Op mijn vrije woensdag staat er ineens een bloednerveus buurmeisje aan de deur.
Met kinderpostzegels. Ze wordt geflankeerd door haar moeder.
Met een joyeus gebaar koop ik setje Z. De twee velletjes postzegels. Alsof het niets is, gooi ik 2 euro 8 cent op de aankoopprijs. Het kan geen kwaad de buurvrouw in te peperen dat ik een goed buurmens ben.
'Je moet die mevrouw dat gele doorslagje geven', lispelt de moeder.
Nu slaat dochter op tilt. 'Daar heeft juf Frieda niets van gezegd!', brult ze bijkans. "Als ik dat doe, dan zal je Frieda weer horen, dat heeft ze NIET gezegd!'.
'Weet je wat', zeg ik, de situatie onmiddellijk op mezelf betrekkend, 'overleg voor de veiligheid even met juf Frieda, dan merk ik wel of je het nog in de bus gooit."
Wij zijn een tiranniek soort, wij juffen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten