Zielig

De achterkant is ook best zielig....

Mededeling

Als de kinderen mijn aandacht dringend van node hebben, dienen ze hun 'rode bordje' duidelijk zichtbaar op hun tafel te zetten. Alleen absolute noodgevallen gaan voor. Er is in de groep de laatste tijd sprake van opmerkelijk veel noodgevallen. De een heeft geen potlood, de ander wil een pleister. Ook moet men dringend naar het toilet en of ik dat officieel goed wil keuren graag.
Sommigen houden het bij het schrijven van droeve mededelingen op het lokbord.
Zoals deze: mijn nietmachine is kapot.

klikkerdiklak

Liefde

Vandaag werd alweer het derde voorjaarsei van Jan de valkparkiet naar binnen gedragen. Dit keer in een houten eierdopje, verzonken in watten, met plastic cellofaan eroverheen.
De baas wilde het, ondanks recente eierrampspoed, opnieuw vanuit de hand tonen.
'Maakt niet uit juf, het is al lang gekrakt', stelde hij mij gerust.
Dat zoveel liefde zo vernietigend uitpakt.

Mop

Toen ik laatst chagrijnig voor de klas stond, verzocht ik nederig mij een reddingsboei toe te werpen. "Wie kent er nog een goeie mop?", vroeg ik.
Daar draaide L. zijn hand niet voor om. Smakelijk stak hij van wal over een kabouter die aan zijn neus wilde laten trekken. Door verwarring over de exacte afmetingen van de dwerg (begrijpelijk, ze worden schaars), werd het wezen niet bij de neus, maar bij een lager gelegen lichaamsdeel genomen.
Ik kende hem al. Toch lag ik in een juffendeuk.
Bij moppen gaat het nou eens niet om de inhoud.

Idealen

Het regent de laatste tijd parkeerbonnen onder het correct parkerend personeel van de school.
Vandaag gingen de muziekleraar en de juf gezellig samen verhaal halen bij de deelraad.
Bezwaar aantekenen lukt namelijk niet op de gewone manier. De bekeurende persoon stottert gewoon op de bon dat hij/zij/het geen geldig parkeerbewijs heeft aangetroffen. De code op de kaart correspondeert namelijk niet met het kenteken van de betreffende auto, maar met het bedrijf, met de school dus.
Dit gaat bekeurdertje boven de pet. Wel mooi 50 euro de bon en sommigen van ons hebben er al drie (3) voor de kiezen!
Als er nog invloedrijke in de gemeentelijke politiek geïnfiltreerde ouders zijn, mogen ze zich nu melden. Kom maar op met die kruiwagens!
Het onderwijs aan uw kleine knul of meid is in het geding. Voor niets gaat de zon op en we willen wel iets overhouden, aan zo'n dagje lesgeven.
Zo idealistisch zijn we nou ook weer niet.
Hoewel de mogelijkheid te gaan fietsen serieus in overweging wordt genomen.

Kras

Voor we naar gym gaan, houd ik een opvoedend praatje. Over hoe belangrijk het is, niet aan geparkeerde auto's te zitten bijvoorbeeld. 'Zelf heb ik', vertel ik, 'ooit een lange kras aangetroffen op mijn net nieuwe auto en toen was ik niet blij. Weet je wat? Ik zal die kras straks, als we er toch langslopen laten zien.'
Verheugd veert de klas op; een kras op een juffenauto overtreft als je zeven bent menig wereldbericht.
Als we, om de beurt aan de ruim één meter lange, golvende, met een scherp voorwerp aangebrachte, twee panelen beslaande streep staan te voelen, heeft een kind een uitgesproken mening.
'Wat is ie mooi, juf! Het lijkt wel of hij in de fabriek gemaakt is.'
En inderdaad volgt de belijning de carosserie bijna sierlijk.

Autoriteit

Eén van de kinderen sleept 's ochtends trots een boodschappentas vol op de buitenschoolse techniekcursus bij elkaar geknutselde spullen naar binnen. Die middag is er een afsluiting/tentoonstelling voor de ouders gepland.
'Zet maar in de keuken, daar loopt niemand ertegen aan', zeg ik.
Na een uur, als iemand een slokje water gaat drinken, gaat er een door merg en been gaand alarm af.
Ik begin niet meteen met ontruimen, omdat ik gewend ben vantevoren te horen wanneer er brandalarm is.
Een autoriteitscomplex dat ooit kamervragen waardig kan zijn.
Net als ik besluit het signaal toch maar op eigen kracht als aanzet tot onmiddellijke ontruiming te interpreteren, stuift de eigenaar van de tas naar de keuken.
'Ik weet wat dat is, ik weet wat dat is!', juicht hij.
Zijn zelf gemaakte boevenalarm blijkt het te doen. En hoe.

Foto van Jan

KLIK
Jan blijkt geen gras- maar een valkparkiet te zijn!

Vingertje

Vandaag, in de tempel op de Zeedijk, vielen alle kinderen spontaan op hun knietjes voor het altaar en begonnen vol overgave te bidden.
Op de Nieuwmarkt aten we even daarna een koek van de Chinese bakker. Eén van de jongens voerde de duiven. Hij lette erop dat alle duiven aan de beurt kwamen. De rest joeg de groep vogels op. Degene die de duiven voerde, bewandelde het boeddhistische pad.

Jan, de meisjesparkiet

Vanochtend werd me een rijk met plastic edelstenen beplakt kitschkistje onder de neus geduwd. Erin lag een vers gelegd eitje, van Jan de parkiet.
Jan, de meisjesparkiet met de mannennaam.
Of hij 'er een rondje in de kring mee mocht lopen', vroeg het baasje, dat het eitje teder in witte en lichtblauwe watten verpakt had.
'Nou, zou je dat wel doen?', antwoordde ik. 'Hou het goed vast, anders breekt het.'
'Het vorige ei heb ik per ongeluk doormidden geknepen, maar deze keer doe ik voorzichtig', was het antwoord. Prompt hield hij het ei zo losjes vast, dat het viel.
Hij raapte het weer zo'n beetje bij elkaar en blijmoedig bezag hij het parkietenstruif dat via zijn handen op het linoleum droop
Sommige jongens zijn onverwoestbaar..

Fristi

Van de schoolfotograaf moesten we 'Fristi" roepen. Het mocht eventueel ook 'spaghetti' zijn. Of : 'spinazie'.
Ik zal evengoed wel weer zeer zwaarmoedig overkomen op de klassenfoto.
Op de teamfoto heb ik dit weten te voorkomen door de luisterhond op schoot te nemen.
Maar tederheid ten aanzien van een hond toont weer tot in lengte van dagen excentriek.
Zo is er altijd wat.
Alles is ijdelheid.

Hekking

Deed ik vandaag, geïnspireerd door de herhalingen op televisie, een niet onverdienstelijke imitatie van wethouder Hekking, die zich voor de burgemeester dringt.
Werd ik er koel op gewezen dat het niet leuk is als je jezelf op de voorgrond plaatst.
Ik word oud.

Gum

Door de jaren heen, woeden er gummenoorlogen in mijn vierde groepen.
Ik kan daar inkomen. Een gum is lekker kneedbaar en ruikt goed. Allicht dat je er als kind een paar wilt hebben en geen genoegen kunt nemen met alleen dat ene zielige schoolgummetje.
Nu heb ik een trendbreker ontdekt. Toen ik een jongen vroeg een fout uit te gummen stak hij een vinger in zijn mond.
'Hij gumt altijd met spuug, juf', zeiden de kinderen in zijn groepje.
Wat zou ik toch nog meer allemaal niet weten?

Chinees eten

Omdat ons nieuwe project over China gaat, ben ik blij verrast te ontdekken dat één van de jongens een Chinese opa heeft. Als het even kan, moet ik zien die opa mét al zijn authentieke kennis, gezwind de klas binnen te lokken.
De jongen in kwestie heeft daar wel oren naar.
Hij vertelt me het een en ander en komt flink op stoom.
Wist ik bijvoorbeeld, dat de vader en moeder van opa uit China zelf kwamen en dat opa hier geboren is? En dat het toeval wilde, dat opa nou net precies zijn eigen oma tegenkwam, dat die twee verliefd werden en dat toen zijn moeder 'kwam'?
Ik sta paf. Maar zakelijk als ik ben, informeer ik in één adem door naar opa's eetgewoontes. Opa eet zeker altijd Chinees eten en misschien zou kleinzoon willen vragen of hij in de klas kookles zou willen geven?
Tuurlijk geen enkel punt, opa kookt altijd als hij bij hem gaat logeren: patat en frikandellen.
Maar dat is geen Chinees, zeg ik, hard maar vastberaden.
"Wel waar, hij maakt het altijd', is het even standvastige antwoord.

Huiswerkwens

'Juf, mag ik huiswerk voor rekenen?'
'Hoezo dat ineens, jongen?'
'Nou, ik wil het graag snappen.'
Tot voor kort sprak hij onder rekenen slechts over zijn parkiet.
Moge zijn kindskinderen koekjes eten.

Wolvin

Deze juf zat vandaag tot zes uur 's avonds een beetje te prutsen in haar klas. Na een vakantie, hoe kort ook, moet alles weer even door haar handen gaan. Ze heeft dan namelijk geen idee meer waar wat ook weer lag en waar alles ook alweer om draaide.
Toen een even ijverig collegaatje om vijf uur, het gevreesde uur van de energiedip, een handje paranoten aanreikte, begon ze, vanonder de klep van haar colbertzak, verheugd te knabbelen.
Plotseling stootte ze een kreet uit! Haar stem leek op die van de wolf in de Wolf en de Zeven Geitjes. Een stompje krijt had zich, vermomd als paranoot, tussen haar malende kaken gedrongen.
Juf wist meteen weer waar ze werkte: op een school.