Toen haar hond drie was, deed haar vader hem weg. Naar vreemde mensen. Terwijl het nog wel de liefste hond van de hele wereld was. Het kon niet anders, dat begreep ze wel, haar ouders gingen destijds uit elkaar. Ze konden niet goed genoeg meer voor het beest zorgen. Beest ja, het was een hele grote hond. Maar lief... Als zij nog elke nacht aan hem dacht, zou dat dan betekenen dat hij in zijn mand ook nog steeds aan haar dacht?
Hij had haar altijd als enige verdedigd, dus het zou kunnen?
Ze wist niet of ze het moest hopen of juist niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten