woensdag, april 09, 2008

Actor's studio

We zitten neus aan neus.
Als we elanden waren zouden onze geweien zich verstrengelen.
Ik eis van haar dat ze een regeltje schoon-schrijft.
Een opdracht, maar daar houdt ze helemaal niet van!
Tranen als karbonkels beginnen via haar wangen in haar schoot te denderen.
Hoe verricht dit kind, keer op keer, moeiteloos dit mirakel?
'Stel je niet zo aan', zeg ik om in een sfeer van samenwerking te geraken.
'Dat zijn namaak tranen, kan ik ook. Makkie.'
Ze gaat er eens goed voor zitten.
Ik zoom in op mijn overleden familieleden.
Presto!
Niet zo groot als die van haar, maar respectabel.
Ze schiet in de lach. Wij ontwarren onze geweien.
Ze slijpt een puntje aan haar potlood.

Geen opmerkingen: