Rowe nam vandaag een honkbal mee naar school die hij bij het WK op de spelers had veroverd. Het ding zat onder de handtekeningen van exotische internationals.
"Hoe hij dat voor elkaar had gekregen?", vroeg een kind. "Sprak hij sinds kort soms Panamees en Cubaans?"
"Welnee", antwoordde Rowe, "ik hield die bal gewoon voor ze en dan tekenden ze, ik hoefde niet eens iets te vragen."
Oh, als die dag ooit nog eens komen zou : dat de juf een bloknootje voor haar neus geduwd zou krijgen en dat een naamloze bewonderaar dan gedienstig een potloodje zou aanreiken. Een potloodje met een scherp puntje.
De taal der ijdelheid, die zou de juf dan vloeiend blijken te beheersen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten