vrijdag, oktober 31, 2008

Yoga

Vandaag een kop koffie over het volle bureau van een collega uitgestort. Zijn klas kon de grap wel waarderen: een juf en een meester aan het redderen en documenten aan het droogdeppen. En zij eersterangs zitplaatsen. Toen een stapel belangrijke papieren op de vloer uiteen laten waaieren. Gelukkig uit het zicht, want op de gang. Verschillende keren heen en weer gelopen omdat ik verzuimde na te denken over wat ik ook alweer van plan was te gaan doen. Misschien is yoga iets.

woensdag, oktober 29, 2008

Pijn

Naast de auto van de juf, dook een in doorweekt colbert gestoken volkomen kale man op. Hij drukte zijn vochtige neus nog net niet plat tegen het zijraampje. Wel belette hij haar bij school weg te rijden. Wantrouwend draaide zij het raampje op een piepkleine kier, hoewel dat iele kereltje haar natuurlijk niets kon maken. Wie weet echter, was dit een creatieve nieuwe overvaltactiek. Zijn natte kornuiten konden wel achter een boom staan. Een stalen voorwerp in de knuisten... 'Het is een heel brutale vraag die ik u nu ga stellen', toeterde de meneer angstige verwachtingen wekkend door het spleetje. 'Ik doe het toch maar gewoon. Ik heb een hele grote injectie in mijn arm gekregen ziet u. Zonet.  En nu heb ik dus ook hele erge pijn. Ik moet snel naar de apotheek op de Meeuwenlaan. Wilt u me brengen?' Die smoes was verre van waterdicht. Iedereen wist dat juffen pas op huis aan gingen, als alle apotheken van Amsterdam hoog en breed gesloten waren. Hoewel pijn het beoordelingsvermogen natuurlijk flink aan kon tasten. Toch maar een dotje gas gegeven en weggestoven. Dan maar geen barmhartige Samaritaan.

zaterdag, oktober 18, 2008

Een fijne vakantie gewenst

Een uur geleden heb ik huilend en op hoge toon staan kijven tegen leerlingen die mij achterna stormden toen ik trachtte de klas met enige waardigheid te verlaten. Het is bijna herfstvakantie, ik heb de eindstreep net niet gehaald. Nu zit ik in het kantoortje van de dames van de administratie. Ik mag helpen brieven vouwen. Als ik precies goed vouw, komt straks het desbetreffende adres exact voor het doorzichtige venstertje van de envelop tevoorschijn. Het is een lekker werkje. Dit zou ik uren vol kunnen houden. Misschien durf ik straks wel weer in de spiegel te kijken en nieuwe mascara op te doen. Ik moet er niet aan denken dat ik me nu door de IJ-tunnel richting huis zou moeten storten. Die muren zitten veel te dicht bij elkaar voor een juf in in een Smart in deze toestand. Ik denk aan alle juffrouwen Frans, Duits en Engels die me wenend voorgegaan zijn. Sommigen opgesloten in de bezemkast, anderen achternagezeten met de meetlat. Een buitenissig gilde. Ineens staan er twee leerlingen uit de zo temperamentvol verlaten klas naast mijn stoel. Het korte toespraakje dat ze gaan houden klinkt oprecht: 'Juffrouw, wij willen onze verontschuldigingen aanbieden. Dit was niet onze bedoeling. Wij weten dat u nieuw bent, dat u nog veel moet leren  en dat u daarvoor ook uw best doet. Wij zien ook al wat verbeteringen bij u...' Ik antwoord dat ik blij ben dat ze dat nog voor de herfstvakantie zijn komen zeggen. 'Maar ik ga jullie niet zonder meer gewoon weer les geven. Eerst gaan we met elkaar praten. Jullie zeggen wat jullie willen en kunnen bieden. Ik doe hetzelfde. Pas als ik akkoord ga met de opgestelde regels, kunnen we eventueel weer verder met Duits en Nederlands.' Daar kunnen ze het wel mee eens zijn, ze knikken plechtig. Vervolgens wensen ze me 'een hele fijne vakantie juffrouw!'

woensdag, oktober 15, 2008

Doorgeladen

'Heeft u dat ook wel eens?', vraag ik aan de de school bezoekende agent van politie. 'Dat u steeds denkt: ik zou nu van dit grote zeeschip kunnen springen alleen om te kijken wat er dan gebeurt?" De agent kijkt mij afwachtend aan. De cursus -rustig blijven als de verdachte rare taal uitslaat- heeft hij waarschijnlijk met zeer goed gevolg afgesloten. 'Net zoiets heb ik met uw dienstpistool', wauwel ik door in de koffiekamer. 'Dat ik dan steeds denk: wat zou hij doen als ik dat pistool stiekem afpak. Niet dat ik het echt ga doen', voeg ik er voor de zekerheid aan toe. 'Want die dingen zijn tegenwoordig al vrij snel schietklaar, dacht ik.' 'Die dingen zijn onmiddellijk schietklaar', antwoordt oom agent. 'Bovendien breng ik heel veel tijd door op de schietbaan, moet mevrouw weten.' 'Maar u herkent dat gevoel dus niet', probeer ik nog een laatste sociale-praatjes-draai aan mijn ontboezemingen te geven. 'Nee, ik heb van dit soort neigingen totaal geen last ', zegt de man vriendelijk.' 'Het was prettig kennis met u te maken.' 'Van hetzelfde', mompel ik en tap nog maar een gratis cappuccino.

Bonding

Wat zit dat joch daar toch te pielen? Het ziet er in ieder geval niet uit alsof hij vlijtig aan zijn weektaak werkt. Bij nadere beschouwing blijkt hij iets bleeks, langs en rekbaars rond een stokje te winden. Volledig geconcentreerd. Ik ga naast hem zitten, wat hem de stuipen al aardig op het lijf jaagt.  Als ik aan het stokje begin te rukken, heeft hij het helemaal niet meer. 'Niet doen, niet doen, ik wil niet dat u het gaat weggooien', roept hij. 'Het heeft me uren gekost om die elastiekjes aan elkaar te knopen.' 'Ik gooi het niet weg, ik ben zelf een hele getalenteerde bollenwinder', schep ik op. 'Ik wil gewoon ook even.' Aarzelend laat hij de stok los. Tenslotte is hij bereid een college elastiekjes aan elkaar binden aan mij te geven. Kees de Jongen, maar dan anders.

maandag, oktober 13, 2008

Streep

Vandaag kon een leerling nog net de prullenbak bereiken. Hij zag letterlijk groen en geel. Onmiddellijk rende juf heen en weer met van een keukenrol gescheurd, nat gemaakt papier.
Tot zo ver niets bijzonders. Dat joch was  ziek, moest verzorgd en dan snel naar huis. Toen hij weer een klein beetje uit zijn ogen kon kijken vertrok hij. Wat daarna gebeurde vond juf pas echt curieus. Blijkbaar werd het de plicht van het onderwijzend personeel geacht nog waardevolle artikelen uit de ondergekotste vuilnisbak te vissen. Hoe kwamen die artikelen daar zult u zich misschien afvragen? Tja, dat is weer het onderwerp voor een volgend stukje... 'Ik ga hem niet pakken!', snerpte een meisje. "Maar ik moet die halve tramkaart terug, anders kan ik niet naar huis. U moet dat pakken juf, voor mij is dat te vies.' En nou moet juf een hoop, maar zelfs zij trekt soms een streep in het zand. Dit was er dan eindelijk een.

donderdag, oktober 09, 2008

Zielig verhaal

'Je kunt een krakerig geluidje horen', zegt de tandarts. "Steek je hand op, als je wat voelt. Dan verdoof ik je wel even bij.' Geruime tijd later wankel ik de stoep van zijn bloeiende praktijk af. Liever beval ik in één nacht van meerdere kinderen, dan met een bloederig gaasje tussen mijn kaken geklemd in lijn 12 te zitten, denk ik verbeten. Thuisgekomen kondig ik aan dat ik 'Waarschijnlijk binnen niet al te lange tijd ga huilen.'
Mijn familie knikt meewarig en suggereert dat ik misschien beter met een aspirientje achter de overgebleven kiezen onder de wol kan gaan. Vervolgens maakt men zich ijlings uit de voeten. De volgende ochtend word ik grieperig wakker. Waar tot voor kort een wortelpuntontsteking zijn warme holletje had, werkt mijn lichaam druk aan herstel. Maar moet er bij dit werk in uitvoering echt zo gebonkt worden?

zaterdag, oktober 04, 2008

Wat mij betreft krijgt hij een acht+

We zijn met een groep collega's uit eten in het restaurant van het ROC. Aan  onze tafel doemt een in keurig zwart pak gestoken bleke adolescent op. 'Ik zal u vertellen wat we vanavond voor u op tafel gaan zetten', begint hij zwierig. 'Ten eerste een stukje tonijnfilet op een, op een... Dat is een beetje een moeilijk woord begrijpt u...' hij spiekt tersluiks op een verfrommeld briefje dat hij in zijn klamme rechterhandpalm blijkt te klemmen. Hij rolt met zijn ogen. 'Een macedoine de légumes', kraait hij plots opgelucht en fonetisch. 'Gevolgd door een lichte, maar krachtige bouillon', stoot hij dan uit. Vervolgens debiteert hij een waarschijnlijk tien keer gerepeteerde passage, over de wederwaardigheden van een boutje parelhoen. Zwetend zoekt hij wederom telkenmale steun bij zijn briefje. 'Joh, gooi dat vodje toch weg, vertel het nou maar gewoon', stel ik voor. Dit ziet hij, wat hem tot eeuwige eer strekt, als spelbrekerij van een domme volwassene. Hij stottert gewoon door tot we alles van de receptuur rond het stukje wild weten.
Als ik hem bij het uitserveren van het toetje vraag waarom een paar borden wel van een rood siroopje zijn voorzien en andere niet, geeft hij een mij zeer goed bevallend antwoord. 'De siroop was op', zegt hij. Heeft iemand ooit een betere verklaring uit de mond van een ober horen komen? 

donderdag, oktober 02, 2008

Toets 2

'Ik weet wel hoe het komt dat bijna niemand Duits wil leren', zegt een jongen die ik vandaag een toets afneem. Ik maak een mentale notitie: het verhaal over de geringe animo voor de lessen Duits, doet klaarblijkelijk nogal de ronde... 'Het zijn de opa's en oma's', gaat hij verder. 'Die kunnen die Duitsers niet uitstaan. Dus wij kleinkinderen hebben er ook moeite mee. 'Trouwens', gaat hij in één verwarde adem door; iedereen met meer dan één paspoort, die moet maar ophoepelen.' Een conclusie waarvan ik gehoopt had dat de opa's en oma's die inmiddels, en zeker in dit verband, hadden afgezworen.

woensdag, oktober 01, 2008

Avondje uit

'Ga jij maar vast naar de kassa van de bioscoop', zei het onderwijsvriendinnetje. 'Bestel twee kaarten voor de film die over die zigeuners gaat. Laat mijn kaartje bij de kassa achter, ik kom wat later.' 'Twee maal voor die zigeunerfilm', zei ik dus politiek volledig incorrect, maar de boodschap kwam evengoed over. De aardige meneer achter de computer begon als een razende op zijn toetsenbord te rammelen. Almaar 'Zigeuner' zigeuner', mompelend. 'U bent denk ik bij de verkeerde bioscoop mevrouw', concludeerde hij tenslotte.
Toen het collegaatje twee cappuccino's later aan kwam sjokken, had ik de hoop op een film al opgegeven. De door haar bedoelde film bleek in tweede instantie over het circus te gaan. Over vooroordelen gesproken. Bovendien draaide hij 's middags en niet op woensdag.We hebben de avond uit armoede verder doorgebracht in het café. Aan de thee met nacho's. Misschien geen doorsnee combinatie, maar morgen moet ik werken. Uit plichtsbesef volg ik het alcoholloos regime van de topatleet.