Moordwapen

Gisteren, op de laatste vakantiedag, reden we over de Utrechtse brug de hoofdstad uit. Op weg naar de dichtstbijzijnde natuurstrook. Een konijntje stak recht voor onze wielen over. Het werd op zo'n anderhalve meter hoogte opgejaagd door een kauwtje. Of misschien door een roek. In ieder geval, door een grote zwarte vogel. Ik probeerde me in de vogel te verplaatsen. Was dit een geval van verregaande zelfoverschatting? Verbeeldde hij/zij zich, in vliegende vlucht happen lillend vlees uit het radeloze knaagdier te kunnen scheuren? 's Nachts in bed bedacht ik een andere oplossing. Die kauw probeerde onze Smart als moordwapen in te zetten. Was te ongeduldig om te wachten op zijn dagelijkse portie sowieso al door het voortrazende verkeer geplette dierenlichaampjes. Erachteraan bedacht ik hoe het konijn met een elegante sprong vanaf de stoep in de bosjes gesprongen zou kunnen zijn. Een slap Hollywood einde aan wat ik met eigen ogen gezien had. Hup, knus het in het plantsoen verborgen hol in. De natuur, daar hoef je tegenwoordig de stad niet meer voor uit. Dat was weer eens gebleken.