donderdag, oktober 09, 2008

Zielig verhaal

'Je kunt een krakerig geluidje horen', zegt de tandarts. "Steek je hand op, als je wat voelt. Dan verdoof ik je wel even bij.' Geruime tijd later wankel ik de stoep van zijn bloeiende praktijk af. Liever beval ik in één nacht van meerdere kinderen, dan met een bloederig gaasje tussen mijn kaken geklemd in lijn 12 te zitten, denk ik verbeten. Thuisgekomen kondig ik aan dat ik 'Waarschijnlijk binnen niet al te lange tijd ga huilen.'
Mijn familie knikt meewarig en suggereert dat ik misschien beter met een aspirientje achter de overgebleven kiezen onder de wol kan gaan. Vervolgens maakt men zich ijlings uit de voeten. De volgende ochtend word ik grieperig wakker. Waar tot voor kort een wortelpuntontsteking zijn warme holletje had, werkt mijn lichaam druk aan herstel. Maar moet er bij dit werk in uitvoering echt zo gebonkt worden?

Geen opmerkingen: