Ineens sloeg het gisterenavond toe.
Keelpijn en koude rillingen.
Juf E. was nog op bezoek.
Samen met haar had de zieke toen ze nog niet zeker wist dat ze ziek werd laat in de middag een frietkot bezocht.
Dat had ze al haar hele leven, dat ze dacht dat een pittig hapje van het een of ander wonderen zou doen als ze zich een beetje slap en moe voelde.
Het frietkot werd mede gefrekwenteerd door ontspannen in en uit trippelende eenden en spreeuwen.
Plotseling kwam door de zijdeur een grote vrouwtjeseend binnengestraaljagerd.
Vliegensvlug maakt zij een wending pal boven de frituurpan.
Haar pootjes hingen bijna in het vet.
Versuft landde ze op de drempel van de snackbar.
De baas schoof haar liefdevol met zijn voet naar buiten.
"Die kamikaze-Peking-eend heeft niets, dames", zei hij.
Noem dat maar niets.
Dat je als je eenmaal in je bed ligt alsmaar die eend alsnog in die pan ziet landen.
Echt iets voor als je verhoging hebt.
Gelukkig stopte juf E. haar collega nog even in voor ze wegging.
En zette ze een glaasjes sap binnen handbereik.
Waar zou de juf zijn zonder haar collega´s?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten