Het intense verdriet van het meisje wiens kat vannacht onder een auto kwam, kon ik navoelen.
Ook begreep ik dat andere kinderen ineens het verdriet over hun overleden cavia, hondje of oma omhoog voelden komen.
Op zeker moment echter, zat ik met dertien hartgrondig rouwende kinderen.
Als ze bijbelvast geweest waren, hadden ze luid geweeklaagd, kleren verscheurd en as over hoofden gestrooid.
Hier en daar kreeg ik de indruk dat, om niet uit de toon te vallen, wat extra verdriet uit de schoenen werd geperst.
Ik zie mezelf graag als een juf die niet voor één gat te vangen is, maar nu wist ik het niet meer.
Na een half uur groepshuilen werd ik behoorlijk autoritair.
'Nu is het weer welletjes', zei ik.
'Allemaal water drinken, adem halen en gewoon doen. Stoppen nu!'
Toen hebben we gezellig samen boterhammen gegeten en heb ik drie enge sprookjes voorgelezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten