Vies

Het heeft de Sint behaagd net voldoende chocolade in de schoentjes van de kinderen te stoppen om te zorgen voor bruinig vette vingertjes. Tweehonderdtwintig. Als bonus ontving eenieder een blauw potlood met een gammel gummetje aan de achterkant. Het gummetje bleek zowaar te werken, maar een behoorlijk puntje kon geen mens aan de andere zijde slijpen. En zeker geen juf. Zelfs niet met een elektrische slijpmachine. Dio mio man, heeft die juf dan nooit normaal werk?

Kruit

Innig vergenoegd, heeft juf op haar vrije dag drie Sinterklaas/ganzenborden in elkaar geflanst. Om morgen mee te laten spelen tijdens de rekenles. Een fikse baal pepernoten zal ingezet worden als pionnen en fiches. In de koelkast liggen twee pakken supermarkt-pannenkoeken zich warm te lopen om uitgeserveerd te worden in de restauranthoek. Dan hebben we het nog niet gehad over de vijf in te zetten netjes chocolademunten. Of over de uit de folder van V&D geknipte Sinterklaasfiguren. Verstevigd met het papier waarvan de tasjes van de 'Nespressoclub' gemaakt zijn, zijn het poppenkastpoppen geworden. Nu het Sinterklaaskruit waardig, didactisch verantwoord, proberen te verschieten.

Varkens zijn ok

'Viezerik, jij stinkt naar rotte vis, jij eet varken. Ze hebben heel veel snot in hun neus en ze liggen altijd in de modder!' Twee piepjonge Amsterdammertjes van verschillende vlees-denominatie vliegen elkaar achter in de klas bijkans naar de strot. Ik spring ertussen.  'Onmiddellijk ophouden over varkens. Een plakje ham kan heerlijk zijn. Als je ervan houdt tenminste... Ik wil hier nooit meer een slecht woord over een varken horen!' Na de middagpauze komt de vleeseter als een overwinnaar binnen. 'Lekker gegeten juf! Varkensworst tussen mijn boterham.' Per ongeluk toch weer geluisterd. Geef me wijsheid.

Gedetineerde

'Wat is er nou?, vraag ik aan de zesjarige. 'Waarom loop je andere kinderen te vangen en te schoppen?' Ik heb hem mokkend gedetineerd in de motregen. Naast me op een muurtje. Hij draait zijn hoofd woedend weg. Na een minuutje komt hij er toch maar mee op de proppen: 'Ik wilde met G. spelen, maar zij wil nooit', zucht hij droevig. Ik maak de match moeiteloos. 'Ja hoor, wat gaan we spelen?', vraagt ze. Ze stuiven hand in hand door de plassen weg. En nu maar hopen dat hij oppikt hoe je een prettig contact legt.

Hervatting

Met het grootste gemak loog juf op deze plaats vrijwel dagelijks de waarheid aan elkaar. Ze begon al te denken dat dat een speciaal talent van haar was. Nu blijkt dat het makkelijker schrijven is over charmante ontboezemingen van jonge kinderen, dan over door pubers op haar afgevuurde propjes, gummen en kritische opmerkingen. Een toevallig opgevangen : 'Moet je kijken wat een dikke poten dat wijf heeft', vertelt minder makkelijk na dan een direct: 'Lekker zacht ben jij en je hebt ook hele mooie grote grijze haren'. Juf gaat het maar weer zoeken in een vrijwel dagelijks verslag van haar belevenissen in een derde groep basisschool. Met flashbacks naar het VMBO, uitsluitend op dappere dagen.

Remmen los!

'Zeg schat', zei partner H. een weekje terug. 'Nu toon je je toch wat erg van je wereldvreemde kant! Ik weet niet of je het weet, maar het adres van je website staat op je CV en je bent druk aan het solliciteren. Ik ben zo vrij geweest je laatste huilerige aflevering tijdelijk te parkeren onder de noemer: drafts. Zodra je een nieuwe baan hebt, zal ik de echtelijke censuur opheffen. In jouw en mijn financieel belang." Dus lezer, vanaf dit weekend gaan bij juf Aukje de remmen als vanouds los. Wat zij nog niet verdrongen heeft over haar VMBO-belevenissen, zal zij melden. Ter lering ende vermaak.