Tijdens het speelkwartier maakte een troepje jongens een oorverdovend kabaal. Terwijl vlak vantevoren de afspraken nog wel zo duidelijk op een rijtje waren gezet.
"Goed, we zullen er aan denken, we zijn rustig bij de flat van de buren", was er aan alle tafeltjes geknikt. Vanwaar dan deze opgewekte aanstoot gevende kakafonie?
De geroutineerde juffenpreek vond plaats zittend op de stoep. Alle boetvaardige kindertjes knikten ernstig en beloofden beterschap.
Toen ze dus maar genade kregen en weer mochten spelen, durfde er één niet.
Die had een belletje om van het formaat dat ook menig poesje draagt.
En was bang geworden daarmee de hele flat, die waarschijnlijk vergeven van de nachtdiensten draaienden was te zullen wekken.
Misschien een idee: ze allemaal een paar belletje om binden waarmee ze niet durven te rinkelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten