Toen ik laatst chagrijnig voor de klas stond, verzocht ik nederig mij een reddingsboei toe te werpen. "Wie kent er nog een goeie mop?", vroeg ik.
Daar draaide L. zijn hand niet voor om. Smakelijk stak hij van wal over een kabouter die aan zijn neus wilde laten trekken. Door verwarring over de exacte afmetingen van de dwerg (begrijpelijk, ze worden schaars), werd het wezen niet bij de neus, maar bij een lager gelegen lichaamsdeel genomen.
Ik kende hem al. Toch lag ik in een juffendeuk.
Bij moppen gaat het nou eens niet om de inhoud.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten