Met de plattegrond voor me op tafel geef ik onder schooltijd aanwijzingen aan vier 'verhuizers'.
De rest van de groep heb ik getemd door ze te laten werken in het gloedjenieuwe tekenschrift.
De bedoeling is dat iedereen die op de plattegrond een rode stip voor zijn naam heeft gekregen aan een hoge tafel komt te zitten.
Bovendien moeten de hoogste tafels een beetje leuk aan de kant van het raam of aan de achterkant van een groepje geplaceerd worden. Zodat we in het centrum van de klas als het ware een werkkuil creëren.
Het oog wil ook wat.
Ondertussen mag ik niet vergeten dat bepaalde combi's reeds explosieve waarde getoond hebben.
Die niet naast die, maar die zeker wel tegenover die, mompel ik. Mijn hersenen draaien op volle toeren.
Kijkt zo'n joch van zeven me verbijsterd aan en begint tegen me in te gaan.
'Juf, die tafel kunnen we toch veel handiger laten staan en dat we dan die andere even zo schuiven? En als dat kind van plek ruilt met dat meisje daar, dan hoeven we toch helemaal niet te sjouwen?'
Telkens moet ik hem gelijk geven.
Hoe komt het toch dat de ene mens zoveel meer talent heeft voor bepaalde zaken dan de andere?
Ondertussen doe ik er mijn voordeel mee.
Ik weet wie ik de rest van het jaar moet consulteren bij mijn interieurprojecten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten