Vanmorgen om acht uur stond er pal voor het raam van de klas een cementauto. Met zo'n in vol bedrijf zijnde, ronddraaiende, elke les onmogelijk makende, herrie-lading.
"Mijn God", was mijn eerste gedachte. "Dat betekent urenlang kinderen aan hun enkeltjes uit vensterbanken trekken, blijft niets mij dan bespaard?"
Meester M. gaf kalm collegiaal advies. "Niet moeilijk over doen, drie kinderen interviewtje voor laten bereiden, tegen alle andere geïnteresseerden steeds zeggen: sorry, zij zijn al druk bezig met die werkmannen, jullie moeten nu echt gaan rekenen."
Een puik plan. Ik kreeg er zowaar zin in. Dus ik loop meteen naar buiten met Wouter, om ons aan die mannen voor te gaan stellen, zeggen ze doodleuk: " We zijn voor vandaag net klaar met dit werk."
Heb ik dat? Blijft niets me dan ooit bespaard?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten