Transactie

De school organiseert een rommelmarkt voor 'het goede doel'.
Loffelijk initiatief. In het onder de leerkrachten verspreide reglement staat echter dat kinderen niet zelf voor geld iets mogen kopen. Ouders dan wel verzorgers zijn de enigen die de portemonnee mogen trekken.
Daar veel ouders werken is dit een regelrecht rampenscenario.
'Juf!', komt D. op me afgestormd. 'Ik bedoel : Aukje!'
Een vergissing in aanspreektitel die zijn verwarring treffend uitdrukt.
'Ik heb een knuffel gezien, een leuke, maar ik heb geen geld...'.
'Waar is dat ding', zeg ik zo onaangedaan mogelijk. "Ik koop hem voor je, maar het geld wil ik terug. En als je niet betaalt, moet je de vloer van de klas dweilen. Twee maal.'
Hij vindt het best.
Vijf minuten later staat hij hijgend en verwilderd opnieuw voor mijn neus.
'Wat zei je nou?Krijg je €75,00 of €0,75 van me?'
De schooljuffrouw in mij wil op dat moment maar twee dingen: een schoolbord en een krijtje.
Ik krijg bijna mijn zin.
Hij vraagt of ik het even op zijn hand wil schrijven. Dan kan hij het niet opnieuw vergeten.

in de war en paniek

Wel even groter klikken

Ik ben door de war juf, schrijft de een.

Ik raakte in paniek, de ander.

Eerst boven de opgave. Bij nader inzien verkiest ze schriftelijke communicatie vanuit de hokjes van de tabel.

Omdat ze zeker weet dat een echte juf daar  op zoek zal gaan naar antwoorden.

Doosje

'Waarom staat die broodtrommel op je tafel jongen? We zijn aan het rekenen.'
'Dat is mijn brood niet juf, dat zijn mijn rupsen.'
'Rupsen stikken in dichte trommels. Je moet een gaatje open laten.'
'Ik wil niet dat ze ervandoor gaan!'
'Zet die doos op een kier, of breng ze naar buiten! Nu!'
'Nou heb ik ze nog laten vallen ook...'
Voor ze allemaal gevangen en buiten op een struik geplaatst zijn, is de les voorbij.
Op naar het volgende intermezzo.

Goede doelen

'Ik ben nog wel een kind met een platte tv', zegt ze.
'Ik heb heus wel wat rommeltjes liggen voor arme kinderen.'
Ze snuift en gaat achterstevoren op haar stoeltje zitten.

Boos

Wat hebben de kinderen in groep vier geleerd? Ik ben er benieuwd naar. Vandaar dat ik de opdracht geef een kort opstel over dit onderwerp te schrijven. Gecorrigeerd en keurig getyped zal het aan het rapport dat naar de ouders gaat worden toegevoegd.
Zoekt men de waarheid dan moet men soms even slikken.
Ik heb de tafels van vermenigvuldiging geleerd, schrijft menigeen braaf.
Taal op Maat vond ik stom, schrijft een enkele durfal.
Plotseling een dreun voor mijn hoofd.
Ik heb geleerd dat ik voor boze juffen niet bang hoef te zijn, schrijft L.
Staat hier: veel geschreeuw en weinig wol of: ze valt uiteindelijk toch wel mee.
Aangeslagen probeer ik haar in een voor mij zo gunstig mogelijke richting te sturen.
Dat vindt ze totaal onnodig, ze laat het zo.
Er staat wat er staat en daar moet de juf het maar mee doen.

Verpletterende Boete

Als het het telefoonboek van New York geweest was, was het me ook gelukt. In één soepele beweging scheurde ik de Donald Duck, jaargang 2004, nummer 21, doormidden.
Hiermee het slechte voorbeeld gevend op minstens de volgende gebieden.
Ten eerste: vernieling van andermans eigendom.
Ten tweede: ongegeneerd ten toon spreiden van drift.
De eigenaar van het tijdschriftje kwam binnen de kortste keren verhaal halen.
Wist juf wel dat de DD die ik van zijn vriend had afgepakt eigenlijk van hem was?
En wat of ik eraan dacht te doen? Op welke termijn?
Heeft er nog iemand het onderhavige nummertje in bezit?
Oh, die kinderen te zullen kunnen verpletteren met mijn vindingrijke en elegante genoegdoening!

Ondervraging

Pal voor mijn woning rollen groepjes pubers uit een touringcar.
Ik registreer het uit mijn ooghoeken als ik na een ochtendje werken naar binnen wankel.
Wat komen ze doen? Bestuderen wat er van plan Zuid geworden is? Of komen ze voor de coffeshop twee straten verder?
Er wordt aangebeld. Tegenover me staan vijf jongeren, bloknootjes in de aanslag.
'Mogen wij u iets vragen mevrouw?'
'Natuurlijk jongens, vraag maar', zet ik me schrap.
'Zou u dit een voortuin willen noemen?'
Ze wijzen een beetje misprijzend op mijn geveltuintje. Mijn met duizendschoon, goudsbloemen, rozen en lavendel gevulde trots.
'Natuurlijk', bits ik, 'hoe zou je het anders willen noemen?'
Ze maken allemaal een aantekening: Voortuin: aanwezig.
'En dan nog een vraagje: beschikt u over een achtertuin?'
'Ja', hou ik het kort.
'Dan de laatste vraag, die is een beetje persoonlijk. Verkeert deze achtertuin in: slechte, gemiddelde, of goede staat van onderhoud?'
Ik aarzel.
'Geeft u gerust uw eigen mening', animeren ze.
'Goed', zeg ik, 'zeer goed.'
Ik sluit de voordeur.

Tenue

Onze gymjuf is de zachtaardigheid zelf. Dit wil niet zeggen dat ze geen duidelijke regels stelt.
En handhaaft.
Correcte gymkleding, ze staat erop.
Twee jongens komen al in de kleedkamer met me overleggen.
'Juf, ik ben mijn spullen vergeten, zegt de een. Denk je dat ik mijn korte broek en mijn shirt aan kan houden?'
En benauwd:' Zie ik er wel uit als een gewone jongen die naar gym gaat?'
De ander vergeet om de haverklap zijn schoenen. Omdat hij last van voetwratjes heeft, is dat een echt probleem. Hij mag niet meedoen zonder gympen.
Ik denk de zaak met de vader voor eens en altijd geregeld te hebben. We hebben het zelfstandig maken van zoonlief op dit punt gewoon opgegeven. De tas zal mij telkenmale door een volwassene persoonlijk overhandigd worden.
Zo ook vandaag.
Alleen jammer dat de appel niet ver van de boom blijkt te vallen.
Uit de tas rollen twee hagelwitte rechterschoenen maat 34.
Een tennis- en een sportexemplaar.
Hij is nog lang bezig met zijn pogingen zijn linkervoet in een van de schoenen te wurmen.

Lente 3

Klik voor heel erg veel groter...

Lente 2

Lente 1

Scherp

Door twee weken meivakantie vergat de juf glorieus dat ze in het onderwijs zat.
Vanaf vandaag geen twijfel meer: ze staat op scherp.
Deze laatste periode voor de grote vakantie zullen er voornamelijk indrukwekkende punten op de I gezet worden.
Om erin te komen, hierboven wat voorbeelden van kinderwerk.
Vers van de lentepers.