donderdag, augustus 28, 2008

Dia's

'Waarom kent u de namen van uw eigen kinderen niet eens?', vraagt hij verontwaardigd.
Hij bedoelt de zestien namen van de leerlingen in mijn mentorklas.
Niet de namen van de ongeveer honderd leerlingen die ik verder nog per week aan me voorbij zie paraderen.
De schat...
Er staat hem nog veel reden tot verontwaardiging te wachten.
Op de basisschool haspelde ik steevast tegen de herfstvakantie konstant dertig procent van de namen door elkaar.
Mijn bloedeigen tweeling krijgt soms gedachteloos de naam van de huishond toegevoegd.
Partner H. noemde ik ooit per abuis Jan.
Maar dat was tegelijk het hoogtepunt van mijn afwezigheid.
Om een goede indruk te maken heb ik mezelf huiswerk gegeven.
Koortsachtig bestudeer ik minutenlang schimmige vellen vol vale zwaar verouderde pasfoto's.
Op de fiets prevel ik de reeksen namen: Cassandra, Danny, Joerie, Sylvia en Edje.
Ondertussen projecteren mijn hersenen een bijpassende dia op de langsrazende roze tegels der hoofdstedelijke fietspaden.
Het is een wonder dat ik de oprijklep van het pontje totnogtoe feilloos gevonden heb.
Geestelijk op de tast.

maandag, augustus 25, 2008

Hond

Toen haar hond drie was, deed haar vader hem weg. Naar vreemde mensen. Terwijl het nog wel de liefste hond van de hele wereld was. Het kon niet anders, dat begreep ze wel, haar ouders gingen destijds uit elkaar. Ze konden niet goed genoeg meer voor het beest zorgen. Beest ja, het was een hele grote hond. Maar lief... Als zij nog elke nacht aan hem dacht, zou dat dan betekenen dat hij in zijn mand ook nog steeds aan haar dacht?
Hij had haar altijd als enige verdedigd, dus het zou kunnen?
Ze wist niet of ze het moest hopen of juist niet.

zondag, augustus 24, 2008

Puberneusjes

Vrijdagmiddag hebben de leerlingen een B.B.Q.georganiseerd. Om de opening van het schooljaar feestelijk in te luiden.
Als groentje krijg ik een overzichtelijke taak: uitscheppen van zalmsalade. Minutenlang zie ik slechts omgekrulde puberneusjes aan me voorbij trekken. Haastig op weg naar de hamburgers en de kipsaté. De Supersize-Me bekers Cola gaan te grif van de hand.
Mijn marktkooplui-genen kunnen dit niet op zich laten zitten.
'Verse zalmsalade', begin ik te gillen. 'Bijzonder smakelijk. Je moet het geproefd hebben.' Ik mime er zelfs bij.
Als een van de leerlingen , waarschijnlijk om mij een plezier te doen een klein likje wil proberen, heb ik meteen drie volgende klantjes.
Zo gaat het steeds, als één kind een klein schepje uit mijn bak blieft, willen de omstanders ook.
Zullen mijn lessen ook zo gaan?

dinsdag, augustus 19, 2008

Ongevraagd advies

Ze blijft in het lokaal hangen aan het eind van de les. Begint een moederlijk gesprekje.
'Een van die vorige juffen kon het echt niet. Die is nou weg.'
Ik: 'Vertel, wat kon ze niet? Misschien kan ik er wat van leren.'
'Ze raakte hysterisch om elk grapje, die bleef nou nooit eens rustig.'
Ik: 'Geef eens een voorbeeld! Wat bedoel je met een grapje?'
'Nou, we hadden de deur van de klas op slot gedaan terwijl zij er in haar eentje nog in zat. En voor extra hadden we de bezem schuin tegen de deur geklemd. Plus wat lijm op haar stoel. Toen ging ze als een halve gek op de deur staan bonken. Schreeuwend en gillend.'
Ze kijkt nog steeds verbaasd als ze het vertelt.
Ik besluit ter plekke mijn mobieltje hele werkdagen met me mee te zullen gaan sjouwen. Voor het geval dat.
Wat heeft een mens op crisismomenten tenslotte aan een dure telefoon die voor dood in een onbereikbaar lockertje ligt?
'Hallo, hier juf Aukje. Even geen details vragen graag. Ik zit met twee componentenlijm vastgekleefd aan een tafeltje.
Kom onmiddellijk noodrantsoen brengen. Bij voorkeur gevulde koek.'

maandag, augustus 18, 2008

Toeval?

Vandaag was mijn eerste 'echte' dag op de nieuwe school. Een pittig dagje, laten we het daar maar op houden. Thuisgekomen bleek ik mail te hebben van een oud-leerling die destijds mijn gedachten nogal druk bezet hield... Post die maanden geleden door hem geschreven was en die ik, via zijn vader, nu pas ontving. Een citaat uit de brief:
Ik heb de kleinste kamer,
Maar ik heb wel de meeste ramen van de kamers.
Want ik heb zeven ramen en en de anderen één.
Het kind heeft natuurlijk gelijk. Het is altijd maar net hoe je tegen iets aankijkt. Hoezo pittig? Leerzaam, enerverend, boeiend en interessant, dat was mijn eerste schooldag.

donderdag, augustus 14, 2008

Want een man mag niet huilen...

Juf  keek er van op toen ze vandaag een cavia in een kooitje op het bureau van een manager aantrof.
Mag het honderdmaal een groenschool zijn.
Op haar vraag of het beestje misschien verdwaald was, kreeg zij te horen dat het hier een  Jehova-getuige in een bontjasje betrof. Het diertje had met zijn voorpoot ergens tussen beklemd gezeten. Misschien een voordeur, maar meer waarschijnlijk de kaken van een moordlustige mede-cavia. Nu hielden de mannen al rooster-makend een oogje in het zeil. Niet dat ze verder waren aangedaan.

dinsdag, augustus 12, 2008

Nieuw gevaar

Op deze school slepen niet de juffen of ouders met het meubilair. Ik hoef niet bang te zijn om door mijn rug te gaan. Het zware werk wordt verricht door het Onderwijs Ondersteunend Personeel.
Een beetje juf zoekt echter subiet nieuw gevaar.
Dit seizoen heb ik dus hijgend overjarige stickers losgeweekt met oplosmiddel voor viltstiftvlekken. Niet inademen, kan longschade veroorzaken waarschuwde de fabrikant paniekerig op het etiket. Hoe kan een mens stoppen met ademen als zij hijgt? Om de kwalijke dampen te verdunnen de ramen flink opengezet.

woensdag, augustus 06, 2008

Broek en paard

Toen ik zijn straat inreed omdat ik mijn spullen kwam verhuizen, kwam ik de oud-leerling van inmiddels acht jaar oud tegen.
'Heb je het al gehoord?', brulde ik hem door het open raampje van de Smartmobiel toe.
'Ik ga op een school werken waar ze een paard hebben. En ook slangen.'
Mijn enthousiasme werd enigszins misprijzend ontvangen.
Ja, knikte hij beleefd, hij was inmiddels op de hoogte.
Maar of ik niet liever zijn billen even wilde zien?
Dan kon ik zelf waarnemen hoe de zon had huisgehouden op het vel van zijn rug.
Vrijwel onmiddellijk liet hij zijn broek zakken.
Gelukkig stond zijn moeder erbij.

Een nieuw schooljaar en een nieuw begin

Tijdens de vakantie in Griekenland schoot het af en toe ineens door haar hoofd. Zo komt het dat zij met de mondhoeken druipend van de fetakaas trillend schwere Wörter heeft zitten reciteren.
De kogel is door de kerk: vanaf nu is juf; juf Nederlands en Duits. En leerlingenbegeleider. Op een VMBO-groenschool.
Een groenschool, een school waar ruimte is ingeruimd voor een inwonend paard. Waar ratten, slangen, vissen, pompoenen en kroppen sla gedijen. Waar een kruidentuin ruist en geurt als rondom een Middeleeuws nonnenklooster.
Daar juf ruim na de oorlog in het verzet gegaan is, heeft zij zich nooit overmatig aangetrokken gevoeld tot de Duitse taal. Voorlopig lijkt het verstandig als zij zich zet op een dieet van louter Duitse literatuur.
Eerst Berlin Alexanderplatz maar eens ontspannen opnieuw bekijken.