Kus

Juf mag uit haar blote hoofd de tafel van acht kunnen afraffelen, ze kan er zeker niet op staan. Juist dat kan een van haar jochies van zeven wel. Midden in de kring. Gestrekt als een kaars en langdurig. Vervolgens draait hij en passant nonchalant een paar keer rad. Niemand krijgt ook maar het puntje van zijn jongensschoen tegen zijn neus. Wij worden gekust door de door zijn gympen verplaatste lucht. Een donderend applaus stijgt op.  Wij voelen ons verbonden.

Vogelmensen onder elkaar

Er lag een hele grote diepe plas op het schoolplein.

"Afspraakje jongens', zei de juf. "Jullie gaan niet door die plas lopen. Dit was het sein waarop men gewacht had. Al snel stond de eerste tot aan zijn enkels in de blubber. Een overzichtelijke overtreding. Die snel genoeg verboden was.  Maar wat te doen met die andere jongen die met een stok als een wilde in het water stond te zwiepen... Die als een dolle zand in de plas bleef gooien? Bij navraag bleek hij het schoolplein op orde te brengen voor de eendjes. ' Ik gooi er eten in en ik maak het alvast een beetje mooi voor ze.'  Hij keek er zo oprecht en gemotiveerd bij. Juf is ook een vogelmens. Ze heeft het door de vingers gezien.

De dames eisen kwaliteit

Twee van mijn zevenjarige meisjes gingen 'even met de directie overleggen'. s Middags na schooltijd werd ik bijgepraat over waar ze mee aan waren komen zetten. De dames vonden dat ze in mijn lessen maar bar weinig kennis opdeden aangaande het rekenen. De adjunct schudde enigszins gealarmeerd een rekentest uit haar mouw. Die werd met glans door hen afgelegd. Drie erbij vijf had evenmin geheimen voor hen als acht eraf zes. Zeven op verschillende manieren splitsen? Natuurlijk juffrouw: 6+1, 3+4, 5+2, en zo konden ze nog wel even doorgaan. 'Maar meisjes, jullie weten alles perfect en jullie rekenen ook al zo lekker snel!', zei het directielid. 'Wat is nou precies jullie probleem?' 'Dat wij willen weten hoeveel 22 erbij 55 is', antwoordden ze. Oh kwam dat pas in de vierde groep? Nou dan waren ze een heel klein beetje gerust gesteld....

Wisselen

Om half negen 's ochtends krijg ik geen hand. In plaats daarvan spert hij zijn mond open en blikt afwachtend omhoog. Ah, er zit een tand los. Deze situatie inspireert mij. Ik buig naar hem over en trek mijn bovenlip op. (Moet het weer meteen over mijn eigen tanden gaan?  Waarom gun ik dat kind zijn gebitstriomf niet?) 'Driedelige brug', poch ik. 'Dat kunstje van jou, kan ik ook. Alleen moet ik er inmiddels dik voor betalen. Geen goud meer te bekennen. Als dat zo doorgaat, toon ik met de dag jonger.' 'Jij hebt anders onderin nog heel veel goud', zegt hij. En zoekt een plaatsje in de kring.

Diplomaatje

Ik zit in de gymzaal naast een jongen die niet mee mag gymmen. Wegens wangedrag heeft hij de opdracht een leerzaam observatieverslag te maken. 'Zoek de kinderen die zich heel goed gedragen en maak daar een tekening van', zeg ik. Zuchtend begint hij een vriend te tekenen die een handstand uitvoert. De kameraad staat gestrekt als een strijkplank tegen de muur geplakt. Dan werpt hij een schuin oogje op mij en begint een mollig vrouwtje met krulhaar te tekenen. De dame heeft een zachte uitstraling.  'Wil je er even boven schrijven: juf is heel lief?', vraagt de aanbiddellijke hypocriet zacht. 'Dat helpt je toch niet hoor', knor ik chagrijnig. Maar binnen vijf minuten huppelt hij frank en vrij rond in zijn gymtenue. Ra, ra hoe kan dat?

Dierenwinkel

Vijf uur 's middags. Het zwakste moment van de dag. Eigenlijk heeft de juf zin in een stevig kopje erwtensoep dan wel snert. Hoe zou het, in deze vrieskou,  de vogelen des velds vergaan? 'Dag mevrouw van de dierenwinkel. Heeft u ook strooivoer voor de vogeltjes in mijn achtertuin?' 'Dat ligt eraan mevrouw, wat zitten er voor vogels in die stadstuin van u?' 'Nou, wat er zoal rondvliegt in de hoofdstad: een roodborstenpaar, spreeuwen, merels, koolmezen, duiven, kauwen.' 'Dan heb ik voor u een zak universeelvoer, dat lusten ze allemaal graag.'  'O, en die grote, groene papegaaiachtigen,daar heb ik verleden week nog die pinda's voor gekocht. Lusten die dat ook?' 'Nee, dan zitten we bij de wat duurdere zak. Daar zitten insecten en vruchtjes door.' 'Doet u mij dan maar twee zakken. Van elk een.' 'Dat maakt zes zoveel.' 'O jee, mag ik dat pinnen?' 'Ja, dan komt er twintig cent bij wegens een aankoop onder een tientje...' 'Goedemiddag mevrouw.' 'Prettige avond mevrouw'. Bij thuiskomst is het te donker om nog te strooien. Dat geeft maar ratten. Ik leg de duurste zak onder de lamp. Van die insecten valt geen spoor te bekennen. Die zijn waarschijnlijk industrieel vermalen. Maar ik heb er alle vertrouwen in. Morgenochtend, om zeven uur, sta ik in mijn ochtendjas te strooien.

Vorstje

We gaan buiten spelen. Zelfs in de grote stad vriest het vijf graden. Het jongetje met de twee linkerhanden wijst met zijn gebolde buik in mijn richting. Hippend van ongeduld. Hij wil op zoek naar bevroren plassen. Nu. Die lastige rits staat tussen hem en zijn kwartiertje vrijheid in. Maar een juf dient op te voeden en zelfstandig te maken, herinner ik mij vaag van voor de kerstvakantie. 'Je mag op de warme gang blijven staan tot het je zelf gelukt is je rits dicht te doen ', zeg ik. Uit mijn ooghoeken volg ik vanaf het schoolplein zijn ongecontroleerde steeds wanhopiger worsteling met de panden van zijn jas. Dan kan ik het niet langer aanzien. Ik stuur een van de meisjes op hem af. Een seksistische actie mijnerzijds. Maar de boog kan niet altijd gespannen staan. Juf gaat wel weer leren ritsen en veters strikken en politiek correct doen, als  de dooi inzet.