Geluk

'Scherven brengen geluk' , zei ik toen ze mijn mooiste koffiekopje per abuis van tafel maaide.
'Die broek is ook veel te lang en te wijd', toen ze op mijn zoom stapte en zich tot aan haar navel in mijn broekspijp wikkelde. Bijna maakte ik de doodsmak.
Drie maal is scheepsrecht, een beetje bezorgd over wat er morgen kan gebeuren ben ik wel.

BBBBBBBBB

Sinds een paar dagen heb ik de schuurpapieren letters van Maria Montessori in de klas.
Ik ben ooit geëxcommuniceerd als lid van de beweging, maar Maria kan bij mij blijvend een potje breken.
Meteen toen de plankjes er waren, begon ik -met twee vingers tegelijk en met mijn ogen dicht-, letters te voelen en woorden te prevelen.
BBBBBBeer, hoorde ik mezelf al tastend brommen. BBBBBBal. BBBBBBezemsteel.
Het materiaal haalde de rituelen meteen weer in mij naar boven.

Suggestie

'Als je op zaterdag terugkomt, kun je je kast eens goed opruimen', zei een van de meisjes.
Goed gezien. Logisch geredeneerd. Waarvoor hulde!
Maar ik wou toch maar niet op de suggestie ingaan.

Brommen?

Privilege: de enige van de hele school met een eigen parkeervergunning, dat ben ik!
Maar helaas, er waart een parkeerwacht rond die loert op zwarte Juffensmartjes
Tot voor kort werden mijn boetes steeds alsnog geseponeerd. Nu vindt het stadsdeel Zeeburg het blijkbaar welletjes. Doodleuk blijft men beweren dat er 'geen parkeerbewijs werd aangetroffen'.
Maar mevrouw mag in beroep gaan hoor....
Er wordt alvast gewaarschuwd dat een dergelijke zaak ooit reeds tot voor de Hoge Raad werd uitgevochten en verloren. Het woord van een ambtenaar in functie gaat namelijk altijd boven dat van een burger.
Een juf een juf, een woord een woord.
Straks ziet deze juf zich eventueel genoodzaakt voor de afwisseling een keertje uit principe te gaan brommen.
Ik beloof u een interessant bajeslesje voor uw kroost te zullen schrijven.

Hollandse zuilen

Omdat er een paar millimeter sneeuw lag, speelden we het eerste half uur buiten.
Het witte laagje smolt in razende vaart rondom ons weg.
Wij schraapten evengoed twee slappe sneeuw-pilaartjes bij elkaar.
Vervolgens plempten we ze naar behoren aan.
Soms met alleen onze blauwe blote handen.
De zuiltjes reikten tot de navel van ons kortste kind.
Toen was de sneeuw op.

Trainingsschema

'Ik ben aan het trainen om sterk te worden', zegt ze.
'Onmiddellijk vertellen', probeer ik haar te animeren.
'Hoeft niet', zegt ze, nog vermoeid van alle inspanning.
'Ik heb het opgeschreven'.
Voor de zekerheid hier de lijst zoals ik hem lees:

*bak gewicht getild
*gewicht getild met twee handen
*uitrekken en rekken oefenen
*klimmen
*gevaarlijk doen
*schaatsen
*hardlopen
*springen
*tafel-optillen
*mooi-springen
*luik-schuiven
*trampoline
*hol maken van bed-deken
*20 keer trap beklimmen

En: niet op het plaatje:
*de grote trap tien keer op en af
*verspringen
*aan de trap hangen
*trucjes
*lezen
*fluit spelen
*plantenbakken maken

Zintuigen

De kinderen krijgen de opdracht een paar regels over de lente te schrijven.
Ze mogen eerst met een ander kind praten om wat ideeën omhoog te laten borrelen.
Een van de meisjes blijft boven een leeg vel papier voor zich uit staren.
Ik kan het niet uitstaan en begin vragen op haar af te vuren.
'Trek jij iets anders aan in de lente?', vraag ik.
'Nee, waarom? 'Gewoon; mijn jurk, mijn maillot en dit vest', mompelt ze.
'En buiten?', dring ik aan. 'Verandert daar iets? Wat groeit er in het gras, wat komt er aan de bomen?'
Met moeite laat ik haar bekennen dat ze wel eens een madeliefje ziet.
We komen niet verder.
Als ik haar in de pauze tegenkom, bespeur ik een nieuwe kans.
'Doe je ogen dicht en ruik!', beveel ik.
Mijn eigen neus zit vol met een penetrante mestlucht die me in een oogwenk verplaatst naar eindeloze graslanden.
Kuddes dartele, mollige, net uit hun winterstalling bevrijde koeien, huppelen door mijn hoofd.
Braaf begint ook zij met stijfdichte ogen en haar neus parmantig in de lucht te snuiven.
'Laat nou maar', zegt ze dan kalmerend.
'Ik merk echt niets van deze lente, ik ben te verkouden.'

Gevonden bon

Bekeuringen worden vaak onterecht uitgeschreven.
Maar deze spant de kroon.
Waarom staat er op het niet hebben van een auto 50 euro?
Niet spelen is blijkbaar zo alledaags dat het je maar 50 cent kost.
Wel goed opgeteld.

Nuchtere maag

Ik feliciteer mijzelf met mijn vermogen me bewonderend uit te laten over kindertrofeeën.
Zwemdiploma's zijn makkelijk: die hang ik onmiddellijk te pronk op het bord.
Zielige knuffels die nog maar in het bezit zijn van één oog, neem ik minzaam in ontvangst. Als ik een goede bui heb, beloof ik zelfs op zoek te zullen gaan naar een vervangend oog.
Een braakbal van een uil? Hier ermee, ik maak binnen een dag een lesje!
Van de week moest ook ik mijn grenzen trekken. Bij een plastic zakje met inhoud.
'Ga weg met dat vieze ding! Snel, weg, ik word misselijk!', riep ik hysterisch.
Beteuterd blies de bezitster de aftocht met haar afgestorven teennagel.
In een fractie van een seconde had ik het ding herkend. Ik herinnerde me maar al te goed dat ze er ooit, tijdens de gymles, mee onder een bank terecht was gekomen.
Nu heb ik spijt. Misschien wil ze hem nog een keer meenemen, dan kan ik het goedmaken.
Na de lunch.

Takkentelevisie

De kinderen moesten vandaag bedenken wat ze zoal in elkaar zouden willen fabrieken als ze aanspoelden op een onbewoond eiland. Tot hun verrassing en geluk zouden ze wel een (onze, in de hoek van de klas) reeds lang verlaten boomhut op dat eiland aantreffen. Verder alleen puur natuur. Strand, palmbomen, zee rondom.
Bedenken waar je dan het eerst behoefte aan krijgt, kostte niet zoveel moeite.
Maar hoe fabrieken wij een televisie in elkaar?
Dat wordt nog een harde dobber.

Toeval

En het geschiedde dat men op straat een kastje vond. Het spiegelbeeld van het handige IKEA-kastje dat ik net voor goud geld had aangeschaft. Elk zinnig mens snapte dat dit een teken was.
Het toeval bood mij de gratis mogelijkheid meer structuur aan te brengen.
Eerst krijgen de rekengroepjes elk een laatje voor de schriften en zwerfkopieën.
Er moet daarna nog een hobbel genomen worden. Die groepjes moeten vliegensvlug en liefst stil kunnen wisselen van plek.
Zodat HET laatje triomfantelijk in hun midden kan worden gezet. En er niemand heen en weer hoeft te lopen.
Het handigst zou het zijn als ik twee tafelgroepen van negen en een van acht formeerde.
Maar wie moet er dan naast wie?
Zou het toeval misschien nogmaals een handje willen toesteken? Of anders tenminste de heilige inspiratie?

Onderwereld

Vandaag verplichtte ik de kinderen hun kwartiertje frisse lucht op een ander plein dan normaal op te snuiven. Dit vreemde gebied was nog amper in bezit genomen, of er scheurde een busje van het Nuon de stoep op. Mannen in blauwe overalls sprongen naar buiten en begonnen druk te doen. Kordaat riepen zij bevelen die bedoeld waren om de groep te verspreiden. Plotseling klapten ze een metalen deksel omhoog. Als wespen die een boterham met jam ruiken, hergroepeerden mijn scholieren zich rondom dit luik. Zij hadden zich namelijk altijd al afgevraagd waarom er in de stoep af en toe van die rare deksels ingebouwd werden. Allicht dat zij het nu te weten zouden komen...
De mannen ondertussen, begonnen mopperend op het onderwijzend personeel van tegenwoordig, langs metalen laddertjes af te dalen in een peilloze diepte.
Om te verdwijnen in een fel verlichte, betegelde, onduidelijke zwembadachtige ruimte.
En de juf? Die heeft hoogtevrees, dus die begon te krijsen dat iedereen bij dat enge gat weg moest. Nu!
Het gekke is, dat ze gehoorzaamd werd. Nu weet nog geen kind wat voor ruimte dat was, daar diep onder de straatstenen. Een gemiste kans. Maar: niemand te pletter gevallen en dat is ook wat waard.
Donderdag gaan we een briefje schrijven aan het Nuon. Krijgen we misschien alsnog een officiële rondleiding onder onze eigen straatstenen. We hebben wel gekkere dingen voor elkaar gekregen.

Voorjaarsweelde

Wat een weelde! De nieuwe lijmpotten zijn gearriveerd.
Voorlopig heb ik ze in rotten van vier in een plastic bakje opgesteld.
Bemoedigend knikken ze me toe vanaf de kast. 'Je kunt de boel best netjes ordenen juf, kijk maar hoe opgepoetst wij hier naar je staan te glimmen!'
Ik ga ze dus nog maar liever even niet vullen. Dan loop ik maar weer kans dat de lijm baldadig over de randen van de potjes naar beneden gutst. Gummi-korsten vormt.
Beter even wachten tot er een hulpvaardig iemand in de buurt is. Iemand die in het bezit is van een trechter.
Een timmermansoog en vaste handen.
Dit jaar geen nare harde juffenvlekken in mijn nieuwe voorjaarsbroek.