Vlak voor het paasontbijt worden me de twee meest recente eieren van Jan getoond.
Ze passen samen comfortabel in de inmiddels bekende eierdop.
'Hij kan er twaalf per jaar leggen!', zegt P.;(dat u vast weet dat dit niet het laatste Janverhaal zal worden).
'Dat ene eitje is al een omeletje, van dat andere zou je nog een spiegeleitje kunnen bakken.'
Ik zie het onmiddellijk voor me: aan de familiepaasbrunch gezeten, laat ik een miniem spiegelei op een piepklein boterhammetje glijden. De rest van het gezelschap moet het doen met een gewoon kwartelei.
'Doe je weer aan de lijn kind?', vraagt deze of gene.
'Welnee', zeg ik dan, 'ik eet een ei van Jan' en ik snij vijf hapjes los rond de dooier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten