Roze

In Barcelona toog juf zonder bijzondere verwachtingen naar Park Guëll.
Je bent een toerist met een PABO-diploma en dan houd je je aan de conventies.
Een beetje Gaudi kon er nog wel bij.
Op het grote terras tussen de mozaïekbanken zat een roze duif als betoverd naar een Spaanse tweegaats-knoop te staren.
Alsof hij overwoog deze knoop aan iemands zondagse broek te gaan zetten.
Dat was nog maar het begin.
Toen ging er een bel, juf keek over de rand van de bankjes en zag een luid snaterende groep schoolkinderen die zich helemaal zonder aanwijzingen van volwassenen in keurige rijtjes begon op te stellen.
De kinderen droegen pyamaatjes met daaroverheen jasjes of vestjes.
Die hadden net die beroemde sïesta achter de rug.
Het grootste wonder kwam toen pas: de juffen schreden kalm als komkommers naar buiten.
In roze dusters!
Hadden ook de juffen een betoverend tukje achter de rug?
Als juf dat ook eens mocht tussen de middag, dan zou ze in een wonder van gelijkmatigheid veranderen.
De woeste toreador die nu af en toe na de lunch bezit van haar neemt, zou ze ver achter zich laten.
Geen rode lap kreeg haar meer op de kast.
En haar haar zou ze uit dankbaarheid roze verven.