POP

Wees ik vandaag bij het uitgaan van de klas iemand behulpzaam een stapeltje rapporten aan. Toegegeven, met ietwat priemende vinger. Deinsde er een vader achteruit. 'Nee, niet weer een berisping!', riep hij verschrikt.
Zou het tijd worden voor een p.r.-training?
Kan ik eventueel nog net in mijn verplichte POP-plan proppen.

Tante Leen

Onderweg naar de gymzaal, maakt ze langs haar neus weg een opmerking. 'U bent toch al wat ouder juffrouw?' Ik beaam het gretig, tenslotte is alles betrekkelijk en tevens ijdelheid. Opgewekt vervolgt ze haar betoog.
Of ik dan misschien toevallig bekend ben met het fenomeen Tante Leen? Tenslotte was dat ook een al wat oudere vrouw. Ik begrijp wat er van mij verwacht wordt. Tweestemmig knallen we er een Oh Johnnie uit. Het schalt over de Eilanden.
Tevreden stel ik vast dat mijn Amsterdams nog beter is dan dat van haar.

Zelfinzicht

'Juf, wat betekent matig eigenlijk?', kwam een van de kinderen tamelijk verontrust aan me vragen. Ik veronderstelde dat dit een late vraag over het pas verschenen rapport was, tot ik dit briefje vond.
De schrijfster geeft zichzelf een dikke voldoende. Dat zal ze de komende tijd weten.

Billen

Ineens ontdekte ik een manier om kinderen te leren klokkijken. Het begon ermee dat ik een plek vrijhakte in de klas. In het midden ervan liet ik een grote cirkel om me heen tekenen, op de vloer, met krijt.
Toen bleek dat het (lampje!) niet uitmaakte waar de twaalf kwam. Maar als we eenmaal die twaalf hadden aangewezen, dan stond de plek van alle andere cijfers meteen ook muurvast. Als we tenminste wisten wat het begrip 'met de klok mee' inhield.
Hiertoe ging ik met mijn voeten op de rand van de cirkel staan terwijl ik mijn billen naar het centrum van de cirkel richtte. Nu hoefde ik alleen nog maar rechts af te slaan, dan liep ik altijd de goede kant op.
Probeer het eens. Het kan ook met een op een a-4tje getekende cirkel, waarop een poppenhuispoppetje rondloopt. Voor als u uw eigen billen liever buiten beschouwing laat.

Steen

Ze laat wel eens per ongeluk het een en ander vallen. Van de week kwam ze moedeloos aangesjokt met een gebroken fossiele haaientand. Mijn advies: 'laat hem door een groot mens lijmen met één-secondelijm' is haar goed bevallen. De tand is als nieuw.
Ik ben in haar aanzien gestegen.
Nu staat het weekend voor de deur en wil ze uitsluiten dat ze haar mooiste steen kapot smijt.
'Kun jij er misschien voor zorgen?', vraagt ze. Plechtig neem ik hem in ontvangst.
Inderdaad een fraai exemplaar.
Na schooltijd fantaseer ik onmiddellijk griezelscenario's met halfedelstenen en juffen in de hoofdrol. Voorzichtig zeul ik het ding mee naar huis. Het hengsel van mijn tas snijdt diep in mijn schouder.
Op de keukenweegschaal weegt het kreng op de kop af 526 gram.
Twee dagen helemaal niet aan gaan zitten friemelen en dan op dezelfde manier retour school.
Dan kan ons niets gebeuren.

Spiegelen

Rendement van mijn inspanningen krijg ik optimaal, als ik acht kinderen tegenover me laat zitten en de rest zelfstandig laat werken.
Het boek of het lesje houd ik goed zichtbaar rechtop voor de acht leergierige neuzen.
Dit dwingt mij tot boeiend op zijn kop voorlezen.
Soms hort en stok ik een beetje, maar dat vergeef ik mezelf.
Pak ik de lei en het krijtje erbij, voor extra uitleg, dan wordt het pas echt moeilijk.
Ik schrijf steevast de 3 binnenstebuiten en met de 5 en de 2 heb ik ook moeite op zijn kop.
Het is goed voor een juf om geregeld te voelen dat alleen dat wat je al kunt, makkelijk is om te doen.

Vrouw van elastiek

Sommige kinderen heb ik constant op de radar. Het is een tweede natuur geworden.
Een van de slachtoffers raakte hierover vandaag in extase.
'Kijk dan toch! Juf heeft uitschuifbare armen!', riep ze.
Inderdaad plukte ik haar even tevoren nonchalant uit de lucht.Terwijl ikzelf niet eens in de gaten had dat ik naar haar keek.
Nog een paar dagen en ik kan alsnog mee met het circus.

spam

Mooi plaatje, kan groter geklikt worden.

Als je vecht, eindig je in een ziekenhuisbed.
Doe je een beetje aardig, dan mag je misschien wel bij iemand thuis komen spelen.

Ook iets voor internet-pestkoppen.
Voor de verandering hand in hand op weg naar thee met een virtueel koekje...

Klotsen

'Ik heb samen met mijn moeder pizza gebakken', zegt ze. "Eerst duwden we het deeg plat tot zo'n soort rondje. Toen deden we er worst op en lekker veel tomatensaus.
Op Klokhuis bakken ze ook wel eens pizza' , associeert ze verder. 'Daar kijk ik maar liever niet naar. Dan krijg ik te veel trek. Dat heb ik ook zo erg bij golfjes.' Als ze mijn vragende blik ziet, zegt ze:' Je weet wel, die kleine golfjes op het water, die de hele tijd tegen elkaar aanklotsen.
Die geven mij honger.'
En dat terwijl ze in een van de waterrijkste buurten van Amsterdam woont.

Oponthoud

Ik vraag het jongetje dat neuriet en danst, zijn sommen op de gang te gaan maken. 'Neem maar een vriendje mee,' probeer ik de situatie een schijn van gezelligheid te verlenen.
Ook geef ik hem een stopwatch. Dan kan hij: 'kijken wie van de twee het allersnelst een som kan maken.'
Huilend komt hij even later de klas in. 'Kun je het niet bijhouden?', vraag ik verbaasd. 'Of vind je het zo erg om op de gang te werken?'
Nee, dat allemaal niet, maar dat zijn vulling leeg is en dat die zogenaamde vriend op de gang nou een valse voorsprong neemt!
Vulling gepakt en ingedraaid. Sommen ongeldig verklaard. Vrede getekend. Verder gerekend.
Zonder neuriën en dansen, maar met vertrouwd oponthoud.