Als ik met de rekenles wil beginnen, heb ik buiten de concurrentie van een dikke spin gerekend.
Het lukt mij niet om de aandacht gevangen te houden, deze spin heeft een ijzersterke troef.
Hij bezit slechts zeven pootjes. Zoals elke kenner weet is dit er een te weinig.
Ik moet het dier zijn five minutes of fame gunnen.
'Wie weet waar dat achtste pootje gebleven zou kunnen zijn?', vraag ik zoetsappig.
De klas gaat er eens goed voor zitten.
Hij zou onder een auto gekomen kunnen zijn? 's Nachts bekneld hebben kunnen zitten tussen de plafondplaten en zich los hebben moeten wrikken?
Iemand heeft de poot er moedwillig afgeknakt?
Hij heeft de achtste poot onder zijn eigen lichaam opgevouwen en zit erop?
Is hij misschien invalide geboren?
Enthousiast ga ik in de fantasieën mee.
'Jullie mogen er straks naar hartelust over schrijven', beloof ik vals. 'Als het maar zonder spelfouten is.'
Tevreden zetten we ons aan het rekenen.
Nooit meer wat over dat beest gehoord.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten