'Waarom kent u de namen van uw eigen kinderen niet eens?', vraagt hij verontwaardigd.
Hij bedoelt de zestien namen van de leerlingen in mijn mentorklas.
Niet de namen van de ongeveer honderd leerlingen die ik verder nog per week aan me voorbij zie paraderen.
De schat...
Er staat hem nog veel reden tot verontwaardiging te wachten.
Op de basisschool haspelde ik steevast tegen de herfstvakantie konstant dertig procent van de namen door elkaar.
Mijn bloedeigen tweeling krijgt soms gedachteloos de naam van de huishond toegevoegd.
Partner H. noemde ik ooit per abuis Jan.
Maar dat was tegelijk het hoogtepunt van mijn afwezigheid.
Om een goede indruk te maken heb ik mezelf huiswerk gegeven.
Koortsachtig bestudeer ik minutenlang schimmige vellen vol vale zwaar verouderde pasfoto's.
Op de fiets prevel ik de reeksen namen: Cassandra, Danny, Joerie, Sylvia en Edje.
Ondertussen projecteren mijn hersenen een bijpassende dia op de langsrazende roze tegels der hoofdstedelijke fietspaden.
Het is een wonder dat ik de oprijklep van het pontje totnogtoe feilloos gevonden heb.
Geestelijk op de tast.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten