'Juf Aukje, ze is weggevlogen', kwam de broer van Pepijn vanochtend zeggen.
Trouwe lezers zullen begrijpen dat het hier Jan de valkparkiet betreft. Het gevederde vriendje, dat ineens een vrouwtje bleek te zijn. Om vervolgens menig ei liefdevol tot moes te zien knijpen.
'Gecondoleerd', was het eerste wat ik zei toen ik Pepijn tegenkwam.
Soms twijfel ik aan mezelf. Wat een hoogdravende taal. Zelfs op een mensenbegrafenis praat ik niet zo.
Haastig probeerde ik het goed te maken. Ik wees op de troepen vrolijk krijsende grasparkieten. Amsterdams felgroene boombrigades.
'Allemaal kinderen van ontsnapte parkieten."
'Niet van valkparkieten', antwoordde Pepijn met een grafstem.
Kijk, en daar ben je dan juf voor: op dat moment wist ik zeker dat er juist ontelbare valkparkieten in sierlijk verwilderde staat in het rond scheren.
Lezers: strooi toch maar parkietenzaad op dakterras of patio.
Liefst in een kooi met openstaand deurtje.
Zorg samen voor een wonder!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten