Mijn lokaal ligt pal tegenover de keuken. De leerlingen maken daar de heerlijkste hapjes. Vandaag bakken ze cake. Smekend kijken en vleiend met mijn ogen rollen is mij wel toevertrouwd. Ik heb het kunstje in mijn leven geregeld met succes toegepast. Dat het me ook hier direkt een hapje op zou leveren had ik niet meteen verwacht.
Als vier meisjes me een papieren zakje voorhouden waar ik een nog stomend baksel uit mag kiezen, zeg ik iets doms. 'Jullie hebben er toch niet op gespuugd?' Wat ik jolig bedoel, wordt hoog opgenomen.
'Waarom zegt u dat nou juf? Dat is toch weer helemaal niet aardig van u? Wij zouden u toch nooit kwatcake geven?'
Ik val van schrik bijna voor ze op mijn knieën en begin sorry's te stotteren.
Vijf minuten later hoor ik ze in de gang verderop nog tegen hun vriendinnen aanblazen. 'En toen zei ze sorry, sorry, sorry. Ze krijgt nooit meer wat. Alsof wij kwatcake bakken!'
Kwatcake: wat een taalgevoel!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten