Hij valt in de categorie 'bewerkelijk'. Als hij probeert me staande te houden in de gang, vermoed ik dan ook onraad. 'Juf, ik wil u graag even spreken.' 'Dat kan, wat is er?', zeg ik plichtmatig, mij ondertussen gezwind voort haastend. 'Blijf nou even staan, niet iedereen hoeft het te horen! U was toch jarig?' Daar ik in zijn klas heb getrakteerd, kan ik moeilijk anders dan bevestigend antwoorden.
Hij gaat op zijn tenen staan en begint in mijn oor te fluisteren. 'Houdt u van chocola?' 'Chocola wordt nog eens mijn ondergang', antwoord ik naar waarheid. Trots zegt hij, dat hij dat wel dacht en dat hij me daarom een grote doos bonbons gaat geven. Die heeft hij al gekocht, maar hij is vergeten hem mee te nemen. Hij vindt het belangrijk dat ik het vast weet, van die doos. Dat die er dus aan komt. Dan heb ik iets om me op te verheugen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten