Mijn ouders hadden vroeger een volkstuin. In de tuin naast die van ons, kwam zomers soms een dikke, vriendelijke dame op visite. Zodra zij zich nestelde in één van de houten strandstoelen van onze 'tuinoma', lagen wij, de kinderen, in dekking achter een aalbessenstruik, om de altijd eendere verdere ontwikkelingen ademloos af te wachten.
Hopla: met de mollige, zomers blote beentjes in de lucht, belandde de dame steevast in het gras. Oma durfde pas te mopperen als haar vriendin weer weg was. Bij elk nieuw bezoek bood ze haar even hoffelijk een vers te mollen strandstoel aan.
Inmiddels zelf tot volle dameswasdom gekomen, viel me van de week op, dat mijn stoel zo akelig kraakte.
'Zeker omdat je te dik bent', zei zo'n snotneus van tegenwoordig, die niet eens meer de moeite neemt zich achter bijvoorbeeld een kastje te verschuilen.
'Welnee kind', pareerde ik alsof mijn neus bloedde, die stoel is in een hele dure zaak gekocht toen ik al net zo dik was als nu, die stoel is prima, een beetje olie en hij gaat weer jaren mee.'
Inmiddels staan er twee stukken stoel achterin de auto. Hoe is het mogelijk dat ik die dikke stalen stang doormidden heb gekregen! Straks ga ik langs bij de dure winkel. Ik ben voornemens hun ondermaatse product met de grond gelijk te maken. De eerste verkoper die over gewicht begint, kan de wind van voren krijgen. Ik voel een enorme welsprekendheid opkomen.
Een prettig idee voor als ik zelf naar binnen durf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten