In de pauze had één van de kinderen een boomtakje gevonden. Op zich al een wonder op een vrijwel kaal nieuwbouw-schiereiland. Deze tak gaf bovendien blijk van een zekere levenslust: de voor volgende lente bedoelde knopjes waren al duidelijk waarneembaar. Des te erger was het, dat er vijf centimeter onder de top een knik, bijna breuk, zat.
Wat is er pijnlijker dan reeds in de knop geknakt te worden?
Juf weet er alles van.
Vandaar dat ze waardering had voor de zorgzaamheid van de vindster, maar toch: er moest gerekend worden en die invalide knaktak lag in de weg.
"Niet doen", siste het kind toen juf de patient in de vensterbank wilde zetten, "hij is nog niet verbonden".
"Ik haal wel een plakbandje", ging de juf meer dan van haar verwacht mocht worden met het kind mee.
Het bleek een belachelijk voorstel.
Wonden verbindt men met verband en niet met plastic.
Dat wist iedereen.
En zo kwam het dat de juf na schooltijd met een tak op schoot zat die een wit verbandje in top had.
De oorspronkelijke verpleegster was lekker naar hockey.
Vergeten dat een stick ook ooit een tak was.
Met gevoel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten