Bij het eerste bezoek aan menig door mij bezocht schrijfclubje werd ik gesommeerd mijn favoriete kinderboekentitel te noemen.
Voor mij was dat, op grote afstand, Daan Zonderlands trilogie over Jeroen, de drager van de Zilveren Sleutel.
Nog jaarlijks herlees ik Jeroen en soms zelfs een paar andere titels stammend uit Zaandonderland.
Het taalgebruik zou archaïsch zijn. De vergelijking met vlot geschreven jeugdboeken van nu zou in het nadeel van figuren als Kees de kankeraar ("Ik wil spinazie met een zacht gekookt eitje en voor toe, alleen aardbeien met slagroom, is dat soms teveel gevraagd? Is er dan niemand die respekt heeft voor een oude schildpad?") en Isidoor de ezel ("dus voor die hoed eulalia, of desgewenst hoera, hoera") uitvallen.
Vandaag ging ik lunchen bij meisje M. en wat toonde ze mij stralend?
"Een leuk boek juf! Ik heb het bijna uit."
Jeroen.
Leve het archaïsch taalgebruik.
Viva Zaandonderland.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten