woensdag, februari 11, 2009

vrijdag de dertiende

Met het bovenzintuiglijk gehoor van de luisterhond gaat het onverminderd prima. Elk verdrietje of voorbijtrekkend depressietje van juf of een harer gezinsgenoten pikt het getalenteerde dier feilloos op. 
Niet voor niets heeft deze helpende hond  vele dienstjaren in het basisonderwijs achter de kiezen. Steeds aandachtig geluisterd en geen kind gebeten. Het zijn alleen die rotpoten die niet meer willen. Sinds de destijds zevenjarige R.,  op weg naar de gymzaal uit de rij sprong en riep: 'Juf, Zowie doet zo gek met haar voetje, ze klapt het dubbel!', is het langzaamaan bergafwaarts gegaan. Weg is de associatie met malse kippen of konijnenboutjes (met pindasaus). Al tijden. Twee soepele, gestroomlijnde, gespierde achterpootjes zijn verworden tot alle kanten opvliegende honden-hompel-strompelstokjes. Door het huis ligt een paadje van op elkaar aansluitende kleden en dekens. Over het parket lopen zonder uit te glijden is er namelijk niet meer bij. En nu is het genoeg geweest. 'Kunt u ons opnemen in uw euthanasieronde aan huis van aanstaande vrijdag?', informeerde juf afgelopen maandag zakelijk.' Zo laat mogelijk graag, ik moet werken.' Eerlijk waar dat zei ze: 'Ons' en 'Uw!' Alsof ze zelf een spuitje krijgt.

Geen opmerkingen: