'Dat is ook erg, want dan doe ik mijn werk niet goed', antwoordde ik politiek correct.
'Dat bedoel ik niet', moederde ze, 'ik ben bang dat het niet goed is voor je stem.'
'Kind, jij hebt me nog nooit op mijn hardst horen gillen', probeerde ik zwakjes mijn overwicht staande te houden.
'Dan weet je echt niet wat je meemaakt.'
'Wil je het alsjeblieft voordoen?', smeekte de niet te intimideren leerlinge.
Wat is er toch aan de hand met de moderne jeugd?

dinsdag, november 07, 2006

Pinkeltje


Op het moment zijn drie jongens elk aan een dik deel Pinkeltje bezig.
Voor de een leek het me, als je het mij gevraagd had, te moeilijk.
Voor de ander te ouderwetsch.
Voor de derde net niet spannend genoeg.
Maar niemand vroeg mij iets.
Ze maakten elkaar enthousiast voor die overjarige kabouter.
Ik heb diep ontzag voor Dick Laan.

maandag, november 06, 2006

Russische roulette

Ik had me dit weekend uitzonderlijk goed voorbereid op mijn onderwijzende taak.
Voor de hele week had ik in schema gezet wat ik wanneer aan belangwekkends ging onderwijzen.
Om negen uur viel mijn ordner treiterig van het tafeltje en vlogen mijn plannen me letterlijk om de oren.
Bereidwillig redderende kinderhandjes maakten e.e.a. er niet beter op.
Uiteindelijk leek mijn map op een professioneel geschud pak kaarten dat werd uitgegeven aan de Blackjacktafel van een casino te Las Vegas.
Vanavond bereid ik niets, maar dan ook niets voor...

vrijdag, november 03, 2006

trainibeet

In het kader van gezond werken, heeft de school mij een lidmaatschap van de sportschool bezorgd. Al snel bleek dat ik erg slecht ben in pictogram-lezen.
Waarom werkt iedereen zo graag met pictogrammen zodra er een 'minder begaafd' persoon in de buurt is?
Nu mijn schema pas veranderd is, zijn er minstens vier oefeningen waar ik geen gehakt van kan maken. Ik zie alleen piepkleine armen en benen, die op elke tekening iets anders voor elkaar proberen te friemelen.
Soms binnenstebuiten en soms in spiegelbeeld.
Ongeveer zo moet je je voelen, als je net leert lezen.

donderdag, november 02, 2006

Flashback

Dictee.
Het eerste woord is 'in'.
Weten zij veel dat het de gladde lijsttrekker is die het volk gerust moet stellen.
Net als ze opgelucht ademhalen krijgen ze 'bui' om hun oren.
Met daaroverheen 'koe'.
Mijn tempo van dicteren komt lager en lager te liggen.
Links en rechts schieten evengoed de vingers de lucht in, afgesproken signaal voor: 'niet zo snel!'.
Een kind opzij van me herhaalt ongerust elk woord een paar keer.
Ik: 'fiets'.
Hij : 'zei je fiets juf?'
'Fiets ja.'
'Dus fiets?'
'Fiets', beaam ik nogmaals duidelijk articulerend.
En ik hoor mezelf klinken als juffrouw de Raadt in 1960.

woensdag, november 01, 2006

Aapje

Als de kinderen naar me moeten kijken geef ik ze mijn neus als richtpunt.
Dat is voor alle betrokkenen makkelijk. Na het commando: 'kijk naar mijn neus' beslaan de neusvleugels de flanken. De punt bereikt de rest van de groep met gemak.
Je moet een taak voor een jong kind bij voorkeur een beetje tastbaar opdienen.
Tijdens het werken zit een jongen voor me heen en weer te wiegen op zijn stoeltje.
Hij heeft wel wat van een dronken aapje.
'Wat doe je toch?', vraag ik.
'Ik kijk naar je neuspunt, dat moet toch?', antwoordt hij.
Ook nooit vergeten: het jonge kind blijft nog wel eens steken bij een eenmaal gegeven opdracht.