Communicerende vaten

Al tijden was de juf aan het stumperen met een aquarium. Eerst overleed de eerste lading guppen. Nu was ze bijna zo ver dat ze met een gerust hart de als sterkere dieren aangeprezen goudvissen wilde gaan uitzetten. Het motortje van de pomp snorde dag en nacht, de planten deden het goed en de slakken vermenigvuldigden zich alsof het onderwaterkonijnen waren. Twee weken geleden toen ze terug kwam van gym dreef ineens de inhoud van het hele potje droogvoer in de bak. Eigen schuld, in een school moet een juf potjes voer hoog weg zetten. De juf was aan vakantie toe en verzuimde te lang de bak schoon te maken. Vandaag, koud terug van haar cruise, de zilte zeelucht nog in haar haren, kon zij de troebel geworden bak niet langer aanzien. "Kinderen, kom hier!", riep ze. "Ik ga de wet van de communicerende vaten demonstreren. Haal snel een slang en een emmer en verbaas je over dit wonderbaarlijke fenomeen der natuur." De duidelijk te korte slang stak zij met het ene uiteinde hoopvol in de stinkende bak, aan het andere eind begon zij ter compensatie van de geringe lengte krachtig te zuigen. Het resultaat was slechts dat zij voor een juichende klas herhaalde malen een flinke slok slootwater in de emmer spoog. Er werd weer eens helemaal niks gecommuniceerd, precies waar de juf al bang voor was geweest. Zodra zij begon te communiceren waren de slangen of te kort of te breed of het ontbrak haarzelf aan voldoende adem om het proces krachtig genoeg gaande te houden. Misschien met een metertje tuinslang van de Gamma. Die wet bestond, daar durfde de juf alsnog vergif op in te nemen.