Snowman

We kijken naar een kerst-DVD.
'Ik was de sneeuwman', zegt er een.
'Dat kan niet, dat was ik al', werpt een ander daar tegenin.
'Dan waren we hem samen', oppert de eerste weer voorzichtig.
'Kan niet.'
Beslist.
Ik was wel dat meisje', zegt een van de meiden als de commentaarstem haar bevalt.
'Dat is een vrouwenstem, geen meisjesstem', sombert een jongen. 'Dat kan niet.'
Het luistert nauw als je de rollen probeert te verdelen.

Verwijdering 'sterke' lijm

1- aceton
2- lijmoplosser, verkrijgbaar bij het Kruidvat
3- strijken met steeds nieuwe lagen wc-papier tussen vlek en bout (zie kaarsvlek)

Stuccen

Het meisje dat de Poolse arbeiders op haar dak heeft, vertelde vandaag iets opmerkelijks. Wanneer de mannen het plafond stuccen, binden ze stelten onder hun schoenen. Hoe het emmertje met cement binnen handbereik blijft? Waarschijnlijk vormt dit probleem voor een Pool een rap op te lossen peulenschilletje. Misschien iets met krukjes met uitklappootjes. Of er staan één of twee hulppolen doodstil met een volle emmer op hun hoofd te wachten op een voldoende strak plafonnetje. Terwijl men uit hun vaatje tapt.

Foutje

'Mag ik iets vragen?', begon de vader voor dag en dauw verstrooid aan een in principe strenge tirade. 'Waarom heb je mijn zoon met de sterke lijm laten werken? Er bestaan toch niet voor niets kindvriendelijke lijmsoorten. Het kind kleeft nog steeds, terwijl het alweer gisteren onder jouw supervisie heeft zitten knutselen.'
Ik stamelde verontschuldigingen. Tot me te binnen schoot dat ik dit jaar niet tweelingzoon, maar tweelingdochter in de klas heb.
'Mijn God, nu kom ik op het weblog', verzuchtte hij, nadat ik dit triomfantelijk meldde.
En inderdaad...

Spiegeleitje

'Bij ons op het dak zijn een paar mannen een extra huisje aan het bouwen', vertelde het zevendegroepertje. 'Aha, Poolse arbeiders', veronderstelde de juf. 'Dat weet ik niet, het zijn werkmannen en ze komen inderdaad uit Polen', antwoordde ze.
'Waar wonen die mannen?', vroeg ik. 'Dat weet ik ook al niet, maar ze hebben hun eigen wc en kantine op het dak', vertrouwde ze me toe.
'Af en toe roepen mijn ouders dan of ze nog soep willen, of een spiegeleitje.'
'Hoe spoelen ze die wc door?', probeerde ik te plagen. 'Lozen ze op jullie huis, of is hier sprake van een chemisch toilet?'
'Kan me niet schelen, als je het maar opschrijft, ik wil ook een keer op je weblog', zei ze. 'Ben je trouwens eindelijk eens beroemd? Heb je al een paar boeken geschreven?'
'Ik doe mijn uiterste best', antwoordde ik bedeesd naar waarheid.
'Goed, laat het tegen die tijd maar weten, dan kopen we een exemplaar', besloot ze.
Iets om me aan vast te houden.

Gevoelens

Het kerstdiner voor leerkrachten werd gehouden in het restaurant dat bij de sportschool hoort. Toen ik het reusachtige aquarium dat daar hangt stond te bewonderen, kwam de jongeman met de enorme spierballen vertrouwelijk naast me staan.
'Kijk , dat is Dinkey, dat is een dondersteen, die pest Mollie altijd. Zie je hoe die rakker in Mollie's staart hapt? De roodbuikjes zijn al onder zeil, die liggen vaak lekker plat te slapen in een hoekje van het schip.'. Ik keek nog eens goed en zag dat het gevaarte dat in een hoekje lag, inderdaad een eersteklas imitatie van een met mos en algen begroeid scheepswrak was.
Met een duizelingwekkende snelheid bleef hij namen noemen en individuele eigenaardigheden van vissen opsommen.
'Ik maak me de laatste tijd zorgen om die hele grote daar, Dagobert', ging de man met de ijzeren greep door. 'Het lijkt wel of hij witte stip heeft. Ik denk dat ik hem binnenkort zal moeten isoleren. Het is een verschrikking voor de andere vissen als ik dat door mijn hele bak krijg.' Hij keek erbij alsof zijn oude oma met de kerstdagen met open TBC in de conversatiezaal van het bejaardentehuis zat te hoesten.
Toen ging hij de hapjes op tafel zetten. Hij torste met gemak tien volle schalen tegelijk.

Verlegen

Na schooltijd kwam de stagiaire de klas binnen met bovenstaande missive.
'Raden van wie', zei ze. 'Hij vroeg aan mij of ik het wilde overhandigen.'
Juf had het in één keer goed. Zo tegen de kerstvakantie kent ze haar pappenheimers.

Traktement

Juf had het plan opgevat haar juffentraktement wat aan te vullen. Zij waste en droogde reeds jaren doelloos op knaapjes hangende winterjassen. Schattige kledingstukken van toen de kinderen nog klein waren.
Daarmee ging zij welgemoed op pad. Doel: de hoofdstedelijke nuffenzaak in tweedehandskleding.
'Die niet, dat niet en dat al helemaal niet, daar zit een vlekje op', werd haar waar alle nuffen bijstonden toegevoegd.
Bliksemsnel schakelde juf over naar haar eigen stand, die van weldoenster uit Zuid.
De kledingverzamelbak van Humana was gelukkig maar vijf minuten sjouwen ver.

Maandagmorgen

'In de krant stond een mooie tekening van Bouillabaisse', meldde ik slaapdronken aan het jongetje dat van tekenfilms houdt. 'Ik zal hem voor je meenemen.'
Niet begrijpend staarde hij me aan. 'Wat bedoel je?', kwam er met moeite uit. 'Wat moet ik daar dan mee?'
'Bouillabaisse, die rat', verduidelijkte ik. 'Hij heet Ratatouille', werd ik gecorrigeerd.
Allebei recepten waar lekker veel in gaat. Bovendien is er sprake van lang laten trekken dan wel pruttelen. Wij begrijpen onszelf.

Illusie

Bij het maken van een plukafspraak voor de luisterhond, viel mijn oog op een verzameling hondenzonnebrillen.
Voor de jetsethond die aan een stel handgebreide winterjasjes niet genoeg heeft tijdens de jaarlijkse skivakantie.
'Is het u echt nooit opgevallen hoe vermoeid uw dier met de ogen gaat knijpen op witbesneeuwde vlaktes?', informeerde de mevrouw van de hondensalon verbijsterd.
Verbeeldde de juf zich nog wel dat ze scherp kon observeren. Een illusie versplinterd.

Joegoslavië

'In pretparken ben ik totaal niet geïnteresseerd', mompelt hij terwijl hij met me over zijn werkstuk over Joegoslavië gebogen zit. Hij gaat dus, als juf het goed begrijpt, meer voor bijvoorbeeld politieke vraagstukken? Koortsachtig roep ik mijn kennis op. Joegoslavië, in welke delen was dat land ook alweer opgesplitst? Naast me hoor ik hem moeiteloos prevelen: 'Servië, Montenegro, Kroatië, Slovenië.....'
Hij onderbreekt zichzelf. 'Ik kan eindelijk de koprol aan de rekstok. Wil je hem zien?' 'Graag', grijp ik deze kans op gezichtsbehoud met beide handen aan. Ik stel me minzaam glimlachend op achter de gordijnen. Hij maakt een perfekte duikeling. Daarna gaan we samen naar de bibliotheek. Waar ik als hij per ongeluk het verkeerde boek uit de kast trekt, op doceertoon zeg: 'Nee, zet maar terug, Hongarije heeft er totaal niets mee te maken.'
Flauw.

Fiks

De jarige meldt zich verwilderd bij mijn tafel.
'Heb je die cake al op?'
'Nee, ik heb me ingehouden, die ligt op tafel.'
'Gelukkig, geef maar terug, juffen krijgen boterletter.'
Als ik de cake ingeleverd heb, vergeet ik dat ik buikpijn krijg van amandelen. Ik grijp het mes en hak een fiks stuk staaf af.
Aan zelfbeheersing zitten grenzen.

Kindertekst op de wijs van Zie de Maan.....

Hypochonderwijzeresje

Met stip in de onderwijstoptien: de punaise op de stoel. Jufs kinderen zijn te lief om een dergelijke afgekloven val te zetten. Bovendien heeft ze ze er niet voor nodig. Een paar punaises maakt ze snel genoeg zelf zoek in de chaos op haar bureau. Van de week was het goed raak. Ze legde haar linkerhand op een metalen puntje en leunde er secondenlang met haar volle gewicht op. Oh, de gruwel van dit alles! Juf uitte een ongecensureerde krachtterm. Het kind met de verpleegtaak plakte snel een kalmerende pleister. De hand is evengoed nog behoorlijk dik. Het zal toch geen bloedvergiftiging geworden zijn?

Vieze plakhaar

'Mag ik een vergrootglas?' Aandachtig bestudeert ze een haar die vastgekleefd zit in de plakrand van de brief die we zojuist van Sinterklaas ontvingen.
Na vijf minuten formuleert ze haar voorzichtige konklusie. 'Hij krult, hij is best lang, er zit een raar rond dingetje op. Ik denk dat het er wel een van Zwarte Piet zou kunnen zijn.'

Het mirakel van Mira

Het kan niet vaak genoeg door mij herhaald worden. De kinderen die de vierde groep bemannen, zijn zeven of acht jaar oud.
Dat de Sint dit jaar een doosje in ieders schoen deed, bevattende vijf wollen draadjes, de juf billijkt het: zelfs de goedheilige moet op de kleintjes passen.
Dat hij een door zijn Pieten in steenkolen-Engels omgezette Chinese handleiding op papier liet zetten: soit.
Maar dat de kinderen als kinderen zo blij waren!
Dat ze in en ingelukkig uren Eiffeltorens en bruggetjes hebben zitten knopen en ontwarren.
Dat is het echte mirakel van Mira.