Valentijnsdag. Het leek hier Amerika wel.
Er waren zelfgebakken, felroze geglazuurde zandkoekjes in de vorm van een hartje.
Die smaakten goed.
Er was een joekel van een met chocola en harde glittersnoepjes versierde hartvormige cake. Topkwaliteit.
Er werden briefjes gemaakt. Voor thuis. En voor de jongens.
("Nee, dat wil ik niet!", hoorde juf een jongen wanhopig zeggen.)
Zelfs na schooltijd werd er nog een briefje bezorgd door een meisje uit een andere klas.
"Waar die of die zat?" En of juf: "Er wel voor wilde zorgen dat hij te weten kwam dat die brief van haar kwam". "Ik dacht dat een Valentijn anoniem was", bromde de juf jaloers.
Nee, dat was dan weer ouderwets gedacht. Je schreef je naam er weliswaar niet op, maar het was wel degelijk de bedoeling dat hij er achter kwam. Gelukkig stoof de ontvanger van de anonieme post eigener beweging binnen de seconde de klas in en blies gepast blozend onmiddellijk de aftocht.
Afzender en ontvanger waren nog net niet keihard met elkaar in botsing gekomen.
Zoals zo vaak in de liefde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten