Ik wilde de kinderen een verhaal laten schrijven over hun eigen schoenen. Om ze op weg te helpen, stelde ik vragen.
Wat hadden hun schoenen gezien? Waar waren ze met hun schoenen geweest? Wat hadden ze samen beleefd?
Eén meisje vroeg of het ook mocht gaan over 'schoenen die weg waren.'
"Waar zijn ze dan heen?', vroeg ik.
'Ze zijn weggespoeld met de grote golf', antwoordde ze. 'Daarna heeft papa me steeds moeten dragen, want in Thailand is de grond heel warm.'
Ik zat me nog in te denken hoe die meisjesschoenen weggesleurd waren, toen één van de jongens het beeld aanvulde.
'Mijn vriendje was daar ook, die is toen doodgegaan', zei hij.
Deze mededelingen leken als vanzelfsprekend door alle kinderen geaccepteerd te worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten