Op deze vrije zaterdag ontmoette de juf om elf uur in de ochtend, toen ze met een stokbrood onder haar arm van de bakker kwam, een jongetje dat ze een jaar of zes geleden als kleuter in de klas had.
Hij was een heel eind uit de richting geraakt want hij woont tegenwoordig in een andere stad.
Zijn oma heeft een woning bij juf om de hoek, vandaar.
Hij bleef maar roepen, tot drie, vier keer toe: "dag jufaukje, dag jufaukje".
En om een uur of zes, toen de juf na het deelnemen aan een cursus, ter hoogte van het Maupoleum, richting huis fietste, stond er een vader van de klas van verleden jaar.
Uit zijn mond kwam precies dezelfde tekst maar hij had aan één keer genoeg: "dag jufaukje".
Dit beroep heeft een hoog Sinterklaasgehalte.
En hoe langer je het uitoefent hoe hoger het wordt.
Straks weet helemaal niemand in Amsterdam meer wie de juf eigenlijk is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten