Pacootje

Vanmiddag was de juf vrij.
Ze besloot op bezoek te gaan bij een keurige, kleurrijke dame van haar eigen leeftijd.
Tot haar verrassing had deze dame een papegaai te logeren die luisterde naar de naam Paco. "Pacootje" stiet het dier om de minuut flirterig uit. Meteen gevolgd door: "Pas op hoor!"
Wanneer leert de juf toch eens luisteren? Ze nam de sprekende vogel niet serieus en vroeg of hij even "vrij" mocht.
"Ben je dan niet bang?", vroeg de dame.
Weer zo'n potentieel moment van bezinning dat op een dienblaadje werd aangereikt.
Welnee, de juf was voor de duvel en zijn ouwe moer nog niet bang: los met die vogel, Paco mocht komen.
Op het moment dat de deur van de kooi openzwaaide, straaljagerde Paco naar buiten en stortte zich op jufs weelderige haardos.
"Foei Paco!", schreeuwde de dame.
En tegen juf: "Hij vindt dat je aantrekkelijk haar hebt."
Paco ging als reactie op de vermaning een etage lager, op jufs schouder, het vlees van haar vingers zitten pikken. Het levende vlees wel te verstaan.
Ze vreesde namelijk inmiddels voor het licht in haar ogen en probeerde zich van de snavel van de schat af te schermen.
Pas na vier pogingen liet Pacootje zich met chocoladevlokken terug lokken naar het dak van de kooi waar hij voor eeuwig naartoe verbannen zou moeten worden.
Juf schoot wat eerder dan gepland, en minstens zes helderrood bloedende wondjes rijker, in haar joppertje.
"Doei!", kweelde het gevederde gevaarte vanaf het dak van zijn kooi. "Tot ziens!"
Als hij maar niet kortgeleden met vogelkennissen gezwommen heeft in open water.
Want met het geluk dat deze juf heeft krijgt ze dan geheid de vogelgriep.