Wat mij betreft krijgt hij een acht+

We zijn met een groep collega's uit eten in het restaurant van het ROC. Aan  onze tafel doemt een in keurig zwart pak gestoken bleke adolescent op. 'Ik zal u vertellen wat we vanavond voor u op tafel gaan zetten', begint hij zwierig. 'Ten eerste een stukje tonijnfilet op een, op een... Dat is een beetje een moeilijk woord begrijpt u...' hij spiekt tersluiks op een verfrommeld briefje dat hij in zijn klamme rechterhandpalm blijkt te klemmen. Hij rolt met zijn ogen. 'Een macedoine de légumes', kraait hij plots opgelucht en fonetisch. 'Gevolgd door een lichte, maar krachtige bouillon', stoot hij dan uit. Vervolgens debiteert hij een waarschijnlijk tien keer gerepeteerde passage, over de wederwaardigheden van een boutje parelhoen. Zwetend zoekt hij wederom telkenmale steun bij zijn briefje. 'Joh, gooi dat vodje toch weg, vertel het nou maar gewoon', stel ik voor. Dit ziet hij, wat hem tot eeuwige eer strekt, als spelbrekerij van een domme volwassene. Hij stottert gewoon door tot we alles van de receptuur rond het stukje wild weten.

Als ik hem bij het uitserveren van het toetje vraag waarom een paar borden wel van een rood siroopje zijn voorzien en andere niet, geeft hij een mij zeer goed bevallend antwoord. 'De siroop was op', zegt hij. Heeft iemand ooit een betere verklaring uit de mond van een ober horen komen?