Vorstje

We gaan buiten spelen. Zelfs in de grote stad vriest het vijf graden. Het jongetje met de twee linkerhanden wijst met zijn gebolde buik in mijn richting. Hippend van ongeduld. Hij wil op zoek naar bevroren plassen. Nu. Die lastige rits staat tussen hem en zijn kwartiertje vrijheid in. Maar een juf dient op te voeden en zelfstandig te maken, herinner ik mij vaag van voor de kerstvakantie. 'Je mag op de warme gang blijven staan tot het je zelf gelukt is je rits dicht te doen ', zeg ik. Uit mijn ooghoeken volg ik vanaf het schoolplein zijn ongecontroleerde steeds wanhopiger worsteling met de panden van zijn jas. Dan kan ik het niet langer aanzien. Ik stuur een van de meisjes op hem af. Een seksistische actie mijnerzijds. Maar de boog kan niet altijd gespannen staan. Juf gaat wel weer leren ritsen en veters strikken en politiek correct doen, als  de dooi inzet.