Ik feliciteer mijzelf met mijn vermogen me bewonderend uit te laten over kindertrofeeën.
Zwemdiploma's zijn makkelijk: die hang ik onmiddellijk te pronk op het bord.
Zielige knuffels die nog maar in het bezit zijn van één oog, neem ik minzaam in ontvangst. Als ik een goede bui heb, beloof ik zelfs op zoek te zullen gaan naar een vervangend oog.
Een braakbal van een uil? Hier ermee, ik maak binnen een dag een lesje!
Van de week moest ook ik mijn grenzen trekken. Bij een plastic zakje met inhoud.
'Ga weg met dat vieze ding! Snel, weg, ik word misselijk!', riep ik hysterisch.
Beteuterd blies de bezitster de aftocht met haar afgestorven teennagel.
In een fractie van een seconde had ik het ding herkend. Ik herinnerde me maar al te goed dat ze er ooit, tijdens de gymles, mee onder een bank terecht was gekomen.
Nu heb ik spijt. Misschien wil ze hem nog een keer meenemen, dan kan ik het goedmaken.
Na de lunch.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten