De laatste vrijdag van deze herfstvakantie. Ik strijk met Zowie aan mijn voeten, neer op een terras in het Vondelpark.
Al snel hoor ik de strenge stem van mijn overleden grootmoeder in mijn hoofd klinken.
'Moet je die kinderen nou toch zien! Die schuiven met plastic dienblaadjes door de grinthopen. Zo komen er krassen op. Waarom zeggen die ouders daar niets van?'
Ik geef haar gelijk, met misprijzende juffenblik volg ook ik de illegale verrichtingen van de vijf-jarigen.
Er komt een moeder op me af. Ze zal toch geen gedachten kunnen lezen? In het Vondelpark is alles mogelijk.
'Mevrouw, mogen wij uw dienblaadje?', vraagt ze. 'Dan kan mijn dochtertje ook meespelen'.
Even overweeg ik een vlijmscherpe preek, maar dan besluit ik te poseren als vriendelijk vrouwtje.
'Natuurlijk', zeg ik met een glimlach.
Sorry oma.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten