Herstel

Opmerkelijk wat een dagje BAPO kan betekenen voor de ouder wordende leerkracht.
Gisterenavond als bejaard wrak te bed gestrompeld.
Vandaag reeds na vijf uur rommelen binnenshuis er fluitend met de luisterhond op uit getrokken.
Bij thuiskomst vijf schattige gastendoekjes, twee theedoeken en een stapeltje juffenlijfgoed rijker.
Deze juffenhand is weer gevuld.
Juf voelt zich zo fris als haar nieuwe geblokte handdoekjes.
Nu morgen samen met de collega's die tafeltjes een beetje aardiger neer zetten.
En dan is het alweer bijna de vrijdag voor Sinterklaas.

Even niet

Dit is een dag om snel te vergeten.
Juf heeft alle kinderen onder schooltijd een ander plekje gegeven.
De tafels zijn nog niet meeverhuisd naar de nieuwe plekken.
Dat was misschien een foutje.
In ieder geval zorgde het voor veel kinderwanhoop.
("waar is mijn gum, ik wil mijn eigen leesboek")
En juf is er nog steeds niet aan gewend dat als ze het ene kind uitlegt "dat doen we donderdag", dat ze dan daarna nog acht andere kinderen hetzelfde klassikaal moet uitleggen.
En watvindt u dan van dat ene meisje dat nu weliswaar paradijselijk tussen haar vriendinnen in zit maar dat toch ontroostbaar is wegens het "te grote hoofd" van haar hartsvriendin.
Dat kind denkt alleen maar paniekerig "het lijkt hier de bioscoop wel met een man met een hoed op voor mijn neus, ik zie helemaal niks, dit moet NU geregeld worden, voor de hoofdfilm begint!"
Wordt allemaal heus op zijn tijd geregeld.
Donderdag op zijn vroegst.
De hoofdfilm is toch pas op maandag.

Brief

Hierboven staat (klik voor groter):

"Lieve Sint,
ik wouw weeten of alen pieten al in het niewen grooten pietenhuis ziten.
en ik maakte mu zorgen.
om dat ik naar zaltbomol gaa en ik dagt dat u dagt dat ik naar zaltbomol zou gaan maar nuu srijf ik deezen brief en nuu hoef ik mu geen zorgen meer tu maaken"

Hij gaat naar Zaltbommel, Sint en of u daar de pakjes wilt bezorgen.
Maar dit ten overvloede.
Uwe heiligheid had het waarschijnlijk al op eigen kracht begrepen.
De juf.

De macht van het geld

Opgewekt, blakend van goede bedoelingen staat de juf voor het bord een "woordveld" te maken.
De kinderen mogen om beurten een woord opnoemen dat je nodig hebt als je een boodschappenlijstje of een recept wilt schrijvendat de pepernoot betreft.
Alsmaar de lof zingend van zelf gebakken speculaas en pepernoten wordt haar lijst met woorden schier eindeloos lang.
Steeds ontdekt ze een nieuw interessant spellingsprobleem: "schort" wordt inderdaad met "sch" geschreven en "speculaas" heeft opmerkelijk genoeg voldoende aan één "u".
Spellingslesje rijgt zich aan spellingsles.
Eén van de jongens zit hinderlijk in zichzelf te hummen en afwezig op zijn tafeltje te kladderen.
"Waarom is dat?" , valt juf plotseling niet boos maar des te verdrietiger naar hem uit.
"Is het dan soms niet vreselijk leuk om pepernoten te mogen gaan bakken?"
"Nee, helemaal niet", is het koele antwoord. "Ik koop mijn pepernoten altijd gewoon bij Albert Heyn, dat vind ik makkelijker."

Bedankbriefje

Geldrekenen

Slimme vent die Sint.
Bleek aanlokkelijke zakken vol goudglimmende chocolade-euro's bezorgd te hebben.
Die van de juf pas gegeten mochten worden als per groepje berekend was hoeveel eurootjes precies.
Daarbovenop diende de notatie exact te kloppen.
Komma's, eurotekens en al.
De snelle rekenaars waren enorm in het nadeel.
Die hadden zestien euro vijftig op voor de juf met haar ogen kon knipperen.
En kregen buikpijn.

Zelfbewieroking

"Mijn moeder vindt dit een rare klas", zei een meisje vandaag.
"Wat nu weer?", dacht de juf aan de binnenkant, maar ze antwoordde verbeten professioneel:"hoezo eigenlijk?"
"We doen hier volgens haar alleen maar leuke dingen", bracht de dochter de voor haar moeder uiterst verzachtende gezichtspunten ter sprake.
En daar kon de juf vrede mee hebben.

Werktekening met verduidelijkende tekst

Juf is niet van gisteren.
Toen een paar kinderen als baantje voorstelden: "het met enige regelmaat bedenken van leuke lesjes voor de andere kinderen", hapte zij gretig toe.
Deze stoomboot van Sinterklaas, opgetrokken uit kartonnen doosjes en wc-rollen is een Hollandse decemberklassieker.
Maar die tip van kind tot kind: "voordat je je papier gebruikt om je bootje van te maken, moet je het versieren voordat je het vastmaakt", vergeet je als juf misschien.
En dan de illustraties: sintersubliem!

Wedstrijd

In de kwaliteitskrant van afgelopen week stond op de kinderpagina een door de Sint uitgeschreven wedstrijd. De winnaar zal zijn naam in chocoladeletters uitgekeerd krijgen.
Hoe lang en welluidend deze ook moge zijn.
De krant had de juf 's avonds op tafel klaar gelegd, "leuk voor de kinderen".
De soms wat al te nette man van de juf had diezelfde krant subiet weer op de stapel weg te gooien kranten gemikt.
Pas lang en breed op school kwam juf daarachter.
Ze besloot de huishoudelijk talentvolle echtgenoot op zijn werk ernstigte gaan storen in zijn ambtelijke bezigheden met de vraag: "Zoek even op het internet op hoe die Sintwedstrijd voor mijn kinderen ook alweer precies geformuleerd wordt en bel me dan even terug".
Het gekke is, juf werd niet door haar man teruggebeld maar door de Sint zelf.
Deze deed haar eerst haarfijn uit de doeken wat zijn wensen waren: er mooist een nieuwe Sintmobiel met moderne snufjes ontworpen worden. Liefst één waarin zijn baard tegen guur weer beschermd zou worden.
Toen gebeurde het ongelofelijke: hij vroeg een kind aan de lijn.
Dit bedankte hem uiterst beleefd en allervriendelijkst, juf zou bijna zeggen ietwat onderdanig voor de fijne chocoladeletter die het al in haar schoen gevonden had. Nog voor het van de wedstrijd gehoord had en bovendien een pure. Net wat ze zo lekker vond.
"Dat wist ik toch", bromde de Sint.
"Ik geef alleen smaken chocola weg die kinderen lekker vinden."
Vanavond zet juf haar schoen, wat Sint één keer lukt, moet hij vaker kunnen.

Koortsige kinderwensen

Een mens kan willen poseren als schooljuf: wanneer de heilige Sint Nicolaas aan haar stoelpoten knaagt, staat ze machteloos. De ene kinderkoortsdroom heeft nog niet minutenlang door de klas gezinderd, of de volgende onvervulbare wens raast in steeds snellere cirkels fluitend rond, vlak onder het brandwerende plafond.
De juf kan zichzelf maar één zinnig advies geven: "Go with the flow juf, voor je het weet is het de dag na de kerstvakantie, dan komen de overzichtelijke rustige winterweken. Hef maandag om halfnegen meteen een Sinterklaasnummer aan. Laat voorlopig Piets water maar over Piets akker stromen."

Gevoelens

In de pauze had één van de kinderen een boomtakje gevonden. Op zich al een wonder op een vrijwel kaal nieuwbouw-schiereiland. Deze tak gaf bovendien blijk van een zekere levenslust: de voor volgende lente bedoelde knopjes waren al duidelijk waarneembaar. Des te erger was het, dat er vijf centimeter onder de top een knik, bijna breuk, zat.
Wat is er pijnlijker dan reeds in de knop geknakt te worden?
Juf weet er alles van.
Vandaar dat ze waardering had voor de zorgzaamheid van de vindster, maar toch: er moest gerekend worden en die invalide knaktak lag in de weg.
"Niet doen", siste het kind toen juf de patient in de vensterbank wilde zetten, "hij is nog niet verbonden".
"Ik haal wel een plakbandje", ging de juf meer dan van haar verwacht mocht worden met het kind mee.
Het bleek een belachelijk voorstel.
Wonden verbindt men met verband en niet met plastic.
Dat wist iedereen.
En zo kwam het dat de juf na schooltijd met een tak op schoot zat die een wit verbandje in top had.
De oorspronkelijke verpleegster was lekker naar hockey.
Vergeten dat een stick ook ooit een tak was.
Met gevoel.

Zand

Hedenmorgen trof het verbaasde voltallige onderwijzerscorps een enorme dichtgeplakte kartonnen doos aan. In de hal bij de voordeur.
Hij was geadresseerd: Pietenhuis, Friesland; zelfs de straatnaam stond erop.
Men besloot, na spoedberaad, de doos uit te zullen pakken als de ouders weg waren.
Met alle groepen 1 t/m 4 als getuigen.
Zo dacht men de schuld voor het schenden van het postgeheim af te kunnen wentelen op tere kinderzielen.
Omdat er altijd wel een kind rondloopt dat nogal behulpzaam is en dat zelf wel alvast even een lekkere grote doos openritst, werd juf Aukje op wacht gezet.
Zij uitte kreten als: "Kijk nou, een doos, waar komt die nou weer vandaan!"
En "Pietenhuis, wat wordt hier bedoeld?"
Maar ook, tegen een ouder: "Ach rij jij die doos vandaag even naar Friesland, hij staat hier behoorlijk in de weg!"
Nooit geweten dat er mensen bestonden die nog moeilijker wakker werden dan de juf.
De ouder vermoedde echt geronseld te worden voor een idiote bezorgklus via de Afsluitdijk, mompelde ontwijkende antwoorden en maakte dat ze wegkwam. Zij vermoedde niet dat juf een Zwarte Piet van vlees en bloed aan het aanprijzen was die muisstil in de doos op haar onthulling zat te wachten.
De spraakverwarring had de op haar beurt slaperige juf pas 's middags door, toen de ouder de zaak kwam uitleggen.
Juf vergeet zo vaak dat ze een juf is.
Juffen pleegt men minder snel met korrels zand te nemen.

Op verzoek

Sch en ch zijn vaste lettergroepen

Klik twee keer op de tekening om hem goed groot te kunnen zien.
Wat in de tekstballonnetjes staat , is ook de moeite waard.
Twee keer de ch goed toegepast, waarvan één keer in gezelschap van de s.
De juf is ontroerd.

Gelofte maakt schuld

Als er nog stoffen zakdoeken gebruikt zouden worden zou juf daar per dag vele knopen in leggen .
Zoals de zaken er nu voor staan hebben haar jasjes zakken die uitlubberen door het vervoer van ontelbare geschreven geheugensteuntjes.
Dit is er zo één.
Niet dat het veel heeft geholpen.
Juf vindt het veel makkelijker die veters van die gympen even "snel, snel" zelf te strikken.
Alleen om niet af te gaan in eigen ogen zegt ze daarna plichtsgetrouw (terwijl ze haar ogen ten hemel slaat): "Help me herinneren dat ik je zeer binnenkort een veterlesje geef."
En zo'n jongen houdt zich daar dan weer wel aan.

Nare droom

"Ik heb een nachtmerrie gehad!", meldde de leerling.
"Vertel me alles", antwoordde de juf belangstellend.
"Er staken levende slangen uit je haar!" , kreeg ze vervolgens voor haar kiezen.
Juf overweegt de aanschaf van een tondeuse.

Condens

Blijkbaar zit het verhalen bedenken de juf behoorlijk in het bloed.
Toen ze vanochtend zag dat de jufmobiel de enige auto in een lange rij geparkeerde voertuigen was zonder beslagen achterruit, concludeerde ze verheugd dat de grote boom waaronder geparkeerd was, beschutting tegen de ochtenddauw had geboden.
Dit zou ramen zemen op de vroege morgen schelen.
Deze laatste zin was de enige in het verhaal die uitkwam.
De rechterzijruit lag finaal aan barrels.
Het Smartje had lekker door staan tochten, vandaar dat er geen sprake was van condens van enige betekenis.
Terug naar huis dus, school gebeld dat ze wat later kwam en zich op omafiets door het verkeer gestort.
Badend in het zweet aan de werkdag begonnen.
En geen zeem om zich af te lappen te bekennen.

Hete koffie

Kinderen en juffen praten vaak langs elkaar heen. Soms komen ze daar door een tekening waarop het besprokene is weergegeven achter.
"Je mag koffie voor me halen, als een volwassene de beker vult en voor je in een emmer zet", was de juffenboodschap.
Het kind heeft begrepen: "Okay, ik klim op een kruk, ga onder de kokendhete tuit van de koffiekan staan en besproei mezelf met koffie".
Toch nog maar even een goed gesprek aan besteden.
Wat is die juf trouwens overdreven uit de kluiten gewassen weergegeven.
En dan ook nog zo'n dunbenig kortebroekenknulletje als tegenspeler op dezelfde tekening.
Dat kind doet het erom.

Pacootje

Vanmiddag was de juf vrij.
Ze besloot op bezoek te gaan bij een keurige, kleurrijke dame van haar eigen leeftijd.
Tot haar verrassing had deze dame een papegaai te logeren die luisterde naar de naam Paco. "Pacootje" stiet het dier om de minuut flirterig uit. Meteen gevolgd door: "Pas op hoor!"
Wanneer leert de juf toch eens luisteren? Ze nam de sprekende vogel niet serieus en vroeg of hij even "vrij" mocht.
"Ben je dan niet bang?", vroeg de dame.
Weer zo'n potentieel moment van bezinning dat op een dienblaadje werd aangereikt.
Welnee, de juf was voor de duvel en zijn ouwe moer nog niet bang: los met die vogel, Paco mocht komen.
Op het moment dat de deur van de kooi openzwaaide, straaljagerde Paco naar buiten en stortte zich op jufs weelderige haardos.
"Foei Paco!", schreeuwde de dame.
En tegen juf: "Hij vindt dat je aantrekkelijk haar hebt."
Paco ging als reactie op de vermaning een etage lager, op jufs schouder, het vlees van haar vingers zitten pikken. Het levende vlees wel te verstaan.
Ze vreesde namelijk inmiddels voor het licht in haar ogen en probeerde zich van de snavel van de schat af te schermen.
Pas na vier pogingen liet Pacootje zich met chocoladevlokken terug lokken naar het dak van de kooi waar hij voor eeuwig naartoe verbannen zou moeten worden.
Juf schoot wat eerder dan gepland, en minstens zes helderrood bloedende wondjes rijker, in haar joppertje.
"Doei!", kweelde het gevederde gevaarte vanaf het dak van zijn kooi. "Tot ziens!"
Als hij maar niet kortgeleden met vogelkennissen gezwommen heeft in open water.
Want met het geluk dat deze juf heeft krijgt ze dan geheid de vogelgriep.

Een dag in de week

De juf zit op de berg, het kind glijdt onder haar supervisie naar beneden.
Beneden wacht de dolfijn met de dichte bek.
Dit achtte de maakster zeer plausibel.
Niets ongewoons aan.

Hondenjasje

Het knuffelhondje dat af en toe met een kind mee naar huis mag, komt soms terug met een cadeautje.
In dit geval een in huisvlijt vervaardigd rood dekje tegen de kou.

Geluid op papier

Inmiddels hebben de juf vele sollicitaties naar baantjes in de klas bereikt.
Deze sollicitante wil "De dingen zoeken die andere kinderen kwijt zijn."
Het mooie aan de tekening is dat de geluidsgolven die van links komen worden weergegeven in normaal schrift. De dankbare klanken van rechts worden in spiegelschrift neergeschreven.
Zelf zegt juf spiegelbeeldig "Goed zo!"
Een mooie tekst voor een leerkracht.

Gezichtspunt

"De hoofdletter IJ is precies hetzelfde als de kleine h", meldde één van de
creatievere enthousiastelingen vandaag.
"Dat zal wel weer", bromde de juf.
Maar het bleek waar. Hou uw beeldscherm maar op zijn kop.
Didactisch gezien misschien onverantwoord, maar juf liet oogluikend
hele ritsen schoonschrift-letters h produceren.
Om aan het quotum hoofdletters IJ te geraken.
Er staat per dag meestal wel meer op zijn kop dan een enkel lettertje.

Politiek in de polikliniek

Op het moment dat de radioloog een gevoelige plaat onder jufs ijzeren knie schoof, informeerde hij min of meer belangstellend naar haar beroep.
"Geeft u ook gymlessen?", vroeg hij verder.
Blozend gaf juf toe dat ze, weliswaar niet al te wendbaar qua lichaam, maar misschien lenig van geest genoeg was om de kinderen één keer per week door een circuitje te jagen.
"Ja, ja", startte de man een nog minutenlang doorgaande tirade.
"En wij maar met zijn allen achter die Amerikanen met hun massavernietigingswapens aanrennen. En maar meebetalen. Een beetje behoorlijke investering in de eigen jeugd is er niet meer bij."
Juf sloop het aankleedhokje weer in. Gelukkig waren de foto's in een keer gelukt.

De roep naar de roedel

Laatst nam één van de kinderen een boek mee naar school waarin de taal der honden voor mensen uit de doeken gedaan werd.
Toevallig was de luisterhond die dag in persoon aanwezig.
Bij de praktische aanwijzing: "Probeer eens als een wolf te huilen, je zult merken dat je hond vanzelf met je mee gaat doen", richtten prompt dertig startklare snuiten zich naar de kille tl-buizen.
"Niet doen", huichelde de juf, "Meester M. kan geen rekenles geven als wij met zijn allen voor wolf gaan spelen, ik zal vanavond thuis zelf naast de hondenmand gaan huilen. Het resultaat zal ik jullie onverwijld melden."
Het is er nog steeds niet van gekomen. Omdat de juf de kunst van het huichelen slechts onder bepaalde omstandigheden tot in de perfectie beheerst, heeft ze totnogtoe steeds bekend dat ze niet gehuild heeft. En zeker niet aanstekelijk.
"Je krijgt nog één keer genade, dan is het afgelopen", beet de eigenaar van het hondenboek haar vandaag toe.
"De volgende keer dat die hond komt, huilen we zelf wel."
Dus zodadelijk misschien toch maar even het commentaar van het eigen nageslacht trotseren?