De heilige Joris

Vanwege onze eigen Joris kneedden we om een uur of negen een sint Jorisbrood. Eerst vertelde juf de legende, waarbij zij de meterslange vlammen die uit de drakenmuil sloegen als een verbale Karel Appel op het denkbeeldige doek smeet.
Logisch vonden dus de kinderen het dat deze antieke Joris zijn zwaard trok en de vuur spuwende dinosaurus eraan reeg.
Alles goed en wel en we waren helemaal voor de zielige beesten maar deze slachting vonden we een heiligverklaring waardig!
Terwijl het deeg met een van een restje deeg gevormd zwaard erop stond te rijzen, gingen de kinderen door met hun normale bezigheden.
Om half twee, onder de tekenles, riep er ineens één: "juf, we vergeten het brood!"
Laat nou toevallig jufs eigen juffen-engelbewaarder in het recept hebben laten schrijven dat het brood maar een kwartier à vijfentwintig minuten in de oven hoefde!
Een smakelijk broodje, voor thuis volgt hier het recept.
Michaël en die Joris, dat waren één en dezelfde persoon, daarover misschien later meer.