Omdat het zwaar stormde, werd de school vandaag vanaf half twee ontruimd.
De kinderen die nog niet gehaald waren, beleefden veel plezier aan het kijken naar zelfstandig voorthuppelende wc-hokjes en wanhopig tegen de wind in tornende wandelaars.
Toen ik, samen met de luisterhond, om half vier zelf mijn auto probeerde te bereiken, begon het te hagelen.
De hemel geselde mij met wel heel venijnig ijs.
Huiverend drukten wij ons tegen een gevel.
De auto was in zicht, maar wij, wij durfden geen poot meer te verzetten.
Plotseling werd de voordeur geopend en trok een Marokkaanse gehoofddoekte vrouw me naar binnen.
Of ik even wilde schuilen.
En ja, die hond was ook van harte welkom.
Ik moest me maar niets van haar krijsende dochters aantrekken, die stelden zich aan.
Wat is er opmerkelijk aan dit stukje?
Helemaal niets.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten